Geplaatst op

Hiddensee

Twee keer was ik op Hiddensee. De eerste keer met een groep mensen uit Sneek en uit Stralsund. Het was nog in de tijd van de DDR. We gingen met de boot. Voor de mensen in Stralsund was Hiddensee een plek waar ze ‘een soort’ vrijuit konden praten. Daar was het mogelijk te praten zonder dat ze afgeluisterd werden. Althans dat risico namen ze. De muur was nog niet gevallen en de mensen in Stralsund droomden van het vrije westen. Sommigen namen het risico te vluchten, anderen zochten de vrijheid in een volkstuincomplex en in de kerk. Maar de kerk was ook niet betrouwbaar. Overal moesten ze uitkijken. Het was in de tijd dat Nederlandse kerken verbinding zochten met kerken in de DDR. De mensen hier werden handlangers van de communisten genoemd. De mensen daar verraders van de communisten. Het was een verwarrende tijd met de dreiging van een nucleaire oorlog. En daar liepen we op het strand van Hiddensee, door de nog niet geplaveide zandpaden in de dorpen. En daar was het plaatselijke museum met muziek van Nina Hagen.

De vrijheid die ik daar ervoer, te midden van de benauwde politiek setting van de Koude Oorlog, zal ik nooit vergeten.

Een paar jaar later viel de muur en ging ik naar een bruiloft in Polen. Met een camper gingen we langs Dresden en Wittenberg naar Konin in Polen. Op de terugweg via Berlijn naar Stralsund, waar we de mensen opzochten waar ik had gelogeerd in 1986. De situatie was totaal veranderd. Ze waren blij en een soort vrij. Ze voelden niet meer de angst van het communisme. We sliepen in de camper. Hiddensee hebben we toen alleen gezien. Ik moest nog een keer terug…

Dat gebeurde in 2009. Met wie ik ben en ik gingen naar Berlijn. Gewoon gezellig op stedentrip. Met de auto er naar toe en fietsen door Berlijn. Langs de muur, naar de Gedächtniskirche en over het Alexanderplein. Na een paar dagen reden we dezelfde route als toen met de camper. We parkeerden de auto op Rügen en gingen met de boot naar Hiddensee. Een paar nachten in een hotel. De vis werd verkocht op de visafslag: een paar palen met een zeil erover. We hebben er heerlijk gelopen en ik heb de vrijheid opnieuw ervaren van een prachtig eiland waar je een keer geweest moet zijn.

Visafslag Hiddensee 2009

Mooi dat Merkel Nina Hagens dromen op Hiddensee verwerkte in haar afscheid bij de Brandenburger Tor, op de plaats van de muur, die er niet meer is.

3 december 2021

Geplaatst op

Film – Beelden

Afgelopen dagen twee keer naar de film geweest. Twee hele verschillende films, twee verschillende ervaringen.

De film ter gelegenheid van het 50 jaar bestaan van het album L.A. Woman van de Doors bezocht ik alleen. Er waren veel mannen van in de zestig. Iemand voor me in de bioscoop dacht dat er veel jonge mensen zouden zijn. Dat viel tegen. Veel blanke witte mannen en sommigen hadden hun echtgenote meegenomen. Althans de vrouwen die ik zag waren met hun man. Het waren bierdrinkers. Iedereen ging met een biertje naar binnen. ’t Liefst een speciaal biertje. Toch waren ze niet dik. Het leken gezonde actieve mannen. Blijkbaar waren ze succesvol, nadat ze in hu pubertijd achter Jim Morrison waren aangelopen.

De eerste twee nummers werden zonder Jim in de studio gespeeld.

