Tag: Muziek

Geplaatst op

How does it feel…

…. to be on your own, with no direction home, like a complete unknown, like a rolling stone?

Is muziek gedateerd? Of het nu in je eigen privéwereld is of in het openbare leven, de muziek die je hoort, is belangrijk. Toen ik puber was kwam ik regelmatig in De Tronk in Ommen en onder vrienden hebben we het over typische Tronkmuziek en dan hebben we het over Locomotive Breath van Jetro Tull of Paranoid van Black Sabbath. Later, toen ik in de kleine kinderen zat en niet veel naar concerten ging, zag ik Pinkpop en Rockpalast op TV met Nils Lofgren, Bettie Serveert en Pearl Jam. Ik nam het op op videobanden en draaide deze banden net zo grijs als ik de LP’s grijs draaide in de puberteit. Nu is alle muziek terug te zien op Youtube en te horen op Spotify. Hoor ik een bepaald nummer dan voel ik de tijd, waarin dat nummer actueel was.

Zo gaat het ook met grote gebeurtenissen in de wereld. Bij Zuid-Afrika denk ik aan Biko en Mandela Day van Simple Minds en bij de oorlog op de Balkan aan U2, die daar in Sarajevo One speelde. The Wall van Pink Floyd gaat misschien niet over de muur, maar past geweldig bij de tijd na 1989, toen de grenzen tussen oost en west open gingen. Prachtig mooi. Bij de hongersnood in Bangladesh creëerde George Harrison “The concert for Bangla Desh”. Ook grijsgedraaid. Bob Dylan speelde een set met vijf nummers en werd door Harrison aangekondigd als “The only friend of us all….”

De muziek van de jonge Bob Dylan hoort onmiskenbaar bij de grote gebeurtenissen in de jaren zestig. De moorden op Kennedy en Martin Luther King, de Cubacrisis en de Vietnamoorlog. Ik zag ooit de film “No direction home” van Martin Scorsese en gisteravond “A complete unknown” van James Mangolds over het leven van Dylan. Wat een fantastische film. Samen met wie ik ben waren we in the Village in New York, dik 15 jaar geleden. We liepen langs café Wha, over het Washington Square en stonden stil bij het Chelsea hotel. We gingen naar cafés waar muziek werd gemaakt, zoals The Bitterend. Daar in die buurt kwam de jonge Dylan de wereld in en maakte hij zijn muziek. Of hij aardig was voor anderen? Ik denk het niet. Of hij wist wat hij wou? Ja dat wist ‘ie. Hij deed wat hij dacht. Hij noteerde de tijdgeest in zowel de tekst als de muziek. De crisis van die tijd werd door hem muzikaal omlijst. De voedingsbodem van die omlijsting werd prachtig weergegeven in de film. Timothée Chalamet speelt Dylan prachtig. De muziek in de film is geweldig.

Ook vandaag de dag ervaar ik crisis. Enerzijds wordt het gevoel van crisis gerelativeerd door de vele crises van begin jaren 60. Toen was er ook veel gedonder en gevaar. Anderzijds vraagt de dreiging van vandaag de dag om nieuwe woorden en nieuwe muziek. De tijdgeest zal gevangen worden door nieuwe mensen in nieuwe muziek en nieuwe woorden. De crisis is nog diep. Ik zie het nog niet ontstaan, maar ik kan niet wachten op mensen als Dylan die ons woorden geven om de shit van Trump en Poetin te verdrijven.

Dat gaat gebeuren.

24 februari 2025

Geplaatst op

Coveren doe je niet zomaar!! (2)

Vanavond was ik in de Waalse Kerk in Arnhem waar Mark en Ralph coverden. Ze speelden covers van hun Helden, de muziek die ze in hun leven tot nu toe hadden opgepikt en meegenomen tot de dag van vandaag. Het werd een prachtig persoonlijk verhaal van twee mannen over vreugde en verdriet en hun leven tot nu. Van Kris Kristofferson tot John Mellencamp en van Queen tot Elvis.

Een mooi verhaal met anekdotes over de concerten die ze samen hadden bezocht, waarin Snoop Dog langskwam en Willie Nelson en vele anderen. Alles vond ik mooi!!

