Bettie serveert als vanouds!!

Een tijdje terug waren we bij Placebo in Tilburg. Grote band, duur kaartje. Concert was goed. Maar minder dan ik had gehoopt. Ik kende te weinig nummers. Wel veel die hards en de hele LHBTQ scene was vertegenwoordigd. Gisteravond was ik voor veel minder geld bij Bettie Serveert in Tivoli Vredenburg, Utrecht. Ergens in februari had ik twee kaartjes gekocht. Ik was al lang vergeten dat ik de kaartjes had. Erger nog, ik dacht dat ik ze niet gekocht had, dat ik te laat was geweest, omdat het uitverkocht was. Maar gelukkig stuurde Tivoli een herinnering met tips om de avond in goede banen te leiden. Dus ik had kaartjes…

Met wie ik ben was jarig… een passend cadeau was ook tegelijk geregeld. Na de verjaardagsvisite in de ochtend en het draaien van het album Palomine (het album dat ze in zijn geheel zouden spelen) in de middag, werd ik wat geraakt. Vaak heb ik de Pinkpop video bekeken. ’s Avonds laat met een biertje op. Prachtige nummers als Leg, Braintag en natuurlijk Palomine, zou ik vanavond live horen. Daar had ik zin in!

Het deed me denken aan het concert in Musis Sacrum, toen we net in Arnhem woonden. Voor het eerst uit in Arnhem. We waren nog nooit samen ’s avonds in de stad geweest. De kinderen lagen op bed en een oppas moeten we hebben geregeld, anders kon het niet. Ik was gespannen, wist niet wat me te wachten stond. Bettie was een hype, Musis kolkte en wij zaten op het balkon alles te overzien. Het moet, zag ik net op internet, op 5 februari 1994 zijn geweest. Een prachtige avond die ik met al mijn vezels heb beleefd.

Met dat in mijn hoofd, togen we naar Utrecht! Bettie Serveert plays Palomine and other favorites. We stonden op rij drie. Het werd mooier dan ik vooraf had dacht. Ze konden het nog. Heerlijke rock, simpel en doeltreffend. En mooie nummers. Het hele album van A tot Z uitgevoerd. Daar hou ik wel van. Eerder heb ik dat bij Neil Young (Greendale) en bij Patti Smith (Horses) gezien. Je weet wat er komt, want de plaat heb je grijsgedraaid. En dan live!! Ja, hoor ik iemand zeggen, dat is toch retro, niet vernieuwend, niet creatief… of weet ik veel. Ik vind het mooi. En het maakt het draaien van het album nog mooier met de beelden van het concert in je hoofd.

Kortom, ook deze avond blijft nog wel even in mijn hoofd hangen.

14 oktober 2023

Diamonds in the sky….

De vakantie zit erop. Ik ben weer met pensioen. Wat een luxe! We, met wie ik ben en ik, hebben heerlijk gelopen langs de Golf van Biskaje en de Atlantische kust. Het Vuurtorenpad hebben we op onze eigen wijze binnen onze mogelijkheden gelopen. En dan de terugreis. 2.100 kilometer naar huis: dat is best een “takke end”.

Ergens in de vakantie bleek dat Guernika een gunstige overnachtingsplek zou kunnen zijn op de route. Guernika is ook de naam van een schilderij van Picasso. Hij heeft het geschilderd in 1937 direct na het bombardement op deze plaats van Nazi Duitsland in opdracht van het Franco regime in Spanje. Beide fascistische regimes hadden belang bij de vernietiging van deze regionale kleine stad. Franco omdat er een sterke Baskische verzetshaard was en Nazi Duitsland kon oefenen voor het bombardement op Rotterdam in 1940. Zo leerden ze hoe je een stad in één keer in brand kunt zetten.

Het effect was desastreus. Wat je op foto’s ziet doet denken aan Arnhem na september 1944 en aan Marioepol en Bakhmut vandaag de dag. Alles kapot, niets meer heel. Je wordt er adembenemend beroerd van. Geen steen meer op de andere.

