Tag: Muziek

Geplaatst op

Nick Cave

Net naar Nick Cave geluisterd. Ik ken zijn muziek niet zo goed op een paar nummers na. Maar wat is zijn muziek ongelofelijk goed. Het brengt me in de stemming om wat te tikken. Onlangs is voor de tweede maal een zoon van Nick overleden. Dit maal als gevolg van een verslaving aan drugs. Er is een verschrikkelijke foto van Anton Corbijn die de staat van Nick weergeeft toen hij zelf in de put zat. De muziek van Nick Cave brengt geen optimistische gedachten in je naar boven.

Nick Cave (gemaakt door Anton Corbijn)

Die gedachten heb ik soms ook even niet. Vandaag zijn gewonden uit de staalfabriek aan de zee van Azov (Azovstaal) met bussen vervoerd naar Russisch bezet gebied. Deze mensen hebben de Russen aan het werk gezet. Ze konden daardoor niet doorstoten naar andere plaatsen. Maar hoe het daar in die bunkers onder die staalfabriek aan toe ging is met geen pen te beschrijven. Wat een ellende.

Het is toch al niet zo’n vrolijke dag. Mient Jan Faber is deze week overleden. Iemand die ik in de jaren 70 en 80 volgde en begreep in zijn opvattingen. Ik was erbij in 1981 op het Museumplein in Amsterdam en in 1983 op het Malieveld in Den Haag. In 1983 speelden we met vrienden een enorme pot Risk na afloop van de demonstratie. Dat was wat. Mijn dochter (0) sliep als geen ander. Ik had een bordje bij me met het woord “braaf”.

Daarnaast overleed Mohammed Rabbae vandaag. Hij was van mijn partij. Hij was niet zo gemakkelijk en ik was het ook wel vaak niet met hem eens. Ik vind dat je het niet alleen vanuit een allochtone achtergrond moet zien, maar breder. Ik las vanavond een tweet van Achmed Marchouch, een vriend van hem. Dat deed me wat. Ik vind mijn burgemeester een goed mens. Hij staat voor de hele stad. Ik heb het, denk ik, niet altijd goed gezien wat Rabbae betreft.

En toch maakt het me ook weer optimistisch: dat deze mensen zijn het verschil hebben weten te maken. Mient Jan Faber heeft een positieve rol gespeeld op het wereldtoneel en voor de moeders van Srebrenica. Dat geldt ook voor Mohammed Rabbae. Voor de integratie van mensen uit Marokko was hij noodzakelijk. De tweet van Marchouch is daar een voorbeeld van.

Op deze prachtige (ik fietste met mijn kleinzoon de Schelmseweg op en neer. Mooier wordt het niet…) en ingewikkelde dag troosten deze mensen mij bij de gedachte aan de mensen die nu uit Azovstaal worden gehaald. Wat Nick Cave al niet teweeg brengt.

17 mei 2022, gepubliceerd op 18 mei 2022

NB.: De tarwe op de tuin laat zijn vruchten zien en de druif achter het huis ook. De voortekenen voor het zelf produceren van brood en wijn zijn goed.

Tarwe op de tuin
Druiven achter het huis
Geplaatst op

Don’t change

Het me lukt niet vaak een nieuw album vanaf de eerste keer luisteren prachtig te vinden. Er zijn sowieso niet veel nieuwe albums waar ik warm voor loop. Misschien ben ik gewoon een oude lul aan het worden, ook wat muziek betreft. Dat doet eigenlijk wel een beetje pijn.

Maar door de nieuwe Anouk, Trails of Fails, ben ik geraakt. Ik ben niet zo van de tekst. Soms weet ik maar nauwelijks waar het over gaat. En als ik er al wat van snap is zijn het enkele zinnen of een enkel regel. Op dit nieuwe album van Anouk moet je ook naar de tekst gaan luisteren en je gaan verdiepen in haar leven en liefdes, waar het mis kon gaan en fout ging en ook naar waar het goed ging.

