Tag: Muziek

Afgelopen dagen twee keer naar de film geweest. Twee hele verschillende films, twee verschillende ervaringen.

De film ter gelegenheid van het 50 jaar bestaan van het album L.A. Woman van de Doors bezocht ik alleen. Er waren veel mannen van in de zestig. Iemand voor me in de bioscoop dacht dat er veel jonge mensen zouden zijn. Dat viel tegen. Veel blanke witte mannen en sommigen hadden hun echtgenote meegenomen. Althans de vrouwen die ik zag waren met hun man. Het waren bierdrinkers. Iedereen ging met een biertje naar binnen. ’t Liefst een speciaal biertje. Toch waren ze niet dik. Het leken gezonde actieve mannen. Blijkbaar waren ze succesvol, nadat ze in hu pubertijd achter Jim Morrison waren aangelopen.

Ik vond de film mooi. De muziek geweldig. De toetsenist onnavolgbaar goed. En dan Jim Morrison. Ik ben twee keer op Pére-Lachaisse geweest bij zijn graf. De eerste keer midden overdag met mijn pubers in de tijd dat Pearl Jam hits scoorde. Groupies zaten bij zij graf en brandden kaarsjes. De tweede keer was ik met wie ik ben aan het einde van de middag. We konden het graf niet zo snel vinden en raakten bijna opgesloten op de begraafplaats. Het is een mooie plek in Parijs. Jim Morrison is een cultheld. Ik zag hem in deze film voor het eerst bewust en bewegend. Daarvoor kende ik hem alleen van foto’s. Een van de weinige jongeren in het publiek had een Jim Morrison kapsel. Muzikaal konden de Doors zonder Jim op het podium. De andere muziekmaten deden het werk. Maar wat waren zij geweest zonder de man die het beeld bepaalde. En beelden bepalen het effect.

Gisteravond was ik bij de nieuwe James Bond, Dat was voor de leut. Je weet ongeveer hoe het loopt. Spectaculaire achtervolgingen. Fikse beschietingen en James wint altijd. Maar nu ging hij dood en zijn zwarte vrouwelijke opvolger staat klaar. Ik ben werkelijk benieuwd of zij ook in de volgende Bondfilm de hoofdrol krijgt. Zou mooi zijn. De rol van Bond gaat met zijn tijd mee. Vroeger rookte hij vijf sigaretten per uur en nu hebben we alleen ergens een afgestompte sigarenpeuk gezien, waar hij aan rook. Onder de indruk ben je als man natuurlijk van de Bondgirl. Een vrouw om voor te sterven. En dat gebeurde.

Toch was er een ander beeld dat me raakte. Dat waren met name de “voor films”. Allemaal aankondigingen van van die Hollywood dingen. Het begint met gewone mensen en dan komt er iets vreselijks onbeheersbaars in de vorm van een beest, een storm of een ziekte. Een van de gewone mensen staat op en gaat de strijd aan en wint bijna, maar uiteindelijk vaak ook niet. Ik moest denken aan corona. Hoe zeer worden mensen beïnvloed door dit soort complottheorieën. Ik ben steeds meer verbaasd hoe het kan dat mensen zich niet laten vaccineren of allerlei domme argumenten gebruiken om het overheidsbeleid onderuit te halen. Mensen geloven er soms heilig in en gaan ervoor door het vuur. Hoe kan dat? Het is toch evident dat vaccinatie helpt. En ook dat vaccinatie niet altijd helpt. En ook dat na verloop van tijd de werking minder wordt. Ik snap niet dat mensen dat niet begrijpen. Stel nu – vandaag – dat niemand gevaccineerd was en we hadden dezelfde rondgang van het virus als nu – vandaag – het geval is. Dan lagen de IC’s toch overvol? Dan kregen we toch situaties als in Bernhoven anderhalf jaar geleden?

Door welke beelden worden mensen beïnvloed? Ik snap het soms niet.

8 november 2021