Wij sliepen daar in een hotel en liepen door de herbouwde stad een route met foto’s, waardoor je kon zien hoe het was. Aan de rand van het centrum, tegen een muur is een stenen afbeelding gemaakt van het schilderij van Picasso. Indrukwekkend. Wat fascinerend is aan wat je hier ziet is de herbouw en het leven in deze stad: Het was een mooie voorjaarsavond, dat maakt misschien ook wel uit. Wij hadden ook goed zin. Maar wat we zagen, waren vrolijke mensen op terrasjes in winkels en aan het werk. De eens zo kapotte stad was herbouwd en vitaal, in leven. Het was een genoegen om daar te zijn.

Wat ons beroerde was de hoop voor de kapotte steden in Oekraïne. Oorlog heeft nooit het laatste woord, zo bleek die avond. De muziekschool van Geurnica hield een eindejaar uitvoering van de afdeling popmuziek. Jonge mensen met docenten op het podium en ouders, andere belangstellenden en wij op de stenen trappen van het openluchttheater. Naast Spaanse hits hoorden we Don’t speak van No Doubt, This is the life van Amy McDonald en met een andere basist en drummer mooi ruige punkmuziek.

Het waren prachtige uitvoeringen die de vitaliteit van de mensen in Guernica weerspiegelden: mooie mensen die blonken en schitterden in de avondzon. Geen beter slot op deze plaats des onheils kon ik bedenken toen iedereen meedeed met de song van Rihanna: They were like…

…diamonds in the sky!!!

Guernica, 22 juni 2023. Arnhem 28 juni 2023.

NB.: Op 1 juli 2023 doet de Tour de France Guernica aan met twee doorkomsten. Eén met en één zonder tussensprint.

Atlantis

Op het pickup’je waar mijn vader de LP’s van het Heerder mannenkoor, de Maastrichter Staar en het Urker mannenkoor draaide, speelde ik de singletjes van mijn broer af en mijn eerste LP: The best from Tommy van de Who. Het hele album kon ik niet betalen, ik draaide het grijs. Net als de singles van mijn broer. Één van die singles was Atlantis van Donovan uit 1969.

Deze vakantie loop ik de O Camiño dos Faros, een wandeltocht langs de vuurtorens van Galicië, noordwest Spanje. De ‘Costa da Morte’. Inmiddels hebben we, met wie ik ben en ik, het deel aan de Golf van Biskaje gehad en lopen we echt op de noordwest punt aan de Atlantische kust. Steeds vaker komt Atlantis van Donovan in mijn hoofd. “The continent was an island… “ dat soort zinnen. Ik zoek op Spotify en draai het hele nummer. Ik kan het in mijn hoofd helemaal meezingen. Ik ken de woorden, maar wist niet wat ze betekenden. Maar de song is episch. Met mijn gehoor is niets mis, maar van de Griekse mythologie heb ik geen verstand. Ik zocht het op in Wikipedia: De song gaat over een eiland waar het leven goed was en dat lag in de Atlantische Oceaan, meer dan 10.000 jaar geleden. Plato schreef erover. Het goede is vergaan. Atlantis is in de Oceaan ten onder gegaan. Misschien dat er bij de Canarische eilanden nog wat van over is.

Eigenlijk interesseert me dat allemaal niks, behalve het idee dat het goede is overspoeld. Die muziek, die in mijn hoofd klinkt, doet ertoe. Prachtig. Op Spotify zocht ik verder. Ik vond een 17 minuten durend nummer van Earth and Fire. Het nummer heeft hetzelfde thema. Het is geweldig. Pink Floyd doet het niet beter. De prachtige stem van Kaagman, de gitaarsoli, de toetsen. Alles zit erin. Het is gemaakt in de hoogtijdagen van de thema albums. Leo Blokhuis kan er college over geven.

Wat ik wil zeggen is: ga dat nummer luisteren en je bent 17 minuten in een andere tijd, een andere wereld: de wereld van de jaren 70 en de wereld van Atlantis.