Meer nog dan door sommige teksten ben geraakt door de muziek. Ik ben eigenlijk niet zo van dat jazzy gedoe. Het wordt vaak muziek. Het kan begrafenis muziek worden. Ik moest bij het voor de derde keer luisteren van het album denken aan het album “Harvest” van Neil Young. Heel andere muziek, liefdesliedjes, maar ook net als alle muziek van Anouk in een maatschappelijke context, zoals social media. Harvest heb ik duizend keer gedraaid. Ik ken er iedere wending. Allle ritmes, alle timbres, alle tonen en het gevoel bij alle verschillende nummers.

Dat kan me ook gaan gebeuren met Trails of Fails: songs als Spring on a winters day, Behind your words en Going for the killI hebben ieder hun gevoel: nijdig, vrolijk, hoopvol vragend en soms is het gewoon genoeg. Het album is wat jazzy, maar op een manier dat het echt is. Ik denk: ook nadat je het duizend keer gehoord hebt.

Ja en dan het nummer Don’t change. Het is goed, het is af. Neil Young bleef zoeken naar een Heart of gold. Anouk heeft het gevonden en dat beschrijft is eindeloos en wordt geaccentueerd door de slide-achtige gitaar. Op Parkpop gaat ze trouwen in Den Haag!

Everything is perfect, everything is okay, I love you more than words could ever say…..

Just don’t change.

Dat muziekkrant OOR daar anders over denkt, maakt mij niet uit.

30 april 2022

Geplaatst op

Anneke sings Kate (2)

Soms verheug je je op iets en heb je hoge verwachtingen. Een beetje gespannen ben ik dan. Vanavond had ik dat. Na een heerlijke dag spitten, kijken naar “Dwars door Vlaanderen” en het maken van een lekkere Conimex maaltijd met een eigen touch, toog ik, met met wie ik ben, naar Apeldoorn. Eigenlijk kon mijn dag al niet meer stuk. Het voorjaar hangt in de lucht ook al gaat het morgen sneeuwen. Zondag is de Ronde. Ik ben gek op de Ronde van Vlaanderen. Deze dagen komt alles bij elkaar. Er is een nieuw begin.

De grond ligt grotendeels braak, maar wel klaar voor een nieuw seizoen. De knoppen komen al uit de bomen. Die moeten nog even worden beschermd, want nachtvorst… En we hebben al heerlijk buiten gezeten, zelfs op een terras.

En dan zingt Anneke Kate. Anneke bestaat, de muziek van Kate Bush bestaat, maar toch ontstaat er iets nieuws. Iets wat voelt als het voorjaar. Een intiem theaterconcert met vlotte, swingende en intieme nummers. Nummers die ik deels kende, maar deels ook niet. Mooi is het daarom dat Anneke af en toe een korte toelichting geeft. Dan weet je ook nog waarover het gaat, Gelukkig niet te uitgebreid, want ik hou meer van muziek die voor zich spreekt. Anneke zingt in een vrolijke blouse. Haar stem past bij Kate.

Anneke zingt Kate
Toegift

Ik vroeg me af: zou Kate komen, wanneer ze in Engeland in de buurt speelt. En: zou dit concert passen als sta-concert. Over de eerste vraag kan ik geen zinnig woord zeggen, maar ik zou dit concert weleens in een popzaal willen zien. Lekker meebewegen met de muziek, biertje in de hand en genieten van de mooie klanken die ook deze band produceerde.

Was er een hoogtepunt? Ja, meerdere… Spanning op de drum, spanning op de gitaar en de piano. Voor mij was toch het ingetogene het mooist. En dan moet ik mezelf tegenspreken: voor dat ingetogene en de nuance biedt het theater de beste omgeving.

Anneke zingt Kate was een heerlijke avond.

30 maart 2022

Geplaatst op

Een rare week….

Dat vond ik het. Het was de week van de algemene beschouwingen met ontsporingen in de Tweede Kamer. Het lijkt erop dat bruin-rechts het voor het zeggen heeft in het publieke debat.

En dan was er de week van de familie De Mol. De week waarin iedereen die zonder zonde is vrijelijk de eerste steen mocht werpen en de daders konden vluchten naar Atlanta, Dubai en god mag weten waar nog meer. De week ook waarop vrouwen echt voor zichzelf opkwamen na de eerste reactie van John de Mol.