Ik vond de film mooi. De muziek geweldig. De toetsenist onnavolgbaar goed. En dan Jim Morrison. Ik ben twee keer op Pére-Lachaisse geweest bij zijn graf. De eerste keer midden overdag met mijn pubers in de tijd dat Pearl Jam hits scoorde. Groupies zaten bij zij graf en brandden kaarsjes. De tweede keer was ik met wie ik ben aan het einde van de middag. We konden het graf niet zo snel vinden en raakten bijna opgesloten op de begraafplaats. Het is een mooie plek in Parijs. Jim Morrison is een cultheld. Ik zag hem in deze film voor het eerst bewust en bewegend. Daarvoor kende ik hem alleen van foto’s. Een van de weinige jongeren in het publiek had een Jim Morrison kapsel. Muzikaal konden de Doors zonder Jim op het podium. De andere muziekmaten deden het werk. Maar wat waren zij geweest zonder de man die het beeld bepaalde. En beelden bepalen het effect.

Gisteravond was ik bij de nieuwe James Bond, Dat was voor de leut. Je weet ongeveer hoe het loopt. Spectaculaire achtervolgingen. Fikse beschietingen en James wint altijd. Maar nu ging hij dood en zijn zwarte vrouwelijke opvolger staat klaar. Ik ben werkelijk benieuwd of zij ook in de volgende Bondfilm de hoofdrol krijgt. Zou mooi zijn. De rol van Bond gaat met zijn tijd mee. Vroeger rookte hij vijf sigaretten per uur en nu hebben we alleen ergens een afgestompte sigarenpeuk gezien, waar hij aan rook. Onder de indruk ben je als man natuurlijk van de Bondgirl. Een vrouw om voor te sterven. En dat gebeurde.

Toch was er een ander beeld dat me raakte. Dat waren met name de “voor films”. Allemaal aankondigingen van van die Hollywood dingen. Het begint met gewone mensen en dan komt er iets vreselijks onbeheersbaars in de vorm van een beest, een storm of een ziekte. Een van de gewone mensen staat op en gaat de strijd aan en wint bijna, maar uiteindelijk vaak ook niet. Ik moest denken aan corona. Hoe zeer worden mensen beïnvloed door dit soort complottheorieën. Ik ben steeds meer verbaasd hoe het kan dat mensen zich niet laten vaccineren of allerlei domme argumenten gebruiken om het overheidsbeleid onderuit te halen. Mensen geloven er soms heilig in en gaan ervoor door het vuur. Hoe kan dat? Het is toch evident dat vaccinatie helpt. En ook dat vaccinatie niet altijd helpt. En ook dat na verloop van tijd de werking minder wordt. Ik snap niet dat mensen dat niet begrijpen. Stel nu – vandaag – dat niemand gevaccineerd was en we hadden dezelfde rondgang van het virus als nu – vandaag – het geval is. Dan lagen de IC’s toch overvol? Dan kregen we toch situaties als in Bernhoven anderhalf jaar geleden?

Door welke beelden worden mensen beïnvloed? Ik snap het soms niet.

8 november 2021

Geplaatst op

Distant Smile

Soms is een verhaal dun. Bijvoorbeeld over een jochie uit Drenthe dat met de plaatselijke grammofoonplatenverkoper bevriend raakt en tot diep in de nacht over muziek praat. Ze houden niet op. Zo iemand die dan zelf muziek gaat maken met een geweldige gitarist en later ook met een gedrogeerde pianist en een stevige drummer. En niet te vergeten met “All the way from Nijverdal… Herman Deinum, bas…” Die muzikanten kwamen en gingen. Niet heel veel jaren speelde Harry Muskee als Cuby zijn blues met zijn Blizzards in dezelfde samenstelling. Jammer dat de beste gitarist uit Drenthe naar de Golden Earring ging. Zoals hij op het afscheidsconcert “Distant Smile” speelt, is nadien niet meer gehoord. Onbestaanbaar dat er geen beelden meer van zijn van dat concert, anders dan op de hoes van de grammofoonplaat die ervan is geperst.