En over die wandeling: soms vraag ik me af waar het einde van de wereld is. Vorig jaar dacht ik dat het in Glenbrittle lag, in Schotland. Ooit was ik in Manang, Nepal hoog in de bergen en dacht ik dat het daar was. Nu loop ik deze fantastische wandeling in Noordwest Spanje, waar voor de kust alle depressies van noordwest Europa ontstaan. Het is er prachtig, het einde van het Europese continent.

Atlantis lag even verderop.

Leis, 14 juni 2023.

Gaat dat zien mensen!!!

Gaat dat zien… Gisteravond was ik met wie ik ben in De Kleine Komedie en zagen we Flip Noorman met zijn Noormannen met het werk van Tom Waits en niet lang geleden zagen we – of all places – in de Dru Fabriek in Ulft Daniel Lohues. Topavonden van muzikanten en dichters met verhalen op mooie locaties. Beiden winnaar, de een ooit, de ander recent, winnaar van de Annie M.G. Schmidt prijs.

Lohues weet goed te vertellen wat je in het normale leven tegenkomt. Hij put moed uit de natuur en zijn omgeving en geeft de mensen een beetje hoop. Veel mensen vertellen hem dat zijn liedjes dichtbij zijn en dat ze troost hebben ondervonden bij het luisteren daar naar. Daniel speelt oud en nieuw. Annelie ontbrak niet, hoewel hij nu toch wel twintig (ofzo) jaar ouder is. Zijn verblijf in de States en in Zuid Frankrijk leveren verhalen voor de eeuwigheid op. Ooit zag ik Lohues met de Louisiana Bleusband op het festival Jazz Bij Duurstede. Het was een geweldige middag met de blues vol met drank en vrouwen. Ik dacht: hoe kan dit ooit goedkomen? Ik ben en blijf natuurlijk een nette huisvader. Tijdens deze show geeft Daniel in retrospectief het antwoord: het kwam niet altijd goed…. De theatertour van Lohues was voor mij een heerlijke avond met mooie verhalen en prachtige (levens-)liedjes.

En dan gisteravond naar Flip Noorman. Ik roep al jaren: Als Tom Waits in het land komt, ben ik erbij. Die man moet je een keer gezien hebben. Het is een fenomeen. Maar Tom Waits komt niet meer naar NL. Hij leeft met Kathleen Brennan. Waarom hij niet meer optreedt, weet ik niet. Ooit hoorde ik een oud-collega zeggen (rond 1995) dat zij naar een concert van hem ging. Ik was daar niet.

Maar nu hebben we Flip Noorman!!!

Gelukkig stond de radio aan, toen Flip door de dirigent van het knapenkoor naar huis werd gebracht na het kerstconcert. Gelukkig draaiden ze Stille Nacht, gespeeld door Tom Waits. Ze zongen als gekken in die auto, tijdens die kerstnacht. De rest is geschiedenis. Na Lennart Cohen, zingt Flip nu Tom Waits. Fantastisch! Zijn Noormannen kunnen echt muziek maken. De trompet van Waits is vervangen door een viool van Vera van der Bie. Prachtig. Het concert is een dwarsdoorsnede van het oeuvre van Waits. Mooie ballads, schurende songs, swingende rock over het leven, drank, verdriet en liefde gespeeld met een enorme intensiteit. De broeierige sfeer, zoals Trouw schreef, verdwijnt geen moment uit de zaal. En ik geniet na.

Lohues en Noorman… Gaat dat zien mensen!!! Gaat dat zien… Er zijn hier en daar nog een paar kaarten. Dat het weer kan na corona, is een zegen!!