Het was ook de week waarin onze Tweede Kamer akkoord gaat met een regeerakkoord waarin het kabinet Rutte IV de voorbereidingen gaat treffen voor de bouw van twee nieuwe kerncentrales. Hierbij is op geen enkele wijze aangetoond dat het afvalprobleem is opgelost, laat staan het beveiligingsprobleem en het risico van een ongeval zoals in Fukushima. Lees ook dit verhaal in de NRC van afgelopen woensdag. Jaren geleden heb ik tegen kernenergie geprotesteerd en ik dacht dat dat geholpen had en nu 40 jaar later komt het weer boven drijven, terwijl de problemen, in de jaren 60 al aangekaart door de club van Rome, alleen maar groter zijn geworden. Kernenergie is geen oplossing, is mijn overtuiging.

En dan hebben we ook nog de herleving van de koude oorlog in Midden Europa. De koude oorlog omschrijf ik maar als een dreiging van een warme oorlog, waar we tot begin jaren 90 last van hadden. Het wapengekletter begint met gesprekken in Genève. Maar waar eindigt het? Rob de Wijk zegt er zinnige dingen over.

De koude oorlog roept bij mij herinneringen op aan 21 augustus 1968. Het was mooi weer. Ik was elf. Voor de etalage van de bakkerij van mijn vader zat ik op de stoep. Het was woensdagmiddag en ik was vrij. Op woensdag kookte mijn moeder altijd voor het gezin en de bakkers. Rijst met kerrie of pannenkoeken met kaas, spek of appel. Ik zat op de stoep en keek naar het oosten richting het spoor, waarachter de Besthmenerberg opdoemt. Ik was bang. Wanneer de Russen zouden komen, dan zouden ze daar vandaan komen, verwachtte ik.

Dat was natuurlijk onzin wat er in mijn kinderhoofd omging. Maar zulke dingen onthoud je wel en komen weer boven wanneer daar aanleiding voor is.

Het is dus een rare week in een tijd waarin corona nog steeds zorgt voor ontwrichting in de samenleving en het weer de komende dagen weer grijs is.

Het is tijd voor de zomer! En: verder gaat het goed met me. Sinds vorige week staat de pick-up weer in de kamer en draai ik elke avond twee keer een kant van een LP. Twee keer twintig minuten rust in mijn hoofd. Heerlijk.

Tijdens het tikken van dit blog draaide ik Show Time, Chicken Skin Revue van Ry Cooder. Muziek om kippenvel van te krijgen.

22 januari 2022

Geplaatst op

Drijfveren

Waarom doe je iets? Waarom laat je iets? Is je gedrag aangeboren of heb je het jezelf aangeleerd? Hebben anderen je dat geleerd, zoals je vader of je moeder.

Tante Es (Jurgen Rayman) vraagt altijd aan haar gast: Zeg me: wie is je vader? Zeg me: wie is je moeder?

Die vragen houden me bezig. Je kunt zeggen: dan moet je geen blog schrijven maar naar de psycholoog gaan. Maar daar heb ik geen zin in. Ik kan mijn sores zelf wel oplossen. De dagen zijn grijs en ik kom er wel doorheen…. Het voorjaar komt eraan.

Ik ben druk geweest met een nieuw deel van mijn treinbaan. Naast Ommen, Zwolle en Arnhem heb ik de stations Sneek en Leeuwarden aangelegd. Ik ben wezen wandelen. Druk bezig met het doen van examen voor de molen. Dat lijkt eenvoudig, maar is het niet echt.

Mijn vrienden van vroeger zouden langskomen. Morgen. De hele week zitten ze in mijn hoofd… Figuurlijk dan. Normaal gaan we bierdrinken in een café en daarna wat eten in een plaatselijk restaurant. Dat kan nu niet.

