Vakantie – Pagina 2 – Gert Hengelaar

19 november 202321 november 2023

Work in progress

We zijn geland in Kathmandu, Nepal. Met wie ik ben en ik hobbelden vandaag rond Thamel en gingen met de taxi naar de Boeddha tempel Bodanath. We zijn weer helemaal ondergedompeld in een Aziatische stad met toeters en af en toe fietsbellen. Wat een verkeer.

Ik ben hier nu voor de vierde keer. Je ziet ontwikkeling. Wat voor ontwikkeling. Ook hier, of juist hier, maakt het uit aan welke kant van de streep je je bevindt. Was er in 2007 nog maar één Mall, nu zie je van die vreselijke gebouwen overal in de stad. Er zijn er nogal wat in aanbouw.

Ik wou net tikken, dat in 2007 nog weleens het licht uitviel en nu niet meer. Maar wat gebeurt er: Het licht valt uit. Nou ja.

Met die grote nieuwe gebouwen wordt mogelijk de tweedeling ook groter. In het centrum lijken er minder bedelaars, maar dat zegt me niets over geheel Kathmandu. De fiets met de granaatappels mooi opgestapeld, zagen we alleen nog ver buiten Thamel. Er zijn nog genoeg kleine winkels.

Op de plaats waar vroeger de bus naar Pokhara vertrok, is nu ook grootschalige nieuwbouw gerealiseerd. Dus gaan we morgen met een andere bus. Pokhara is niet ver: slechts acht uur hobbelen.

19 november 2023

16 november 202316 november 2023

Vliegschaamte

In mijn opvattingenschema past veel vliegen niet, net zo min als veel autorijden en veel plastic gebruiken. Een zekere sobere levensstijl hoort er op een aantal fronten wel bij. Maar goed, je leest het al: niet op alle fronten en niet overal en altijd. Ik hou ook wel van een beetje pragmatiek.

Morgen vlieg ik, samen met wie ik ben, naar Kathmandu. We blijven dik twee weken in Nepal en gaan daarna door naar een bruiloft in India, 150 kilometer verderop. We zijn ervoor uitgenodigd, dus twee weken lopen in Nepal is maar een klein ommetje. In 2019 hebben we fantastisch gelopen aan de oostkant van het Annapurna gebergte, Hier vind je een reisverslag. Je kunt de Thorung La pas over, maar dan moet je langer gaan en een tikkie jonger zijn. Wij redden dat niet op 4400 meter hoogte. Nu gaan we de westkant van de Annapurna’s doen. Langs de Gandaki rivier gaan we lopen en we hopen Kagbeni te halen en misschien, Jharkot. Een voorproefje vind je hier. En de foto boven hebben we gemaakt in 2007 toen we ook in die buurt zijn geweest.

Moet ik me verantwoorden voor dat vliegen? Helemaal niet. Mag ik dan nu minder commentaar hebben op de boeren, Shell en Schiphol? Vind ik wel een beetje lastig. Van Shell en Schiphol heb ik geen last. Bij die bedrijven moet nog zoveel gebeuren… Maar de goedwillende boeren, die voor hun bestaan knokken, daar moet ik misschien wel wat voorzichtig mee zijn. Gaan we dan niet stemmen op 22 november? Ja natuurlijk gaan we stemmen. Dat hebben we met een volmacht geregeld.

Hoe dan ook: we gaan en we zijn benieuwd hoe Nederland erbij ligt als we terug zijn.

Ik zal regelmatig verslag doen. Wil je dat lezen: Klik dan hier of op de tag Nepal2023.

16 november 2023

14 juni 202329 juni 2023

Atlantis

Op het pickup’je waar mijn vader de LP’s van het Heerder mannenkoor, de Maastrichter Staar en het Urker mannenkoor draaide, speelde ik de singletjes van mijn broer af en mijn eerste LP: The best from Tommy van de Who. Het hele album kon ik niet betalen, ik draaide het grijs. Net als de singles van mijn broer. Één van die singles was Atlantis van Donovan uit 1969.