Gelukkig bleek het afscheidsconcert niet het laatste… Het zat ergens tussen mijn eerste concert van C+B in De Meenthe in Steenwijk en het laatste concert in Musis Sacrum in Arnhem in. Ik vergeet niet meer hoe Muskee met fantastische muzikanten als Helmig van der Vegt, Herman Deinum en Erwin Java de blues brachten. Hoe Harry voor de band stond en subtiel aangaf dat de solo van Helmig klaar was en dat Erwin zijn kunsten mocht laten zien. Hoe de Hobobleus langzaam start en in de solo’s op zijn hoogtepunt komt en in stilte verdwijnt totdat Harry met het “Ohh, yeah…. ” het slotakkoord inzet. A distant smile is all there is….

Gisteravond was ik in Assen en bezocht met vrienden de voorstelling “Muskee” in een prachtige openluchttheatersetting aan de Havenkade. Mooi was het verhaal. Je leerde de man weer wat beter kennen. De muziek was prachtig. Maar echt fantastisch was de blues die langs kwam in nummers als So many raods en Another day, another road. Ontroerd raakte ik bij de inzet van Appleknockers flophouse, geschreven door Gelling en Muskee. Even hoorde ik de oude C+B terug… Wat een fantastische sound, wat een emotie, wat een rauwe beleving van de blues. Die eerste akkoorden van dat nummer zijn niet geëvenaard. Bij Window of my eyes realiseerde ik me dat dit de laatste keer moest zijn dat ik dit zou horen. Ik droomde dat het anders was.

A distant smile is all there is!!!

12 september 2021

Geplaatst op

Mischabel

De hele dag heb ik het nummer van Paul McCarthy Michel, ma belle!! In mijn hoofd. Het slaat natuurlijk nergens op. We, met wie ik ben is mee, lopen met uitzicht op het Mischabel massief met de op een na hoogste berg van Europa. De Dom. Hij is net in de wolken. Vlak daarnaast de Taschhorn. Deze is maar 45 meter lager, 4490 meter. Het is een geweldig uitzicht. We hebben geluk. Nog net voor de extra maatregelen in Duitsland zijn we op vakantie gegaan naar het Saasdal, aan de voet van het Mischabel massief.
Een paar jaar geleden was ik hier en daarvoor ben ik een paar keer aan de andere kant geweest. In Zermatt. Een mondaine plaats waar ooit Heather Nova ‘Like a hurricane ‘ van Neil Young speelde. De MP3 heb ik ergens. Wij stonden daar op de plaatselijke camping, door onze kinderen ‘het weiland’ genoemd. We waren daar veertien dagen en kregen korting, omdat niemand daar zo lang bleef. Het was een camping met veel bergbeklimmers. Ik herinner me dat er ook een stel naar de Dom ging. Twee dagen later kwamen ze helemaal kapot terug. Wat een uitputtingsslag. Op die berg keken we vandaag.

Op de wandelkaart met de naam Mischabel heb ik tientallen wandelingen ingetekend.

Het zijn stuk voor stuk wandelingen met uitzicht op voor mij onbereikbare plaatsen. Mooier wordt het niet.

18 juli 2021

Geplaatst op

Cuby and the Blizzards

Zoals een tag op de muur door een graffiti painter vond je overal op de bushokjes, transformatorhuisjes en schoolbanken in Drenthe en Overijssel de tekens C+B. Eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Zelf heb ik me ook bezondigd aan het krassen op plekken waar anderen dat niet OK vonden. In mijn agenda van de derde van de Mavo stond C+B honderd keer. En toen kwam het afscheidsconcert.