We zouden naar de molen gaan, maar mijn molenaar moest op de thee met iemand anders. Ik wou vis maken, maar één van die gasten eet geen dieren. Dus ook geen vis. Dus dat wordt een vegetarische ovenschotel met bietjes, walnoten en geitenkaas. Voor de vleeseters had ik een entrecote van boer Wim uit Heino in gedachten. Zonder cafés moeten we maar onze eigen sfeer maken. Ik had de pick-up beneden klaargezet en alle platen ernaast. We zouden in ons eigen café bier gaan drinken en plaatjes draaien. Van Pink Floyd, Doors, Neil Young en Brainbox.

Toen kwam de griep. Het ging niet door. Je doet zoiets met z’n vieren of je doet het niet. Zo gaat dat.

Ik vraag me deze grijze week af: waarom bouw ik die treintafel, waarom wil ik me nog bewijzen op die molen en waarom wil ik met mijn vrienden een mooie tijd hebben? Wat zijn mijn drijfveren?

Met wie ik ben maakt me attent op een YouTube item van Nils Lofgren. In de Twee Meter sessie speelt hij Shine Silently. Mooi is het. Kijk!!!

Al scrollend verder, want zo gaat dat, stuit ik op een concert van Anneke van Giersbergen in Parijs. Ik vind haar muziek prachtig. Luister!!

Ik zag een interview met haar over de Lockdown. Alle plannen die ze had en al die plannen die niet doorgaan. De muziek die ze maakt is prachtig.

Ik zag de tweets van Hadewych Minis over haar voorstelling Girls & Boys, waarvan ze alleen de première heeft gespeeld en toen gingen de theaters dicht. En hoe ze met die teleurstelling omgaat.

Ik volgde Dikke Dries uit Utrecht. Zijn café is dicht maar komende week maakt hij 900 broodjes, waarvan de opbrengst voor het Maxima kinderziekenhuis is. Hoe mensen iets maken, van iets dat onder hun handen vandaan wordt gehaald door z’n kutvirus.

Ik maak me dus maar geen zorgen. Het voorjaar komt eraan!! Ik ga dat examen halen, ik ga tarwe zaaien en genieten van die jongen die bij ons steeds de bel van de voordeur wil veranderen. Wat zijn drijfveren zijn? Geen idee, maar hij houdt van knopjes.

En die afspraak met de jongens van vroeger: die is over een paar weken.

14 januari 2022

Geplaatst op

Hiddensee

Twee keer was ik op Hiddensee. De eerste keer met een groep mensen uit Sneek en uit Stralsund. Het was nog in de tijd van de DDR. We gingen met de boot. Voor de mensen in Stralsund was Hiddensee een plek waar ze ‘een soort’ vrijuit konden praten. Daar was het mogelijk te praten zonder dat ze afgeluisterd werden. Althans dat risico namen ze. De muur was nog niet gevallen en de mensen in Stralsund droomden van het vrije westen. Sommigen namen het risico te vluchten, anderen zochten de vrijheid in een volkstuincomplex en in de kerk. Maar de kerk was ook niet betrouwbaar. Overal moesten ze uitkijken. Het was in de tijd dat Nederlandse kerken verbinding zochten met kerken in de DDR. De mensen hier werden handlangers van de communisten genoemd. De mensen daar verraders van de communisten. Het was een verwarrende tijd met de dreiging van een nucleaire oorlog. En daar liepen we op het strand van Hiddensee, door de nog niet geplaveide zandpaden in de dorpen. En daar was het plaatselijke museum met muziek van Nina Hagen.

De vrijheid die ik daar ervoer, te midden van de benauwde politiek setting van de Koude Oorlog, zal ik nooit vergeten.

