Neil Young komt weer naar Europa, naar Nederland, klonk het een paar maanden geleden in onze huiskamer. 1 juli in Groningen. Shit, dan kunnen we niet. Kleinkinderen gaan voor. Maar 4 juli in Mönchengladbach. Ook een optie, anders naar Berlijn of Brussel. Maar dat is wel ver weg. Dus gisteren op naar het Sparkassen hockey stadion in Gladbach. We konden ons goed voorbereiden. En dat hebben we gedaan.
Met welke band gaat hij komen, wat gaat hij spelen, we willen wel vooraan staan, dus we moeten vroeg weg. Vele vragen werden beantwoord. Het kaartje was snel gekocht en afgelopen zaterdagavond konden we op de BBC zijn sessie op het legendarische festival in Glastonbury zien. Het hele concert werd live uitgezonden. Ik swingde door de huiskamer. Op sugarmnt.org zag ik de setlist van de concerten en al snel bleek dat het een geweldig concert zou worden. Harde nummers, zachte nummer, hits en ook wat minder bekende nummers…
Nadat Neil in Groningen had gespeeld, was het wel duidelijk. De tour is een muzikale reis door zijn oeuvre, van een nummer met Crosby, Stills en Nash tot Keep on Rocking in the Free World en van Old man tot aan Like a Hurricane. De recensies in de Volkskrant en in NRC waren uitzinnig. Het gaat daar in Gladbach een geweldige avond worden. Zoveel was zeker.
En dat werd het. We stonden vooraan met zicht op Spooner Oldham. Iemand die je niet ziet, niet hoort, maar een belangrijke bijdrage heeft aan de sound. En we hadden direct zicht op de jonge gasten Micah Nelson en Corey McCormick. Samen met Anthony LoGerfo speelden ze als de Crazy Horse in de jaren 70 en 80. Geweldige interactie met Neil Young, Je weet dat elke noot raak is, strak in het ritme en soms daarbuiten. Een enthousiasme en een wisselwerking maakte dat deze bejaardensoos swingde als nooit tevoren.



Neil was goed te pas, hartstikke bij de les, zijn band aansturend alsof hij nooit anders had gedaan. Wat kregen we een geweldige avond. Ooit was het album “On the Beach” mij ontgaan, maar vriend Henk maakte mij daar jaren later op attent. En nu in Gladbach de Ambulance blues van dat album als eerste nummer. Wat een opening. Volgens de statistieken moest dan Be the Rain komen, maar we kregen een twintig minuten durende versie van Cowgirl in the Sand. De avond kon niet meer stuk. Zelfs Harvest Moon vond ik leuk, omdat die Duitsers dat allemaal meezingen.
Na de toegift met Hey Hey, my, my was het duidelijk: Rock and Roll wil never die.
5 juli 2025
NB.: Voor Spotify gebruikers maakte ik een playlist met alle nummers van de tour. Die kun je hier vinden.