The End van Pearl Jam kwam het dichtst bij mij. Ik herinner me dat ik met mijn zoon in het Gelredome was en dat ik uit mijn dak ging. Het was in de hoogtijdagen van Pearl Jam. Mijn zoon was 16 ofzo en het was niet zo normaal dat vader en zoon naar dat rockconcert gingen. Het ging er hard aan toe in die tijd, ook bij dat concert van Pearl Jam. We zaten naast het podium, vrij hoog. Achter ons waren geen verkochte plaatsen meer. Ik stond op twee stoelen: mijn linkervoet op de stoel voor ons en mijn rechtervoet op de stoel waarop ik zou moeten zitten. Het dak ging eraf. The End speelden ze niet, maar Pearl Jam hoort wel bij mij.

Wat ook dichtbij kwam was de muziek van Willie Nelson. Neil Young speelt vaak met Willie en de zoon van Wille heb ik zien spelen in “The Promise of the real”, een van de bands die Neil Young begeleidde.

Dave Matthews Band mag ik natuurlijk niet vergeten. Ik ken de band eigenlijk alleen van de cover “Knocking on heavens door”. Ook niet zomaar een cover.

Dit concert met covers over de Helden van de muzikanten kwam op een heel andere manier dichtbij. Ze speelden prachtig zacht, de entourage van de kerk leende zich daar goed voor. Ze speelden heel persoonlijk, diep doorleefd: voor hun vriendin, voor zijn ouders, over zijn kinderen en voor de velen die hun lief en dierbaar zijn.

Het was een prachtig concert.

9 november 2024

Geplaatst op

Het is weer zo’n dag…

…..dat alles in elkaar past. Ik open de krant en lees dat Richard Serra is overleden. Zeer onder de indruk waren we van zijn werk in het Guggenheim in Bilbao. Nu lees ik dat hij als kind op een scheepswerf een boot te water zag gaan. Ik begrijp zijn schepping nu iets beter.

"The Matter of Time", Richard Serra, Guggenheim museum, Bilbao, 6 juni 2023.

Vaak gingen we, met wie ik ben en ik, op witte donderdag, goede vrijdag, en stille zaterdag naar de kerk. Het lijden sprak ons meer aan dan het vrolijke van pasen. De laatste tijd gaan we niet meer. De plek waar we ons op deze dagen thuis voelen is te ver weg. Ik draaide ook vaak in deze week de Johannes Passion. Thuis hadden we een uittreksel van dit muziekstuk van Bach: het pastte op één LP, twee keer twintig minuten. De laatste jaren draaide ik het hele stuk wel via Spotify. Ook dat lijkt verder weg.

In Trouw las ik vandaag de column “Billen schudden” van Kelli van der Waals. Ze beschrijft pubers eind jaren 90 en hoe de muziek van Def Rhymz daar in een rol speelt.

Prachtig beschrijft ze wat er gebeurde. Ik vroeg me af hoe mijn kinderen dat beleefd hebben. Ook vergelijkt ze de tijd van toen, als veertiger van nu met vandaag. Was vroeger alles beter, denk je haast als ze , vrij vertaald, schrijft: “Het was een periode (eind jaren 90) van ogenschijnlijk eindeloze economische groei en relatieve politieke stabiliteit toen Trump en Poetin nog geen wereldmachten regeerden, klimaatverandering geen crisis leek, corona niet bestond. Pandemieën en oorlogen waren abstract, ver weg in geografie en tijd.”

Met wie ik ben is aan het mantelzorgen en ik draai muziek. Afgelopen zomer waren we naar Placebo in 013 in Tilburg. Prachtige, ook harde muziek. Muziek die misschien niet bij ons past. We waren de oudsten daar. De laatste dagen draai ik hun nummer Meds vaak. Intrigerende muziek. Alison Mosshart speelt mee. Ik ken haar niet en ging haar draaien naar aanleiding van dat nummer. Ik geniet van haar muziek, soms fragiel, soms hard en duidelijk. Op Spotify kun je dan naar radio. De muziek die met haar verbonden is wordt dan “gedraaid”. Soms haar eigen muziek en vaak muziek van anderen. Nu kwam, terwijl ik aardappels schilde, een nummer van Neil Young voorbij, “Hey Hey, My My”, gespeeld door Battleme van “Sons of Anarchy”. Een nummer dat mij in diezelfde jaren 90 moed gaf met zinnen als “It’s better to burn out, than to fade away …” en “Rock and roll wil never die…”

Het is de rauwe werkelijkheid van alle dag waar in ons land de ene volksvertegenwoordiger de andere volksvertegenwoordiger op de bek wil slaan, waar de opening van een museum over de deportatie van 103.000 mensen vestoord wordt door mensen die dat blijkbaar niet begrijpen en waar politici gefinancierd worden om chaos en anarchie te creëren.