Een paar jaar later viel de muur en ging ik naar een bruiloft in Polen. Met een camper gingen we langs Dresden en Wittenberg naar Konin in Polen. Op de terugweg via Berlijn naar Stralsund, waar we de mensen opzochten waar ik had gelogeerd in 1986. De situatie was totaal veranderd. Ze waren blij en een soort vrij. Ze voelden niet meer de angst van het communisme. We sliepen in de camper. Hiddensee hebben we toen alleen gezien. Ik moest nog een keer terug…

Dat gebeurde in 2009. Met wie ik ben en ik gingen naar Berlijn. Gewoon gezellig op stedentrip. Met de auto er naar toe en fietsen door Berlijn. Langs de muur, naar de Gedächtniskirche en over het Alexanderplein. Na een paar dagen reden we dezelfde route als toen met de camper. We parkeerden de auto op Rügen en gingen met de boot naar Hiddensee. Een paar nachten in een hotel. De vis werd verkocht op de visafslag: een paar palen met een zeil erover. We hebben er heerlijk gelopen en ik heb de vrijheid opnieuw ervaren van een prachtig eiland waar je een keer geweest moet zijn.

Visafslag Hiddensee 2009

Mooi dat Merkel Nina Hagens dromen op Hiddensee verwerkte in haar afscheid bij de Brandenburger Tor, op de plaats van de muur, die er niet meer is.

3 december 2021

Geplaatst op

Film – Beelden

Afgelopen dagen twee keer naar de film geweest. Twee hele verschillende films, twee verschillende ervaringen.

De film ter gelegenheid van het 50 jaar bestaan van het album L.A. Woman van de Doors bezocht ik alleen. Er waren veel mannen van in de zestig. Iemand voor me in de bioscoop dacht dat er veel jonge mensen zouden zijn. Dat viel tegen. Veel blanke witte mannen en sommigen hadden hun echtgenote meegenomen. Althans de vrouwen die ik zag waren met hun man. Het waren bierdrinkers. Iedereen ging met een biertje naar binnen. ’t Liefst een speciaal biertje. Toch waren ze niet dik. Het leken gezonde actieve mannen. Blijkbaar waren ze succesvol, nadat ze in hu pubertijd achter Jim Morrison waren aangelopen.

De eerste twee nummers werden zonder Jim in de studio gespeeld.

Ik vond de film mooi. De muziek geweldig. De toetsenist onnavolgbaar goed. En dan Jim Morrison. Ik ben twee keer op Pére-Lachaisse geweest bij zijn graf. De eerste keer midden overdag met mijn pubers in de tijd dat Pearl Jam hits scoorde. Groupies zaten bij zij graf en brandden kaarsjes. De tweede keer was ik met wie ik ben aan het einde van de middag. We konden het graf niet zo snel vinden en raakten bijna opgesloten op de begraafplaats. Het is een mooie plek in Parijs. Jim Morrison is een cultheld. Ik zag hem in deze film voor het eerst bewust en bewegend. Daarvoor kende ik hem alleen van foto’s. Een van de weinige jongeren in het publiek had een Jim Morrison kapsel. Muzikaal konden de Doors zonder Jim op het podium. De andere muziekmaten deden het werk. Maar wat waren zij geweest zonder de man die het beeld bepaalde. En beelden bepalen het effect.

Gisteravond was ik bij de nieuwe James Bond, Dat was voor de leut. Je weet ongeveer hoe het loopt. Spectaculaire achtervolgingen. Fikse beschietingen en James wint altijd. Maar nu ging hij dood en zijn zwarte vrouwelijke opvolger staat klaar. Ik ben werkelijk benieuwd of zij ook in de volgende Bondfilm de hoofdrol krijgt. Zou mooi zijn. De rol van Bond gaat met zijn tijd mee. Vroeger rookte hij vijf sigaretten per uur en nu hebben we alleen ergens een afgestompte sigarenpeuk gezien, waar hij aan rook. Onder de indruk ben je als man natuurlijk van de Bondgirl. Een vrouw om voor te sterven. En dat gebeurde.