Deze vakantie loop ik de O Camiño dos Faros, een wandeltocht langs de vuurtorens van Galicië, noordwest Spanje. De ‘Costa da Morte’. Inmiddels hebben we, met wie ik ben en ik, het deel aan de Golf van Biskaje gehad en lopen we echt op de noordwest punt aan de Atlantische kust. Steeds vaker komt Atlantis van Donovan in mijn hoofd. “The continent was an island… “ dat soort zinnen. Ik zoek op Spotify en draai het hele nummer. Ik kan het in mijn hoofd helemaal meezingen. Ik ken de woorden, maar wist niet wat ze betekenden. Maar de song is episch. Met mijn gehoor is niets mis, maar van de Griekse mythologie heb ik geen verstand. Ik zocht het op in Wikipedia: De song gaat over een eiland waar het leven goed was en dat lag in de Atlantische Oceaan, meer dan 10.000 jaar geleden. Plato schreef erover. Het goede is vergaan. Atlantis is in de Oceaan ten onder gegaan. Misschien dat er bij de Canarische eilanden nog wat van over is.

Eigenlijk interesseert me dat allemaal niks, behalve het idee dat het goede is overspoeld. Die muziek, die in mijn hoofd klinkt, doet ertoe. Prachtig. Op Spotify zocht ik verder. Ik vond een 17 minuten durend nummer van Earth and Fire. Het nummer heeft hetzelfde thema. Het is geweldig. Pink Floyd doet het niet beter. De prachtige stem van Kaagman, de gitaarsoli, de toetsen. Alles zit erin. Het is gemaakt in de hoogtijdagen van de thema albums. Leo Blokhuis kan er college over geven.

Wat ik wil zeggen is: ga dat nummer luisteren en je bent 17 minuten in een andere tijd, een andere wereld: de wereld van de jaren 70 en de wereld van Atlantis.

En over die wandeling: soms vraag ik me af waar het einde van de wereld is. Vorig jaar dacht ik dat het in Glenbrittle lag, in Schotland. Ooit was ik in Manang, Nepal hoog in de bergen en dacht ik dat het daar was. Nu loop ik deze fantastische wandeling in Noordwest Spanje, waar voor de kust alle depressies van noordwest Europa ontstaan. Het is er prachtig, het einde van het Europese continent.

Atlantis lag even verderop.

Leis, 14 juni 2023.

20 september 202220 september 2022

Tilos

Ooit was ik met wie ik ben op Rhodos. Het was een mooie week in mei. Voor het zwemmen in zee was het zeewater nog wat koud. Toen we terug naar huis vlogen, zag ik onder me een eiland en dacht: daar wil ik heen. Klein, rustig, geen directe vliegverbinding etc. Ik ging op onderzoek uit via Google maps en earth. Al snel stond mijn besluit vast: Tilos, daar ga ik een paar weken heen, wanneer ik met pensioen ben. Nu, 10 tot 15 jaar, later ben ik er. Fantastisch en geweldig. Een hotelletje aan de rand van de baai, strandje op 100 meter afstand, wandelen vanaf je hotel: mooier wordt het niet. Het dorp met restaurants en terrassen ontbreekt niet. Je zou nooit meer weggaan.

18 september 2022

Een paar dagen later…

Ik ben hier nu een dikke week. Langzamerhand begint het einde van mijn verblijf dichterbij te komen. Ik heb niet meer de drang om alles nog te zien. Vandaag ging ik voor de tweede keer naar de haven met uitzicht op het eiland waar ik morgen heen ga. Eén eilandje verderop: Nysiros.