Wij waren thuis niet van de VARA maar van de NCRV. Maar het afscheidsconcert was bij de VARA en de LP werd door hen uitgebracht. Mijn vader wilde het geld eigenlijk niet naar de VARA overmaken. Maar hij wist ook, dat hij mij er een plezier mee deed en dat vond hij het belangrijkste. Honderdduizend keer heb ik het mono album gedraaid met Eelco Gelling op gitaar en Herman Brood op de piano. Het Oooh Jah aan het eind van ‘Hobo bleus’ weet ik perfect te timen, het intro van ‘Distant Smile’ met Eelco Gelling is het mooiste intro ooit en de zin “One misty morning, i’m gonna write your name in the sky…” is niet geëvenaard.

Het gekke is dat de opnames van het concert niet meer bestaan. Ze zijn gewist, terwijl het muziekhistorie is. Er is zelfs een speciale bijlage van Muziekkrant Oor gemaakt. Die heb ik jarenlang bewaard, maar ik ben hem kwijt. Wanneer ik volgend jaar mijn treinbaan ga uitbreiden, met transformatorhuisje, hoop ik in de krochten van het huis waar ik woon, deze bijlage terug te vinden.

In 2000 was er een soort reünie van C+B gemaakt in Grolloo. Het album (de CD) heb ik twee keer gekocht. Ergens in een of andere CD speler moet nog een exemplaar zitten. Het hoesje had ik nog wel, maar de CD niet meer. Nergens te vinden, net als die bijlage van OOR. Gelukkig kon ik de CD nog een keer kopen. Machtig mooi hoe deze CD het legaat van Harrie Muskee en Eelco Gelling weergeeft. Tineke Schoenmaker van Barrelhouse zingt in ‘Sombody will know someday’ over die mistige morgen. Bennie Jolink, Barry Hay en Huub van der Lubbe doen mee en niet te vergeten neef Daniël Lohues.

Gisteravond kwam ik de liveregistratie van het concert bij de presentatie van dit album tegen in Paradiso op Youtube (kijk hier). Prachtig. De muziek, de zaal en de band (Hans La Faille (drums), Helmig van der Vegt(toetsen), Erwin Java (gitaar) en ‘all the way from Nijverdal’ Herman Deinum op bas.) Maar bovenal Harry Muskee zelf. Hij staat voor de band en kijkt hoe anderen zijn muziek spelen. Ik wist niet dat het bestond, maar het is uniek materiaal en dat zomaar in de vrije ruimte. Je moet alleen even door de reclame van YouTube bijten.

Ergens in september reis ik samen met met wie ik ben af naar Assen, naar de musical “Muskee, So many roads…” Dat wordt een mooie avond. Dat weet ik zeker.

29 mei 2021

Cuby Museum
Muskee, So many roads

Geplaatst op

Verwarrende weken (2)

Verkiezingen gehad, stemmen geteld, uitslagen bekend…. Zo begon ik mijn vorige blog. Formatie begonnen, zou ik er nu aan toe kunnen voegen. Maar nee hoor. Formatie gestopt. Tot woensdag. Mijn partij heeft fors verloren bij de verkiezingen en de partij waar ik op gestemd heb, is gelijk gebleven. Ik hoop dat mijn stem er toe leidt dat de Kamervoorzitter mag blijven, hoewel ook zij deze week niet helemaal vrijuit ging.

Maar de afgang was toch wel compleet voor de winnaars van de verkiezingen. In meerdere tweets heb ik bijgedragen aan de discussie. Wat een beginnersfout van een ervaren iemand als Ollongren die integriteit in het openbaar bestuur benadrukt!! En Rutte die arrogant zegt dat niemand hierover uitleg gaat geven. Wat een janboel! Maar wat ik het ergste vind is, dat hij daar nog gelijk in krijgt ook.