Toen, die dag in Bilbao, schuilden in de harde werkelijkheid van beton en staal, gecreëerd door Serra, kinderen. De kinderen zaten in een kring en lieten de omgeving op zich afkomen en zagen elkaar. Een scherper contrast is haast niet denkbaar.

28 maart 2024

Foto’s: “The Matter of Time”, Richard Serra, Guggenheim museum, Bilbao, 6 juni 2023.

Geplaatst op

Coveren doe je niet zomaar!!

Patti Smith maakte ooit het album Twelve. Het was een album met twaalf covers van nummers die haar op een of andere manier hadden geïnspireerd. Het werd een prachtig album met nummers van Bob Dylan, Neil Young, The Doors en Stevie Wonder. Hoogtepunt op het album is wat mij betreft Smells like teen spirit van Nirvana / Kurt Cobain. Een nummer dat ontelbaar veel is gecoverd. Ik zag het concert waarin ze de covers speelde, samen met wie ik ben, in Paradiso in Amsterdam. Het was een mooie avond!

Een jaar geleden, ofzo, waren we bij Flip Noorman in de Kleine Komedie . Hij en zijn Noormannen speelden die avond door hem vertaalde muziek van Tom Waits. De muziek was fantastisch en de vertolking van andermans muziek geweldig. Ik wil altijd nog een keer naar een concert van Tom Waits, maar ik vrees dat hij de oceaan niet meer overkomt. Dit concert deed mijn verlangen om de echte master nog een keer te zien groeien. De Noormannen maakten dat verlangen los.

Erwin Nyhoff kende ik eigenlijk niet. In de tijd van zijn The Prodigal Sons, was ik teveel met kleine kinderen bezig en de Voice of Holland heb ik nooit gekeken. Toen waren die kleintjes alweer te groot (gelukkig…). Nu kwam ik Erwin per ongeluk binnen een paar maanden twee keer tegen. Met covers…

Nou ja covers. In het geval van Cuby’s Bleus, in het Oude Luxor in Rotterdam vertolkte hij de rol van Harry Muskee. Erwin Java, oud lid van de Blizzards trok de kar. Die speelde zichzelf, zoals alleen hij dat kan. Een geweldige Appleknockers flophouse kwam eruit, maar ook rustige bleusballads, als Somebody will know someday, werden super mooi gezongen door Erwin Nyhoff. Met wie ik ben, was wat minder tevreden over de schoenen van Erwin, maar verder net zo enthousiast als ik.

Gisteravond zag ik in Hengelo ‘Erwin Nyhoff plays Neil Young’. Nou heb ik best wat LP’s van Neil Young, later kocht ik van een aantal LP’s ook de CD’s en van sommige nieuwe albums heb ik alleen de CD’s. Een keer of zes ben ik naar zijn concerten geweest in Rotterdam, Amsterdam en of all places Weert. Naar Neil Young luisteren schuurt altijd. Of hij heeft zijn avond niet, of hij speelt alleen waar hij zelf zin in heeft, of je mag niet drinken tijdens het concert, terwijl hij zelf aan een pint zit. Er is altijd wat. De laatste keer stond ik op rij 3 en had prachtig zicht. Het kaartje kostte iets van € 90. Dan gaat bij mij de lol er al snel af. Je wilt dan wel vooraan staan en bent al vroeg bij zo’n betonnen kolos daar ergens in Amsterdam Zuid Oost. Het helpt allemaal niet mee. Bovendien is het bier binnen duur, slecht en in plastic bekers verpakt… Je moet er wat voor over hebben. Toch was het een concert om niet snel te vergeten. De setlist is hier te vinden.