24 april 2023

Broertje

Eigenlijk heb ik het halen van mijn Heao diploma nog te danken aan Harry de Winter. Wanneer ik op vrijdag tijd kreeg om te studeren kon ik me daar maar moeilijk toe zetten. Gelukkig had ik de radio aan en draaide Harry de Winter goeie muziek. Onze muzieksmaak kwam wel overeen, zo is mijn herinnering. Harry groeide door van radiomaker naar TV producent en werd een grote meneer in die wereld. Vorige week overleed hij aan asbestkanker. Natascha van Weezel maakte een documentaire (klik hier) over Harry en zijn broer Mischa, waarin zij vertellen over de ervaringen van hun ouders in de Tweede Wereld oorlog. Het is een aangrijpend verhaal, zoals alle verhalen die de ellende van toen beschrijven. Details die je bij de keel grijpen. Het is prachtig verwoord. De broers lopen de route die hun vader liep van Sachsenhausen naar Havelberg in 1945: Een kleine 100 kilometer van het concentratiekamp net boven Berlijn naar de plaats waar je met een pontje van de Russische sector naar de Amerikaanse sector over de Elbe kon. Naar het westen, naar huis. Ze laten zien hoe hun ouders beide partners verloren en hoe ze elkaar in hun verdriet vonden en vooruit keken richting de toekomst.

Ik moest gedurende het verhaal denken aan de vluchtelingen op de Middellandse zee, die in mensonterende toestanden in Italië aankomen. Hoe we dweilen met de kraan open. Hoe we wat kunnen doen aan die kraan door én de mensen in Afrika meer bestaanszekerheid te geven én de meedogenloze smokkelaars aan te pakken.

Gary Lineker schoot ook nog even door mijn hoofd. Gelijk heeft hij door de nieuwe wet van de Britse regering omtrent de deportatie naar Rwanda van de vluchtelingen die dan eindelijk Engeland hebben bereikt te vergelijken met de gedachten in de jaren 30 van de vorige eeuw.

En ik moest denken aan Bachmut in Oekraïne, de hel op aarde de laatste weken en maanden. Dit weekend alleen al meer dan 200 doden.

Maar het beroerde is dat deze verhalen nog te beschrijven zijn. Dat geldt niet voor het systeem dat in de jaren 40 door Hitler Duitsland werd uitgevoerd: het vermoorden van 6 miljoen mensen vanwege ras, geloof of geaardheid. Dat blijft raken, keer op keer en is niet samen te vatten en te verbeelden. Na het zien van “Broertje” moest ik denken aan het gedicht “Vrede” van Leo Vroman:

Kom vanavond met verhalen

Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen,
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.

13 maart 2023

Until my dying day…

Tot de dag waarop ik sterf…. Ik werd getroffen door deze zin in de song Somewhere van Within Temptation *). Gelukkig voelt die dag niet als nabij. Ver weg zelfs en dat is een geluk.

Van de ene naar het andere moment kan het anders zijn, zo ervaren vrienden en familie van me. Deze tekst gaat niet over ziekte maar over een verloren liefde:
I ‘ll find you somewhere.
I’ll keep on trying
until my dying day.

Een verloren liefde heb ik niet en ook dat is geluk. Waarom de zin me raakte, is omdat deze niet over de dood gaat, maar over het leven. Over de tijd die je hebt. Over dat wat je nog mag en kunt doen. En hoe je daar invulling aan geeft.

Samen met wie ik ben zag ik de Engelse TV serie “The Split”. Het verhaal gaat over een familie die eigenaar is van een advocatenkantoor gespecialiseerd in echtscheidingen. De moeder is eigenaar, twee dochters zijn advocaat en de derde dochter is in de sixties blijven hangen en draagt bloemetjes jurken. Alle voor mij bekende vormen en varianten van scheidingen en niet scheidingen komen langs. Het is een mooie serie: wanneer je nog eens wilt bingen is het leuk hier naar te kijken. Na drie seizoenen ben je klaar.

Een van de verhalen in het derde seizoen is van een vrouw die ongeneeslijk ziek was en haar man niet met haar verschrikkelijke lot wilde belasten. Ze wendde voor dat ze wilde scheiden en dat ze naar Zurich ging verhuizen. Haar man was radeloos. Hij wilde eerst niet scheiden. Hij zag allerlei dingen als verborgen relaties. In zijn hoofd was hij hun hele leven langsgelopen. Dat moest het zijn, een verborgen relatie. Maar zij wilde “until haar dying day..”, tot haar dood, hem niet belasten. Ze had goed nagedacht, was niet dom en had haar eigen tijd ingedeeld. Het was niet uit egoïsme, maar uit altruïsme. Hoe kun je er naast zitten. Daar kwam ze samen ook achter in de laatste uitzending.
Hun tijd van leven werd totaal anders.