Ik weet ook wel dat in alle organisaties en in alle politieke partijen dit soort processen plaatsvinden. Het praten over mensen en het op de juiste plek krijgen van mensen, zodat ze hun capaciteiten op de juiste plaats kunnen gebruiken. Meerdere malen heb ik aan een vlootschouw meegewerkt, waar de collega’s, afdelingen, mensen in de organisatie worden beoordeeld voor bepaalde functies. Of het nu de tuinvereniging is waar ik penningmeester ben of de organisatie waar ik toezichthouder was of gewoon tijdens een studiedag van een MT waar ik inzat: iedereen doet het op zijn tijd. Mensen beoordelen op een professionele manier om de juiste man of vrouw op de juiste plaats te krijgen. En vertel mij niet wat er gebeurd(e) tijdens borrels, bij het koffieapparaat en in het café op donderdagmiddag. Moest je voor de coronatijd maar eens op donderdagmiddag op het Plein gaan kijken tegen een uur of zes.

Ook GroenLinks gaat geen uitleg meer geven over de vraag waar het mis ging in de kandidatencommissie bij de benoeming van de nummer negen van de partij. Ik ben er vrij zeker van, dat deze keuze GroenLinks een zetel heeft gekost.

Ook het CDA geeft geen uitleg hoe het kan dat het dagen duurt voordat er steun voor Omtzigt door de partijtop wordt uitgesproken. Eigenlijk zijn ze hem liever kwijt dan rijk.

Dat de mevrouw die nieuw leiderschap moet brengen de afgelopen dagen volkomen stil was rond een blunder van haar vertrouweling, is onbegrijpelijk. Dat zij de woordvoering van haar opvatting overliet aan Rutte is wellicht een nog grotere beginnersfout van een gelouterd onderhandelaar.

Maar de arrogantie waarmee Rutte zegt dat niemand hierover uitleg gaat geven slaat echt alles. En hij krijgt nog gelijk ook. Voor komende woensdag worden de rijen gesloten. Ze gaan nog wel even oefenen met camera. Er is wel een bureau dat ze wil helpen voor € 3.480 per dagdeel. Er komt een Kamerdebat wat je nu al kunt uit tekenen. Ollongren gaat ernstig door het stof. Ze zal zeggen, dat ze een grove blunder heeft gemaakt. Dat de tekst op het briefje, niet alleen de tekst over Omtzigt, inventariserend was en door niemand is gesouffleerd en met niemand besproken. Jorritsma zal haar steunen en Rutte blijft gewoon buiten beeld. Hij zal de woordvoering laten doen door Sophie Hermans. En de tijd heelt alle wonden. Meerdere mensen worden hier, met mij, onpasselijk van. Wanneer ik zo met de mensen om me heen omging, zou ik allang (figuurlijk) op het kerkhof hebben gelegen, alleen al omdat ik me dood zou schamen.

Hoe het verder moet, ik weet het niet. Het liefst zou ik de Kamer per komende donderdag ontbinden en nieuwe verkiezingen uitschrijven. Of het daar beter van wordt weet ik niet. De VVD zou verliezen en Rutte zou vertrekken, maar Wappie rechts weer winnen. D66 zou verliezen en de kleine linkse partijen zouden wat kunnen herstellen. Wanneer Omtzigt mee zou doen met zijn eigen partij voor de rechtstaat zou er wellicht echt een verandering komen.

Was er dan niks goed deze week? Jawel!! Ik zag de laatste bijdrage van Bram van Ojik deze week aan het debat in de Kamer. Hij trok GroenLinks uit de vorige crisis. Zijn stem wordt node gemist, zowel in de partij als in de Kamer.

En ik zag ook dit filmpje van Hans van Mierlo bij Pauw en Witteman. Misschien moet Kaag daar ook nog eens naar kijken.

Op de achtergrond klinkt bij het schrijven van dit blog het album OK Computer van Radiohead.

27 maart 2021

Geplaatst op

Verwarrende weken…

Verkiezingen gehad, stemmen geteld, uitslagen bekend… Wat doet corona. De cijfers gaan niet omlaag. Maar we moeten het anders duiden. Binnenkort zal ik gevaccineerd worden met het Astra Zenica vaccin.