Maar gisteravond niets van dat alles. Vooraf heerlijk gegeten bij vrienden, bijna voor de deur geparkeerd. We waren nog geen tien minuten binnen, zaten op de eerste rij en Erwin startte met een paar nummers van Harvest. Toch wel het album van Neil’s doorbraak, ook al zullen anderen After the Goldrush noemen en weer anderen Everybody knows this is nowhere. Het werd een fantastische avond. Ondanks een druk weekend dat hij achter de rug had, speelde hij de sterren van de hemel. Prachtige covers, met hier en daar een eigen invulling en een verhaal.

De omgeving, café de Cactus in Hengelo, was perfect. In zo’n prachtige omgeving past deze muziek, zoals die vroeger in Ommen in de Tronk werd gedraaid. Erwin speelde muziek die je wilde horen. Hij speelde het zo, zoals je het wilde horen en het was live, super live. Bij vlagen gevoelig, bij vlagen all over the place, geweldig.

Ik denk, met nog wat meer omlijsting en nog wat meer verhalen eromheen, is deze show “theaterwaardig”. Zoals Flip en zijn Noormannen nu furore maken met Tom Waits.

We hadden een prachtige avond voor weinig geld op een mooie locatie en met goed bier!! Over de schoenen van Erwin hebben we het op de terugweg niet meer gehad.

8 januari 2024

Geplaatst op

You’re the measure of my dream…

Dat zingt Nick Cave op de begrafenis van Shane McGowan vlak voor kerst aan het eind van het nummer “A rainy night in Soho…” De woorden laten me niet los, zou dominee Gremdaat zeggen.

De muziek tijdens deze begrafenis raakt me. Iers, zo Iers als Iers maar kan zijn. Shane had een leven met veel drank. Op Pinkpop 1993, dat ik vaak op video zag, werd hij van het podium gehaald, omdat hij niet verder kon. Ik was jaren in de war met Thelonius Monk, die ook met het een of ander aan middelen in zijn lijf, dat zelfde jaar in de geluidstoren klom. Ik vond zijn muziek mooi. Best wel goeie rock. Veel jaren later wordt hij geconfronteerd met dat filmpje waar zijn zoon bij is. Hij verontschuldigt zich.

Shane McGowan was anders. Ik vergelijk hem weleens met André Hazes in Nederland. Wie ik hier nu tekort doe, weet ik niet. Beiden hielden van drank. Shane werd ziek en in liefde verzorgd door zijn vrouw en vrienden. Hij kreeg bij leven veel liefde terug. Dat zie je op diverse filmpjes op YouTube. Nog meer liefde viel hem ten deel tijdens zijn “funeral”. Het Nederlandse woord begrafenis is te kil. Een funeral vol met (Ierse) muziek, zoals muziek bedoeld is: troostend, emoties oproepend en samenbindend.

Ik heb er meerdere keren naar geluisterd deze kerst. Alleen en samen met wie ik ben, ’s middags en ’s avonds, met een lach en met een traan.

Hieronder wat links:

Nick Cave

Glen Hansard

Voor wie het hele uur wil meemaken…

You’re the measure of my dream. Wat een mooie zin is dat!

27 december 2023

Geplaatst op

Bettie serveert als vanouds!!

Een tijdje terug waren we bij Placebo in Tilburg. Grote band, duur kaartje. Concert was goed. Maar minder dan ik had gehoopt. Ik kende te weinig nummers. Wel veel die hards en de hele LHBTQ scene was vertegenwoordigd. Gisteravond was ik voor veel minder geld bij Bettie Serveert in Tivoli Vredenburg, Utrecht. Ergens in februari had ik twee kaartjes gekocht. Ik was al lang vergeten dat ik de kaartjes had. Erger nog, ik dacht dat ik ze niet gekocht had, dat ik te laat was geweest, omdat het uitverkocht was. Maar gelukkig stuurde Tivoli een herinnering met tips om de avond in goede banen te leiden. Dus ik had kaartjes…

Met wie ik ben was jarig… een passend cadeau was ook tegelijk geregeld. Na de verjaardagsvisite in de ochtend en het draaien van het album Palomine (het album dat ze in zijn geheel zouden spelen) in de middag, werd ik wat geraakt. Vaak heb ik de Pinkpop video bekeken. ’s Avonds laat met een biertje op. Prachtige nummers als Leg, Braintag en natuurlijk Palomine, zou ik vanavond live horen. Daar had ik zin in!