Het gaat dus over het leven. Wat we kunnen doen. Je kunt zeggen wat heeft het voor zin in de week van de Turks / Syrische aardbeving. Bij de pakken neer gaan zitten ligt voor de hand. Of nu deze dagen het voorjaarsoffensief in Oost Oekraïne op handen lijkt te zijn. Wanneer je de zwart/wit beelden van Eddie van Wessel op je in laat werken die hij daar maakte dan wordt je toch ter plekke depressief.

De titel van dit blog maakt me bewust dat ik dat niet wil. En dus ga ik door met de tuin, de molen, mijn treintjes en met de mensen om mij heen. De wereld een beetje mooier kleuren, zoals Herman van Veen dat al zong in “Anne”.

Soms lukt dat en sta je op zaterdagmorgen langs de lijn bij de pupillen.

11 februari 2023

*) Ik hoorde de uitvoering van dit nummer op het album Pure Air van Anneke van Giersbergen.

Ordinary People

Meer dan twintig jaar loop ik mee in het circus van de Arnhemse Bedrijven Tafeltennis Federatie, de ABTF. Zo ook gisteravond. Eén gewonnen en één verloren. De tegenstander kwam met twee spelers, zodat ik de derde pot formeel won. Gezweet. Een vijf setter verloren en een vier setter gewonnen. Het gaat wel ergens over, hé. De ABTF bestond uit leden van personeelsvereniging van een stuk of twintig bedrijven. Er zijn er nu nog vier of vijf van over. In de twintig jaar dat ik mee doe, is de gemiddelde leeftijd van de spelers ook twintig jaar ouder geworden. Vroeger kwamen we heel Arnhem door. Buurthuis De Hobbit, de kantine van de Trolleys, de kelder van Rijnstate en niet te vergeten de Uithoek. De Uithoek is het home van de APNSA. Je snapt het al: de personeelsvereniging van de NS. De containers staan op een uithoek van het NS complex waar de treinen overnachten. Vroeger kon je er biljarten, tafeltennissen en line dansen. Het was binnen de ABTF de enige plek waar het bier uit de tap kwam. Een prachtige plek en ik heb op mijn treinbaan een aantal opstelsporen naar deze uithoek vernoemd.

Het gaat natuurlijk om het spelletje: Fanatiek dat we zijn!! We willen winnen. Soms vliegen de batjes door de lucht, schop ik tegen een side bord aan (kan geen kwaad) of roep ik om mezelf op te peppen “Kom op!!!”… En ik ben heel netjes wat dit betreft. Maar het gaat meer om de mensen, die al een eeuwigheid wekelijks hun tafeltennisvete uitvechten, zoals dat in vele sportverenigingen gebeurt. Er wordt gelachen, gedronken en soms gehuild. Tegenslagen worden verwerkt en overwinningen worden gevierd. Gesprekken worden gevoerd en meningen gedeeld. Het is een wereld op zich. Een mooie wereld.

Gisteravond kwam ik thuis en had ik het nummer Ordinary People van Neil Young in mijn hoofd. Ooit schreef Wim Boevink in Trouw een column over dit nummer. Prachtig. Ordinary Peaple is een ware ode van 20 minuten aan de gewone man. Een symfonie in de popmuziek waarvan er maar een paar gemaakt zijn: Child in time van Deep Purple, Stairway to heaven van Led Zeppelin en persoonlijk vind ik daar Paranoid Android van Radiohead ook toe behoren. Muziek met een verhaal. Muziek die je hard moet draaien: je moet 20 minuten niet aan de buren denken. Muziek waar je niet van kan slapen. Muziek die blijft nagalmen in je hoofd.

Ordinary People van Neil Young.

18 januari 2023

Miezer

Het was een grijze dag vandaag. De hele dag miezerde het. Ik begon mijn dag met de krant en las de recensie van het concert van The Cure in de ZiggoDome. Dat kan er ook nog wel bij , dacht ik. Ik was daar niet! Ergens vandaag maar hun muziek draaien. Alles in mineur, maar zo mooi. Vier sterren in Trouw.