Vanavond voor het eerst naar “Matthijs Gaat Door” gekeken. Ik ben een beetje klaar met die talkshows en ik was ook klaar met “De Wereld Draait Door”. Al die mensen die hun boek of plaat komen pluggen of ergens een commercieel slaatje uit willen slaan. Ik moest iets overwinnen om naar Matthijs gaat door te kijken.

Renate van der Bas, TV recensent in Trouw en anderen, hebben me overgehaald. Vanavond van A tot Z genoten. Ik had angst voor een zwangere vrouw die tussen twee podium delen kon vallen, maar gelukkig gebeurde het niet. Marlijn Weerdenburg zong prachtig. Stef Bos en al die anderen ook. Die bassist die was echt fenomenaal en Marjan Berk zou je zo willen zoenen. Mijn humeur is verbeterd.

Want het zijn verwarrende weken. De winter is voorbij. Het voorjaar komt, is begonnen. Nog koud en we willen de tuin vol zetten. Ik kan niet wachten, terwijl ik weet dat zolang de ijsheiligen nog niet weg zijn er niets kan bloeien, zonder dat het kapot kan gaan. Corona lijken we onder controle te krijgen, maar zo ver is het nog niet.

En ondertussen is voor het eerst sinds jaren mijn geboortestad op het NOS Journaal. Op de plaats waar ik Sinterklaas en Zwarte Piet zag binnenkomen duidde verslaggever Youssef Abjij het nieuws in het journaal. Ontevreden boeren. Ooit stond ik daar met en standje voor “Ommen binnenstad autovrij…” Vele jaren later is het zover. Ook toen vonden de boeren dat maar niks. Ingewikkeld vind ik het. Dat mensen van mijn afkomst, die eerst CDA stemden en nu op de BBB hebben gestemd. Daar begrijp daar niks van. Ik woon nu in een middelgrote stad. Dat zal het wel zijn.

Maar goed, het voorjaar komt eraan, het vaccin gaat werken en ondertussen zag ik de rabarberplant alweer boven de grond komen. Ik was hem kwijt, maar hij laat zich niet stuiten.

Je kunt wachten op de asperges…

Anouk speelt, terwijl ik dit schrijf, op de achtergrond “Hotel New York”. Prachtig!

20 maart 2021

Geplaatst op

Sleepin’in the midday sun…

Sleepin’ in the midday sun,
Sleepin’ in the midday sun,
Sleepin’ in the midday sun,
Sleepin’ in the midday sun.

Dit is het refrein van de song “Buffolo Ballet’ van John Cale. Het gaat weer aardig beter met me. Gisteravond wat oude Rockpalast en Pinkpop (Radiohead, Thelonius Monster) opnames bekeken via Youtube. Ooit nam ik in de nacht WDR Rockpalast op op video. Een aantal van die video’s heb ik nog gedigitaliseerd en bewaard. Dat is helemaal niet nodig want dat hebben meer mensen gedaan en op YouTube gezet. Het is een bonte verzameling van live muziek uit de jaren 80 en 90, daarvoor en daarna. Het concert van John Cale uit 1983 heb ik vaak gezien en geluisterd.

Het is een eenvoudige decor met boven in beeld twee klassieke Rockpalast neon lichten en op het podium een barkruk met een gitaar en daarnaast de piano. Cale kan boos en verdrietig zijn maar ook loom en gevoelig. Zijn versie van Heartbreak hotel van Elvis Presley is meesterlijk mooi, eenmalig.

En dan dit refrein. Wat wil een mens meer. Het paradijs op aarde. Een slaapje in het gras, midden overdag. De zon houdt je warm. Op onze tuin hebben we ook een stukje gras. Je kan er net liggen. Een enkele keer doe ik daar een dutje. Je hoort niets, zelfs de A12 niet. De rust en de tijd nemen om te genieten van wat geen waarde heeft. De wereld gaat aan vlijt ten onder, heet één van de weinige boeken, die ik gelezen heb. Ik zou het willen kunnen, maar het lukt zo vaak niet. Dan moet ik weer wat en wil ik molenaar worden, of met treintjes rijden of stukjes op het internet publiceren. En als ik dan weer zit te nietsnutten stuur ik weer tweets de wereld in.