Het deed me denken aan het concert in Musis Sacrum, toen we net in Arnhem woonden. Voor het eerst uit in Arnhem. We waren nog nooit samen ’s avonds in de stad geweest. De kinderen lagen op bed en een oppas moeten we hebben geregeld, anders kon het niet. Ik was gespannen, wist niet wat me te wachten stond. Bettie was een hype, Musis kolkte en wij zaten op het balkon alles te overzien. Het moet, zag ik net op internet, op 5 februari 1994 zijn geweest. Een prachtige avond die ik met al mijn vezels heb beleefd.

Met dat in mijn hoofd, togen we naar Utrecht! Bettie Serveert plays Palomine and other favorites. We stonden op rij drie. Het werd mooier dan ik vooraf had dacht. Ze konden het nog. Heerlijke rock, simpel en doeltreffend. En mooie nummers. Het hele album van A tot Z uitgevoerd. Daar hou ik wel van. Eerder heb ik dat bij Neil Young (Greendale) en bij Patti Smith (Horses) gezien. Je weet wat er komt, want de plaat heb je grijsgedraaid. En dan live!! Ja, hoor ik iemand zeggen, dat is toch retro, niet vernieuwend, niet creatief… of weet ik veel. Ik vind het mooi. En het maakt het draaien van het album nog mooier met de beelden van het concert in je hoofd.

Kortom, ook deze avond blijft nog wel even in mijn hoofd hangen.

14 oktober 2023

Geplaatst op

Diamonds in the sky….

De vakantie zit erop. Ik ben weer met pensioen. Wat een luxe! We, met wie ik ben en ik, hebben heerlijk gelopen langs de Golf van Biskaje en de Atlantische kust. Het Vuurtorenpad hebben we op onze eigen wijze binnen onze mogelijkheden gelopen. En dan de terugreis. 2.100 kilometer naar huis: dat is best een “takke end”.

Ergens in de vakantie bleek dat Guernika een gunstige overnachtingsplek zou kunnen zijn op de route. Guernika is ook de naam van een schilderij van Picasso. Hij heeft het geschilderd in 1937 direct na het bombardement op deze plaats van Nazi Duitsland in opdracht van het Franco regime in Spanje. Beide fascistische regimes hadden belang bij de vernietiging van deze regionale kleine stad. Franco omdat er een sterke Baskische verzetshaard was en Nazi Duitsland kon oefenen voor het bombardement op Rotterdam in 1940. Zo leerden ze hoe je een stad in één keer in brand kunt zetten.

Het effect was desastreus. Wat je op foto’s ziet doet denken aan Arnhem na september 1944 en aan Marioepol en Bakhmut vandaag de dag. Alles kapot, niets meer heel. Je wordt er adembenemend beroerd van. Geen steen meer op de andere.

Wij sliepen daar in een hotel en liepen door de herbouwde stad een route met foto’s, waardoor je kon zien hoe het was. Aan de rand van het centrum, tegen een muur is een stenen afbeelding gemaakt van het schilderij van Picasso. Indrukwekkend. Wat fascinerend is aan wat je hier ziet is de herbouw en het leven in deze stad: Het was een mooie voorjaarsavond, dat maakt misschien ook wel uit. Wij hadden ook goed zin. Maar wat we zagen, waren vrolijke mensen op terrasjes in winkels en aan het werk. De eens zo kapotte stad was herbouwd en vitaal, in leven. Het was een genoegen om daar te zijn.

Wat ons beroerde was de hoop voor de kapotte steden in Oekraïne. Oorlog heeft nooit het laatste woord, zo bleek die avond. De muziekschool van Geurnica hield een eindejaar uitvoering van de afdeling popmuziek. Jonge mensen met docenten op het podium en ouders, andere belangstellenden en wij op de stenen trappen van het openluchttheater. Naast Spaanse hits hoorden we Don’t speak van No Doubt, This is the life van Amy McDonald en met een andere basist en drummer mooi ruige punkmuziek.

Het waren prachtige uitvoeringen die de vitaliteit van de mensen in Guernica weerspiegelden: mooie mensen die blonken en schitterden in de avondzon. Geen beter slot op deze plaats des onheils kon ik bedenken toen iedereen meedeed met de song van Rihanna: They were like…

…diamonds in the sky!!!

Guernica, 22 juni 2023. Arnhem 28 juni 2023.

NB.: Op 1 juli 2023 doet de Tour de France Guernica aan met twee doorkomsten. Eén met en één zonder tussensprint.