Toch was er een ander beeld dat me raakte. Dat waren met name de “voor films”. Allemaal aankondigingen van van die Hollywood dingen. Het begint met gewone mensen en dan komt er iets vreselijks onbeheersbaars in de vorm van een beest, een storm of een ziekte. Een van de gewone mensen staat op en gaat de strijd aan en wint bijna, maar uiteindelijk vaak ook niet. Ik moest denken aan corona. Hoe zeer worden mensen beïnvloed door dit soort complottheorieën. Ik ben steeds meer verbaasd hoe het kan dat mensen zich niet laten vaccineren of allerlei domme argumenten gebruiken om het overheidsbeleid onderuit te halen. Mensen geloven er soms heilig in en gaan ervoor door het vuur. Hoe kan dat? Het is toch evident dat vaccinatie helpt. En ook dat vaccinatie niet altijd helpt. En ook dat na verloop van tijd de werking minder wordt. Ik snap niet dat mensen dat niet begrijpen. Stel nu – vandaag – dat niemand gevaccineerd was en we hadden dezelfde rondgang van het virus als nu – vandaag – het geval is. Dan lagen de IC’s toch overvol? Dan kregen we toch situaties als in Bernhoven anderhalf jaar geleden?

Door welke beelden worden mensen beïnvloed? Ik snap het soms niet.

8 november 2021

Geplaatst op

Distant Smile

Soms is een verhaal dun. Bijvoorbeeld over een jochie uit Drenthe dat met de plaatselijke grammofoonplatenverkoper bevriend raakt en tot diep in de nacht over muziek praat. Ze houden niet op. Zo iemand die dan zelf muziek gaat maken met een geweldige gitarist en later ook met een gedrogeerde pianist en een stevige drummer. En niet te vergeten met “All the way from Nijverdal… Herman Deinum, bas…” Die muzikanten kwamen en gingen. Niet heel veel jaren speelde Harry Muskee als Cuby zijn blues met zijn Blizzards in dezelfde samenstelling. Jammer dat de beste gitarist uit Drenthe naar de Golden Earring ging. Zoals hij op het afscheidsconcert “Distant Smile” speelt, is nadien niet meer gehoord. Onbestaanbaar dat er geen beelden meer van zijn van dat concert, anders dan op de hoes van de grammofoonplaat die ervan is geperst.

Gelukkig bleek het afscheidsconcert niet het laatste… Het zat ergens tussen mijn eerste concert van C+B in De Meenthe in Steenwijk en het laatste concert in Musis Sacrum in Arnhem in. Ik vergeet niet meer hoe Muskee met fantastische muzikanten als Helmig van der Vegt, Herman Deinum en Erwin Java de blues brachten. Hoe Harry voor de band stond en subtiel aangaf dat de solo van Helmig klaar was en dat Erwin zijn kunsten mocht laten zien. Hoe de Hobobleus langzaam start en in de solo’s op zijn hoogtepunt komt en in stilte verdwijnt totdat Harry met het “Ohh, yeah…. ” het slotakkoord inzet. A distant smile is all there is….

Gisteravond was ik in Assen en bezocht met vrienden de voorstelling “Muskee” in een prachtige openluchttheatersetting aan de Havenkade. Mooi was het verhaal. Je leerde de man weer wat beter kennen. De muziek was prachtig. Maar echt fantastisch was de blues die langs kwam in nummers als So many raods en Another day, another road. Ontroerd raakte ik bij de inzet van Appleknockers flophouse, geschreven door Gelling en Muskee. Even hoorde ik de oude C+B terug… Wat een fantastische sound, wat een emotie, wat een rauwe beleving van de blues. Die eerste akkoorden van dat nummer zijn niet geëvenaard. Bij Window of my eyes realiseerde ik me dat dit de laatste keer moest zijn dat ik dit zou horen. Ik droomde dat het anders was.

A distant smile is all there is!!!

12 september 2021

Geplaatst op

Mischabel

De hele dag heb ik het nummer van Paul McCarthy Michel, ma belle!! In mijn hoofd. Het slaat natuurlijk nergens op. We, met wie ik ben is mee, lopen met uitzicht op het Mischabel massief met de op een na hoogste berg van Europa. De Dom. Hij is net in de wolken. Vlak daarnaast de Taschhorn. Deze is maar 45 meter lager, 4490 meter. Het is een geweldig uitzicht. We hebben geluk. Nog net voor de extra maatregelen in Duitsland zijn we op vakantie gegaan naar het Saasdal, aan de voet van het Mischabel massief.
Een paar jaar geleden was ik hier en daarvoor ben ik een paar keer aan de andere kant geweest. In Zermatt. Een mondaine plaats waar ooit Heather Nova ‘Like a hurricane ‘ van Neil Young speelde. De MP3 heb ik ergens. Wij stonden daar op de plaatselijke camping, door onze kinderen ‘het weiland’ genoemd. We waren daar veertien dagen en kregen korting, omdat niemand daar zo lang bleef. Het was een camping met veel bergbeklimmers. Ik herinner me dat er ook een stel naar de Dom ging. Twee dagen later kwamen ze helemaal kapot terug. Wat een uitputtingsslag. Op die berg keken we vandaag.