Ik zit inmiddels aan de haven van het belangrijkste dorp. Deze haven biedt veel meer beschutting . Af en toe komt of vertrekt er een zeilboot. Een paar keer per dag komt en gaat er een veerboot. Dat is het. Sittin’ on the dock of the bay, watching the tide slipping away…. Of is het de tijd die voorbij gaat. Maakt niet uit.

Gisteren was ik in een dorp waar de tijd is voorbijgegaan. Het dorp heet Gera en is zo’n 5 kilometer lopen van de veerkade. Niemand woont er. De huizen zijn kapot. De oude structuur is zichtbaar. Je ziet als het ware hoe de mensen daar vroeger van wat geiten, wat vis, olijfbomen en wellicht wat groente hebben geleefd. Wat ze dronken is me een raadsel, want het regent er van mei tot en met september niet. De daken van de huizen zijn van dikke takken met dwars daarop kleine takken, zand en grind. In één van de hoeken in elk huis zie je een oven met een pijp naar boven hier werd met takken gestookt en op takken gekookt. Bijna alle daken zijn ingestort. Dit is niet het enige dorp dat verlaten is.

Je kunt hier op Tilos uitstekend zwemmen, snorkelen en vissen. Dat laatste heb ik niet gedaan, maar in de avond, wanneer ik op dit bankje zit waar ik nu tik, is er altijd een man aan het vissen. Hij vangt de vissen die je al snorkelend ziet rondzwemmen. Iets professioneler worden vissen gevangen met kleine bootjes. ’s Avonds kun je die eten in restaurants. Gisteravond heerlijk rode mul gehad. Pfff, wat lekker….

Ik doe dus verder weinig anders dan lopen, zwemmen, eten en drinken. Of zoals mijn schoonzus, Prediker citerend, aangaf: ”Er is niets beters op de wereld dan eten en drinken en vrolijk zijn.”

Tilos, voor mij tien dagen het paradijs op aarde.

20 september 2022

18 september 202218 september 2022

Rijklinks

Met mijn calvinistische schuldgevoel zit ik op dit moment te tikken op een of ander Grieks eiland, dat alleen per boot bereikbaar is. Nu moet ik zeggen dat het met dat schuldgevoel wel meevalt. Voor ik met pensioen ging sprak ik met mezelf af me vier weken terug te trekken op het eiland waar ik nu zit. Het eerste jaar had ik van alles te doen en was er nog geen rust, daarna kwam corona en nu is het dan zover. In totaal zit ik hier tien dagen. En ik geniet! Het is werkelijk fantastisch.

Het calvinistische schuldgevoel is in mijn beleving dat je niet mag gaan genieten, voordat het werk klaar is. Maar als het werk dan klaar is, geniet dan met volle teugen. Mijn vader werkte als bakker keihard, ging een week per jaar op vakantie en genoot er drie weken van: de week ervoor met de gedachte aan wat hij ging doen, dan de vakantie en dan de periode erna, waarin hij dacht aan alles wat hij de week ervoor had gedaan. In onze tijd genieten we van het moment. En dat vind ik soms al lastig.

Het schuldgevoel dat sommigen mij proberen aan te praten met de term rijklinks is nieuw in deze tijd. We hebben het over vliegschaamte, het verbruik van fossiele brandstoffen bij het autorijden en de ellende van de stikstofreductie, waarvan de boeren zich nu slachtoffer voelen. Ik voel deels wel met de boeren mee: ze hebben hun bedrijfsvoering aangepast aan de eisen van de Rabobank en de overheid en nu moet het voor hun gevoel ineens anders. Aan de andere kant is het probleem al tientallen jaren bekend, is er veel subsidie ingestopt om bijvoorbeeld de nesten van vogels te redden en om het diervriendelijker te maken. Men kon weten, dat er iets moest gaan veranderen. Ik roer me dus in de discussie met de boeren met de opmerking dat het echt anders moet. En met intimidatie ben ik klaar.