Ik moest naar de kapper. Natuurlijk vraagt de kapster (+/- 25): wat gaat u doen vandaag? Ik heb een belangrijk verhaal opgehangen over een klusje dat ik moet doen voor de volkstuinvereniging. Na nog wat boodschappen, ben ik naar boven gegaan naar mijn treinwalhalla. Daar was het mooi weer voor. Eindeloos pielen met treintjes, die op de juiste plaats op het perron moeten rijden. Verstoringen in de dienstregeling, waar de NS geen idee van heeft. De hele treinenloop aan gort. Mooie hobby is dat. Vooral op zo’n dag.

Tegen het donker luisterde ik naar The Cure. Het album Seventeen Seconds heb ik vaak gedraaid: op zaterdagavond met een biertje erbij, soms met de koptelefoon op, lekker hard. Het miezert dan in je hoofd. Alles in mineur, maar zo mooi.

Op de tafel ligt al een paar weken een artikel van Roek Lips. Via LinkedIn werd ik hierop gewezen. Het is een interview met Dirk de Wachter. Dirk is psychiater en heeft kanker. Hij vertelt over het leven en hoe dat (soms) gaat. Over nabijheid: als de mens bestaat in de blik van de ander, dan geldt dat ook voor ons. Het menselijk contact is belangrijker dan de dood of overwint het. En over wetenschap en de kennis over het brein: naarmate we meer weten, beseffen we dat het nog ingewikkelder is dan we ooit dachten.

Tor overmaat van ramp was met wie ik ben voor het eerst sinds jaren ook nog eens ziek. Nadat ze uit bed kwam, lag ze op de bank. Een mooie dag om grieperig te zijn. Ik kookte hutspot, bakte fijne worst en draaide nog steeds The Cure. Het laatste nummer voor het eten was hun Lovesong: I will always love you….

Kats in mineur, maar zo mooi. Mooier wordt het niet.

28 november 2022

Tilos

Ooit was ik met wie ik ben op Rhodos. Het was een mooie week in mei. Voor het zwemmen in zee was het zeewater nog wat koud. Toen we terug naar huis vlogen, zag ik onder me een eiland en dacht: daar wil ik heen. Klein, rustig, geen directe vliegverbinding etc. Ik ging op onderzoek uit via Google maps en earth. Al snel stond mijn besluit vast: Tilos, daar ga ik een paar weken heen, wanneer ik met pensioen ben. Nu, 10 tot 15 jaar, later ben ik er. Fantastisch en geweldig. Een hotelletje aan de rand van de baai, strandje op 100 meter afstand, wandelen vanaf je hotel: mooier wordt het niet. Het dorp met restaurants en terrassen ontbreekt niet. Je zou nooit meer weggaan.

18 september 2022

Een paar dagen later…

Ik ben hier nu een dikke week. Langzamerhand begint het einde van mijn verblijf dichterbij te komen. Ik heb niet meer de drang om alles nog te zien. Vandaag ging ik voor de tweede keer naar de haven met uitzicht op het eiland waar ik morgen heen ga. Eén eilandje verderop: Nysiros.

Ik zit inmiddels aan de haven van het belangrijkste dorp. Deze haven biedt veel meer beschutting . Af en toe komt of vertrekt er een zeilboot. Een paar keer per dag komt en gaat er een veerboot. Dat is het. Sittin’ on the dock of the bay, watching the tide slipping away…. Of is het de tijd die voorbij gaat. Maakt niet uit.

Gisteren was ik in een dorp waar de tijd is voorbijgegaan. Het dorp heet Gera en is zo’n 5 kilometer lopen van de veerkade. Niemand woont er. De huizen zijn kapot. De oude structuur is zichtbaar. Je ziet als het ware hoe de mensen daar vroeger van wat geiten, wat vis, olijfbomen en wellicht wat groente hebben geleefd. Wat ze dronken is me een raadsel, want het regent er van mei tot en met september niet. De daken van de huizen zijn van dikke takken met dwars daarop kleine takken, zand en grind. In één van de hoeken in elk huis zie je een oven met een pijp naar boven hier werd met takken gestookt en op takken gekookt. Bijna alle daken zijn ingestort. Dit is niet het enige dorp dat verlaten is.