Geplaatst op

Atlantis

Op het pickup’je waar mijn vader de LP’s van het Heerder mannenkoor, de Maastrichter Staar en het Urker mannenkoor draaide, speelde ik de singletjes van mijn broer af en mijn eerste LP: The best from Tommy van de Who. Het hele album kon ik niet betalen, ik draaide het grijs. Net als de singles van mijn broer. Één van die singles was Atlantis van Donovan uit 1969.

Deze vakantie loop ik de O Camiño dos Faros, een wandeltocht langs de vuurtorens van Galicië, noordwest Spanje. De ‘Costa da Morte’. Inmiddels hebben we, met wie ik ben en ik, het deel aan de Golf van Biskaje gehad en lopen we echt op de noordwest punt aan de Atlantische kust. Steeds vaker komt Atlantis van Donovan in mijn hoofd. “The continent was an island… “ dat soort zinnen. Ik zoek op Spotify en draai het hele nummer. Ik kan het in mijn hoofd helemaal meezingen. Ik ken de woorden, maar wist niet wat ze betekenden. Maar de song is episch. Met mijn gehoor is niets mis, maar van de Griekse mythologie heb ik geen verstand. Ik zocht het op in Wikipedia: De song gaat over een eiland waar het leven goed was en dat lag in de Atlantische Oceaan, meer dan 10.000 jaar geleden. Plato schreef erover. Het goede is vergaan. Atlantis is in de Oceaan ten onder gegaan. Misschien dat er bij de Canarische eilanden nog wat van over is.

Eigenlijk interesseert me dat allemaal niks, behalve het idee dat het goede is overspoeld. Die muziek, die in mijn hoofd klinkt, doet ertoe. Prachtig. Op Spotify zocht ik verder. Ik vond een 17 minuten durend nummer van Earth and Fire. Het nummer heeft hetzelfde thema. Het is geweldig. Pink Floyd doet het niet beter. De prachtige stem van Kaagman, de gitaarsoli, de toetsen. Alles zit erin. Het is gemaakt in de hoogtijdagen van de thema albums. Leo Blokhuis kan er college over geven.

Wat ik wil zeggen is: ga dat nummer luisteren en je bent 17 minuten in een andere tijd, een andere wereld: de wereld van de jaren 70 en de wereld van Atlantis.

En over die wandeling: soms vraag ik me af waar het einde van de wereld is. Vorig jaar dacht ik dat het in Glenbrittle lag, in Schotland. Ooit was ik in Manang, Nepal hoog in de bergen en dacht ik dat het daar was. Nu loop ik deze fantastische wandeling in Noordwest Spanje, waar voor de kust alle depressies van noordwest Europa ontstaan. Het is er prachtig, het einde van het Europese continent.

Atlantis lag even verderop.

Leis, 14 juni 2023.

Geplaatst op

Gaat dat zien mensen!!!

Gaat dat zien… Gisteravond was ik met wie ik ben in De Kleine Komedie en zagen we Flip Noorman met zijn Noormannen met het werk van Tom Waits en niet lang geleden zagen we – of all places – in de Dru Fabriek in Ulft Daniel Lohues. Topavonden van muzikanten en dichters met verhalen op mooie locaties. Beiden winnaar, de een ooit, de ander recent, winnaar van de Annie M.G. Schmidt prijs.

Lohues weet goed te vertellen wat je in het normale leven tegenkomt. Hij put moed uit de natuur en zijn omgeving en geeft de mensen een beetje hoop. Veel mensen vertellen hem dat zijn liedjes dichtbij zijn en dat ze troost hebben ondervonden bij het luisteren daar naar. Daniel speelt oud en nieuw. Annelie ontbrak niet, hoewel hij nu toch wel twintig (ofzo) jaar ouder is. Zijn verblijf in de States en in Zuid Frankrijk leveren verhalen voor de eeuwigheid op. Ooit zag ik Lohues met de Louisiana Bleusband op het festival Jazz Bij Duurstede. Het was een geweldige middag met de blues vol met drank en vrouwen. Ik dacht: hoe kan dit ooit goedkomen? Ik ben en blijf natuurlijk een nette huisvader. Tijdens deze show geeft Daniel in retrospectief het antwoord: het kwam niet altijd goed…. De theatertour van Lohues was voor mij een heerlijke avond met mooie verhalen en prachtige (levens-)liedjes.