Eigenlijk mag ik dus niet op een Grieks eiland zitten, want wanneer je commentaar hebt, moet je je zelf wel gedragen: verbeter de wereld, begin bij jezelf. Daar zit wat in. En toch zit ik hier. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen, is de dooddoener van de dag.

In Trouw van gisteren kwam ik een artikel tegen over afgehaakt Nederland met dit plaatje. Het bracht mij op de gedachte dat de term rijklinks met zich meebrengt dat er minstens drie andere kwadranten zijn, namelijk rijkrechts, armlinks en armrechts. Met rijkrechts heb ik niet zoveel, hoewel ik ook af en toe naar de formule 1 kijk, iets wat typisch bij deze groep hoort. Met armlinks voel ik me verbonden. Je zult maar slachtoffer zijn van de toeslagenaffaire, je energierekening niet kunnen betalen en van drie verschillende banen zonder vast contract moeten leven. Zij hebben recht van spreken en recht op meer. Links in de politiek doet daar wat aan, denk ik. Maar ja, ze zitten niet in de regering.

Maar dan armrechts. Zij zijn arm en voelen dat ze niets van de overheid hebben te verwachten. Onze burgemeester heeft daar iets zinnigs over gezegd in Trouw van 25 december 2020. Hij zei:

Bij deze groep moet ik denken aan armrechts. Ik denk dat hier veel werk aan de winkel is. Het lijkt een vergeten groep, die alleen met aandacht erbij getrokken kan worden. Om een eerlijker verdeling van de middelen kunnen we niet heen. Door de aandacht voor deze groep en de terechte zorgen die zij hebben, kunnen we het slachtoffergedrag reduceren. Dit vereist persoonlijke en politieke keuzes. Hen een toekomst bieden is de grootste opgave in Nederland op dit moment.

Misschien dat een dergelijke gedachtengang op een zondagmorgen op een Grieks eiland toch op termijn iets gaat opleveren.

18 september 2022

30 oktober 202130 oktober 2021

Woest en ledig

Ooit was ik eens op de Vesuvius en keek in de krater. Wat giftige dampen kwamen naar boven. Je keek als het ware naar het binnenste van de aarde. Ik zit eens in een berghut op 3000 meter in Zwitserland en met iemand sprak ik over de vormen van de Alpen. Allemaal uitgesleten dalen van rivieren die nergens recht lopen en sinds mensenheugenis hun eigen grillige weg vormen. We vergeleken het met de wadden: ook een eindeloze hoeveelheid geulen en stroompjes die het water naar de zee laten stromen. Ze lijken qua vorm wel wat op elkaar, de wadden en de Alpen. Niks is recht, hier wat breder en dieper dan daar. Alles gaat van hoog naar laag. Bij beiden ervaar ik iets van het begin en het einde.

Echt ervoer ik dat in Nepal in 2019. We waren in Manang en voor mij en met wie ik ben was de tocht voorbij Manang het eindpunt. Tilicho Lake zouden we niet halen. De Thorung La pass ook niet. We zagen hoe woest en ledig het land verderop was.

Weg naar Tilicho Lake, Nepal, november 2019

Vandaag zag ik in de media een filmpje van een Duitser op Las Palmas, die de uitbarsting van de vulkaan filmde. Er kwam een vuurbal naar beneden en die rolde door het stoffige lava als een lawine van sneeuw, als de branding bij windkracht 10. Niet te stoppen. Niet tegen te houden. Woest en ledig is het landschap. De man filmt door en hij heeft geluk, want de steen komt vlak bij hem tot stilstand. Van binnen is de steen gloeiend heet. Onaanraakbaar.

Dichter bij de binnenkant van de aarde kom je niet. Het doet denken aan het ei van Brancusi, “het begin van de wereld”, dat hier een eindje verderop in het Kröller-Müller Museum ligt. Dichter bij het begin ook niet.

30 oktober 2021

27 oktober 202028 oktober 2020

Heb ik het of heb ik het niet?