Op de wandelkaart met de naam Mischabel heb ik tientallen wandelingen ingetekend.

Het zijn stuk voor stuk wandelingen met uitzicht op voor mij onbereikbare plaatsen. Mooier wordt het niet.

18 juli 2021

Geplaatst op

Cuby and the Blizzards

Zoals een tag op de muur door een graffiti painter vond je overal op de bushokjes, transformatorhuisjes en schoolbanken in Drenthe en Overijssel de tekens C+B. Eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Zelf heb ik me ook bezondigd aan het krassen op plekken waar anderen dat niet OK vonden. In mijn agenda van de derde van de Mavo stond C+B honderd keer. En toen kwam het afscheidsconcert.

Wij waren thuis niet van de VARA maar van de NCRV. Maar het afscheidsconcert was bij de VARA en de LP werd door hen uitgebracht. Mijn vader wilde het geld eigenlijk niet naar de VARA overmaken. Maar hij wist ook, dat hij mij er een plezier mee deed en dat vond hij het belangrijkste. Honderdduizend keer heb ik het mono album gedraaid met Eelco Gelling op gitaar en Herman Brood op de piano. Het Oooh Jah aan het eind van ‘Hobo bleus’ weet ik perfect te timen, het intro van ‘Distant Smile’ met Eelco Gelling is het mooiste intro ooit en de zin “One misty morning, i’m gonna write your name in the sky…” is niet geëvenaard.

Het gekke is dat de opnames van het concert niet meer bestaan. Ze zijn gewist, terwijl het muziekhistorie is. Er is zelfs een speciale bijlage van Muziekkrant Oor gemaakt. Die heb ik jarenlang bewaard, maar ik ben hem kwijt. Wanneer ik volgend jaar mijn treinbaan ga uitbreiden, met transformatorhuisje, hoop ik in de krochten van het huis waar ik woon, deze bijlage terug te vinden.

In 2000 was er een soort reünie van C+B gemaakt in Grolloo. Het album (de CD) heb ik twee keer gekocht. Ergens in een of andere CD speler moet nog een exemplaar zitten. Het hoesje had ik nog wel, maar de CD niet meer. Nergens te vinden, net als die bijlage van OOR. Gelukkig kon ik de CD nog een keer kopen. Machtig mooi hoe deze CD het legaat van Harrie Muskee en Eelco Gelling weergeeft. Tineke Schoenmaker van Barrelhouse zingt in ‘Sombody will know someday’ over die mistige morgen. Bennie Jolink, Barry Hay en Huub van der Lubbe doen mee en niet te vergeten neef Daniël Lohues.

Gisteravond kwam ik de liveregistratie van het concert bij de presentatie van dit album tegen in Paradiso op Youtube (kijk hier). Prachtig. De muziek, de zaal en de band (Hans La Faille (drums), Helmig van der Vegt(toetsen), Erwin Java (gitaar) en ‘all the way from Nijverdal’ Herman Deinum op bas.) Maar bovenal Harry Muskee zelf. Hij staat voor de band en kijkt hoe anderen zijn muziek spelen. Ik wist niet dat het bestond, maar het is uniek materiaal en dat zomaar in de vrije ruimte. Je moet alleen even door de reclame van YouTube bijten.

Ergens in september reis ik samen met met wie ik ben af naar Assen, naar de musical “Muskee, So many roads…” Dat wordt een mooie avond. Dat weet ik zeker.

29 mei 2021

Cuby Museum
Muskee, So many roads