En dan gisteravond naar Flip Noorman. Ik roep al jaren: Als Tom Waits in het land komt, ben ik erbij. Die man moet je een keer gezien hebben. Het is een fenomeen. Maar Tom Waits komt niet meer naar NL. Hij leeft met Kathleen Brennan. Waarom hij niet meer optreedt, weet ik niet. Ooit hoorde ik een oud-collega zeggen (rond 1995) dat zij naar een concert van hem ging. Ik was daar niet.

Maar nu hebben we Flip Noorman!!!

Gelukkig stond de radio aan, toen Flip door de dirigent van het knapenkoor naar huis werd gebracht na het kerstconcert. Gelukkig draaiden ze Stille Nacht, gespeeld door Tom Waits. Ze zongen als gekken in die auto, tijdens die kerstnacht. De rest is geschiedenis. Na Lennart Cohen, zingt Flip nu Tom Waits. Fantastisch! Zijn Noormannen kunnen echt muziek maken. De trompet van Waits is vervangen door een viool van Vera van der Bie. Prachtig. Het concert is een dwarsdoorsnede van het oeuvre van Waits. Mooie ballads, schurende songs, swingende rock over het leven, drank, verdriet en liefde gespeeld met een enorme intensiteit. De broeierige sfeer, zoals Trouw schreef, verdwijnt geen moment uit de zaal. En ik geniet na.

Lohues en Noorman… Gaat dat zien mensen!!! Gaat dat zien… Er zijn hier en daar nog een paar kaarten. Dat het weer kan na corona, is een zegen!!

24 april 2023

Geplaatst op

Broertje

Eigenlijk heb ik het halen van mijn Heao diploma nog te danken aan Harry de Winter. Wanneer ik op vrijdag tijd kreeg om te studeren kon ik me daar maar moeilijk toe zetten. Gelukkig had ik de radio aan en draaide Harry de Winter goeie muziek. Onze muzieksmaak kwam wel overeen, zo is mijn herinnering. Harry groeide door van radiomaker naar TV producent en werd een grote meneer in die wereld. Vorige week overleed hij aan asbestkanker. Natascha van Weezel maakte een documentaire (klik hier) over Harry en zijn broer Mischa, waarin zij vertellen over de ervaringen van hun ouders in de Tweede Wereld oorlog. Het is een aangrijpend verhaal, zoals alle verhalen die de ellende van toen beschrijven. Details die je bij de keel grijpen. Het is prachtig verwoord. De broers lopen de route die hun vader liep van Sachsenhausen naar Havelberg in 1945: Een kleine 100 kilometer van het concentratiekamp net boven Berlijn naar de plaats waar je met een pontje van de Russische sector naar de Amerikaanse sector over de Elbe kon. Naar het westen, naar huis. Ze laten zien hoe hun ouders beide partners verloren en hoe ze elkaar in hun verdriet vonden en vooruit keken richting de toekomst.

Ik moest gedurende het verhaal denken aan de vluchtelingen op de Middellandse zee, die in mensonterende toestanden in Italië aankomen. Hoe we dweilen met de kraan open. Hoe we wat kunnen doen aan die kraan door én de mensen in Afrika meer bestaanszekerheid te geven én de meedogenloze smokkelaars aan te pakken.

Gary Lineker schoot ook nog even door mijn hoofd. Gelijk heeft hij door de nieuwe wet van de Britse regering omtrent de deportatie naar Rwanda van de vluchtelingen die dan eindelijk Engeland hebben bereikt te vergelijken met de gedachten in de jaren 30 van de vorige eeuw.

En ik moest denken aan Bachmut in Oekraïne, de hel op aarde de laatste weken en maanden. Dit weekend alleen al meer dan 200 doden.

Maar het beroerde is dat deze verhalen nog te beschrijven zijn. Dat geldt niet voor het systeem dat in de jaren 40 door Hitler Duitsland werd uitgevoerd: het vermoorden van 6 miljoen mensen vanwege ras, geloof of geaardheid. Dat blijft raken, keer op keer en is niet samen te vatten en te verbeelden. Na het zien van “Broertje” moest ik denken aan het gedicht “Vrede” van Leo Vroman:

Kom vanavond met verhalen

Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen,
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.

13 maart 2023