Gisteren nog een mooie dag gehad met met wie ik ben en kleinkinderen. Naar het meisje van Vermeer en de volkstuin. Landje pik gespeeld tijdens de laatste zonnestraal van de dag. Vanochtend gewoon “gewerkt”. Dat wil zeggen foto’s van mijn telefoon opgeruimd. Dat is wel een klus, wanneer je er elke dag een paar maakt. Lunchen en naar de molen. Ik zit te eten en word duizelig. Af en toe moe deze week en een wat droge kuch. Ik heb toch geen corona?

Ik zeg de molen af. Het is windstil, maar voor een leerling als ik, valt er op z’n middag toch veel te leren. Echt, vijf minuten voor tijd afgebeld. Niet mijn ding.

Ik zat wat na te denken, wat het zou zijn? Had al een mailtje naar de huisarts gedicht. Testen? Kost niks…. Gebeld, morgen kan ik terecht. Doen dan maar.

Heb ik het? Ik voel steeds meer symptomen nu ik me eraan overgeef. Ik doe nog wel van alles, maar wel rustig aan en met tussenpozen. In quarantaine!

Maandag weten we meer….

23 oktober 2020

De Test

Ik heb er wel goed aan gedaan om me te laten testen. Ik voel me grieperig en heb weinig energie. Ik heb nog wel reuk. Ik hoest droog en heb een beetje koorts. Ik ben zo benieuwd hoe de ziekte zich ontwikkeld. Nu heb ik een gewoon griepje. Wordt het de Aboutaleb variant of de Trump variant. Moet ik ooit aan de beademing? Dat lijkt me niks. Wanneer ik de uitslag heb, wie informeer ik dan? Waar heb ik het opgelopen? Vind ik het erg om naar Duitsland te moeten, indien nodig?

En dan de test. Op een desolaat parkeerterrein van een Pathé theater aan de snelweg meld ik me. Een vriendelijke man zegt dat ik in de auto mag blijven tot hij een seintje geeft. Ik kijk even in de auto naar de kwalificatie van de F1 in Portugal. Niet lang, want ik mag naar de volgende rij, en weer naar een volgende rij en nog een keer. De teststraat is een mix van wachten tot de baas van het stembureau voorleest dat jij het bent die om 15:30 uur komt stemmen en van het wachten in de rij op Schiphol onderweg naar een ver oord. Uiteindelijk kom je bij een mevrouw die heel professioneel de test afneemt. Dat is een moment vervelend en voelt als bij de tandarts. Het is echter veel sneller voorbij. Voor je het weet ben je weer buiten en rij je op de A12 naar huis. Niet meer dan een uur onderweg uit en thuis.

Nu de uitslag. Ik ben daar toch wel gespannen over. Ik voel me gewoon grieperig en heb in mijn coronablogs geschreven: Je wilt het niet hebben. En ik weet ook wel dat het topje van de ijsberg serieuze klachten krijgt. Maar ik wil het niet. Ik heb nog zoveel te leven…

Morgen kijken op coronatest.nl met mijn DigiD.

24 oktober 2020

Ik heb het dus…

Gisterochtend de uitslag gekregen. Best wel snel vind ik. Daar ben ik niet bij mee. Zondag hadden we al een lijstje gemaakt van wat er te doen is, maar het is toch anders wanneer je weet dat je het hebt. Wat heb ik verkeerd gedaan? Dat soort vragen.

Nu in thuis isolatie. Met wie ik ben krijgt een deel van het huis en ik ook. Eerlijk verdeeld. Niet meer in hetzelfde bed. Gewoon ieder op zich. Ik hoor allemaal klachten over gezelligheid. Nou, het is ff niet gezellig.