Het mooiste is en blijft toch: Sleepin’ in the midday sun, Sleepin’ in the midday sun….

Een volmaakte wereld zonder gedoe.

7 november 2020.

Geplaatst op

Op het puin

Vanmiddag in coronatijd naar Musis geweest. Musis Sacrum, het muziekgebouw in Arnhem waar ik Bettie Serveert, Cuby and the Blizzards en ook het Gelders Orkest (Phion) zag. Een machtig mooi gebouw met een in ere herstelde oude zaal en een prachtig mooie nieuwe zaal. Met wie ik ben en ik gingen naar de voorstelling “Op het puin”, een muziekstuk, waarvan de partituur was teruggevonden en dat eenmalig was uitgevoerd op het puin van de Eusebius Kerk in 1946. Over dictatuur, over verdriet van het thuiskomen in een kapotte stad en over het de opbouw van het nieuwe leven, over de stad die uit de puinhopen herrees. In die stad woon ik en nog altijd is er wekelijks in de Waalse Kerk een moment om stil te staan bij het puin van die stad.

Het was opnieuw een bijzondere uitvoering. Met meer muzikanten dan publiek. Iedereen op twee meter van elkaar in verband met Corona. Muziek die treffend was bij de onderwerpen, maar gedateerd. Je hoorde 1946, je hoorde ook dat men toen verder wilde. Niet stil wilde staan bij dat wat kapot is. Nu willen we dat ook na een half jaar Corona.

Het was heerlijk om mensen te zien die muziek maakten. Dat was alweer een tijdje geleden.

10 oktober 2020

Geplaatst op

Doede Bleeker

De misthoorn van Starum! Wie kent hem niet? In de jaren 80 kreeg hij alle pleinen plat in Friesland met zijn hit Switsokken. Wanneer je een beetje meedanste dan kreeg je van zelf zweet in je sokken en niet alleen daar. Hij bezong zijn moeder die dementerend was in “Ferdwaald in de tiid” en riep op de rotzooi niet in het IJsselmeer te gooien en de Noorderdijk in Stavoren schoon te houden.

Deze zomer waren we nog in Stavoren. Met de boot vanuit Enkhuizen hebben we een mooi rondje langs het IJsselmeer gefietst, via Sneek en binnen door langs de meren weer terug naar Stavoren. De hele dag dacht ik aan Doede, aan het visje dat ik zou gaan eten bij zijn winkel. We moesten wel voor zes uur daar zijn. Lekkerder vis dan bij Doede kon je niet krijgen. Altijd vers. De laatste keer dat ik daar was, een jaar of wat geleden, stonden de mensen buiten. Zeilers. Allemaal zeilers van de bruine vloot. Doede was ook daar een begrip. Nu kwamen we er en was de winkel gesloten. Het zag er wat verlopen uit. Jammer. Zou Doede nog leven?

Vandaag kocht ik mijn visje bij “De Zilte Zeemeermin” in Arnhem. Op hun straatbord kwam ik de naam van Doede tegen. “Onze vis smaakt als de tongzoen van een zeemeermin…”, stond op het bord. Was getekend: Doede Bleeker, Friesland. Ik spraak met de eigenaar en vertelde dat ik laatst nog bij Doede op de stoep stond en dat de zaak verlopen was. Doede bleek een jaar geleden te zijn overleden. Dat zocht ik op en vond onderstaande linkjes:

Leeuwarder krant
Omroep Fryslan

Doede is overleden op 18 maart 2018. Een mooi mens.

13 augustus 2020

(foto: De dijk bij Stavoren op 22 juli 2020)