Je kunt hier op Tilos uitstekend zwemmen, snorkelen en vissen. Dat laatste heb ik niet gedaan, maar in de avond, wanneer ik op dit bankje zit waar ik nu tik, is er altijd een man aan het vissen. Hij vangt de vissen die je al snorkelend ziet rondzwemmen. Iets professioneler worden vissen gevangen met kleine bootjes. ’s Avonds kun je die eten in restaurants. Gisteravond heerlijk rode mul gehad. Pfff, wat lekker….

Rode mul met paprika en aubergines

Ik doe dus verder weinig anders dan lopen, zwemmen, eten en drinken. Of zoals mijn schoonzus, Prediker citerend, aangaf: ”Er is niets beters op de wereld dan eten en drinken en vrolijk zijn.”

Tilos, voor mij tien dagen het paradijs op aarde.

20 september 2022

Nick Cave

Net naar Nick Cave geluisterd. Ik ken zijn muziek niet zo goed op een paar nummers na. Maar wat is zijn muziek ongelofelijk goed. Het brengt me in de stemming om wat te tikken. Onlangs is voor de tweede maal een zoon van Nick overleden. Dit maal als gevolg van een verslaving aan drugs. Er is een verschrikkelijke foto van Anton Corbijn die de staat van Nick weergeeft toen hij zelf in de put zat. De muziek van Nick Cave brengt geen optimistische gedachten in je naar boven.

Die gedachten heb ik soms ook even niet. Vandaag zijn gewonden uit de staalfabriek aan de zee van Azov (Azovstaal) met bussen vervoerd naar Russisch bezet gebied. Deze mensen hebben de Russen aan het werk gezet. Ze konden daardoor niet doorstoten naar andere plaatsen. Maar hoe het daar in die bunkers onder die staalfabriek aan toe ging is met geen pen te beschrijven. Wat een ellende.

Het is toch al niet zo’n vrolijke dag. Mient Jan Faber is deze week overleden. Iemand die ik in de jaren 70 en 80 volgde en begreep in zijn opvattingen. Ik was erbij in 1981 op het Museumplein in Amsterdam en in 1983 op het Malieveld in Den Haag. In 1983 speelden we met vrienden een enorme pot Risk na afloop van de demonstratie. Dat was wat. Mijn dochter (0) sliep als geen ander. Ik had een bordje bij me met het woord “braaf”.

Daarnaast overleed Mohammed Rabbae vandaag. Hij was van mijn partij. Hij was niet zo gemakkelijk en ik was het ook wel vaak niet met hem eens. Ik vind dat je het niet alleen vanuit een allochtone achtergrond moet zien, maar breder. Ik las vanavond een tweet van Achmed Marchouch, een vriend van hem. Dat deed me wat. Ik vind mijn burgemeester een goed mens. Hij staat voor de hele stad. Ik heb het, denk ik, niet altijd goed gezien wat Rabbae betreft.

En toch maakt het me ook weer optimistisch: dat deze mensen zijn het verschil hebben weten te maken. Mient Jan Faber heeft een positieve rol gespeeld op het wereldtoneel en voor de moeders van Srebrenica. Dat geldt ook voor Mohammed Rabbae. Voor de integratie van mensen uit Marokko was hij noodzakelijk. De tweet van Marchouch is daar een voorbeeld van.

Op deze prachtige (ik fietste met mijn kleinzoon de Schelmseweg op en neer. Mooier wordt het niet…) en ingewikkelde dag troosten deze mensen mij bij de gedachte aan de mensen die nu uit Azovstaal worden gehaald. Wat Nick Cave al niet teweeg brengt.

17 mei 2022, gepubliceerd op 18 mei 2022

NB.: De tarwe op de tuin laat zijn vruchten zien en de druif achter het huis ook. De voortekenen voor het zelf produceren van brood en wijn zijn goed.