Ik voel me redelijk, maar slaap wel veel. Met name de pijn in de longen verontrusten, maar deze is nu alweer wat minder. Misschien heb ik toch de Trump variant. Ik zit me alweer af te vragen hoe lang ik in quarantaine moet blijven. 10 dagen na de eerste klachten, begrijp ik. Dat is tot maandag 2 november.

Vanochtend werd er gebeld over het bron en contactonderzoek. Voor mij niet, want ik werk niet in het onderwijs en ik heb niet gevlogen. Dat ik een hotel ben geweest vorige week op Vlieland was van onvoldoende belang. We gingen naar Vlieland een paar dagen weg, omdat daar nauwelijks Corona is. Toch denk ik, dat ik het daar heb opgelopen.

27 oktober 2020

21 oktober 202030 oktober 2020

Dorpstraat, Ons Dorp

Dat is het eigenlijk, de Dorpstraat in Vlieland. De afgelopen dagen ben ik er een keer of tien doorheen gelopen en nog een aantal keren gefietst ook. Van de boot naar het hotel, naar de vuurtoren en weer terug. Als begin en eind van een wandeling om de oost en het rondje naar het Posthuis. De winkel met de bhoeda’s en de treintjes is er nog steeds, evenals de warme bakker. Hoe lang zou die het volhouden. Het mooiste is de Dorpstraat in de herfst. Als het stormt. Zoals vandaag.

Zometeen gaan we naar de boot en zit het er voor een jaar weer op. Ik krijg er niet genoeg van. Ik moet terug. Het is een vorm van weemoed die ik koester. Het is niet anders.

21 oktober 2020

18 oktober 202030 oktober 2020

Regenboog

Vandaag 10 kilometer aan het strand gelopen. We werden voortdurend achtervolgd door de regenboog. Mooi.

De regenboog is een teken van hoop. Na de zondvloed sloot God een verbond met Noach en met alles wat op aarde leefde. Hij bezegelde dat verbond met de regenboog, die aan de hemel stond.

Later, eind jaren zeventig begin jaren tachtig, liep ik met het teken van de regenboog op mijn rug door Amsterdam. De stichting Regenboog is nog steeds actief in de begeleiding van mensen die aan lager wal zijn geraakt. Mooie club, die inmiddels professionele verslavingszorg biedt.

In mijn stad is een regenboog zebrapad. Het is ter ondersteuning van alle mensen met alle soorten van seksuele geaardheid. De kleurrijke samenleving.

In het wielrennen is de drager van de regenboogtrui de wereldkampioen in de betreffende discipline.

Dat is nog weer eens wat anders dan 150 tinten grijs op 26 juni 2019.

18 oktober 2020

29 september 202029 september 2020

Grijs

De eerste coronagolf bereikte ons toen de luchten blauw waren en blauw bleven. Het was voorjaar. Gisteren werden de eerste echte maatregelen bekend gemaakt toen ik door het Deelerwoud liep en was het grijs. Heel grijs. Miezer op mijn bril. Mistig aan de einder. Geburl van edelherten op afstand, die ruzie maken over wie de baas is. Grijs.

In de week tussen 23 en 29 maart waren er 244 ziekenhuisopnamen gemeld. Vorige week waren er 152 ziekenhuisopnamen. Zou de stijging lineair zijn, dan zitten we komende week op 336 opnamen, maar we weten dat de stijging exponentieel is. Dus deze week zitten we op het niveau van 17 maart. Het is daarom goed dat er nu maatregelen genomen worden en de R beteugeld wordt.

Toch is het wel beroerd. Het is nu grijs, je kan niet echt naar buiten. Het lokt niet om op een terras te gaan zitten. Een feestje van iemand die 90 wordt kan niet doorgaan, net zo min als een feestje van iemand die 63 wordt.

We hebben een paar dagen Vlieland geboekt. Over drie weken zitten we daar. Tot nu toe is daar één geval van corona daar vastgesteld. Dus Nederland let op uw zaak . Een lockdown kunnen we ff niet gebruiken.

29 september 2020