Van de regen in de drup…

Afgelopen zondag zag ik het weerbericht. Regen, regen regen. Wat zal ik eens gaan doen. Graag doe ik mijn dingen buiten: in de tuin, op de molen of in het bos. Ik zocht naar een alternatief. Wij, met wie ik ben en ik, zijn politiek geïnteresseerd en we kwamen op het idee donderdag naar de Tweede Kamer te gaan.

Net zoals ik weleens met mijn dochter naar de Ronde van Vlaanderen ging, verheugde ik me nu op een bezoek aan de Tweede Kamer. Dat werd in de loop van de week alleen maar groter. Bij de Ronde van Vlaanderen verdiep je je in de kanshebbers. Naarmate je beter geïnformeerd bent, is het kijken leuker. Nu kwamen we erachter dat Hugo de Jonge ter verantwoording werd geroepen door de kamer over mondkapjes. Iedereen in rep en roer. Hugo is er zelf bij en steeds meer informatie komt boven tafel. Ik had zin om te gaan kijken. Om 10:15 zaten we paraat op de publieke tribune.

Nu, 19:10 uur, raakt de voorzitter in paniek over het debatregiem. Is er nog corona of niet? Ik raak de draad daardoor niet kwijt. Het debat was af en toe best spannend. Over de vraag of minister Helder beter luistert naar een minister op een ander departement of naar de Tweede Kamer. Het was ook even spannend voor Pieter Omtzigt toen het ging over zijn bezoek ergens in april 2020 bij de minister president en de rotte vragen van D66 en VVD aan het adres van Pieter Omtzigt. Hij pareerde dat heel goed.

En toen kwam het hoofdmenu: de beantwoording van de vragen door Hugo de Jonge. Ik vond het fascinerend hoe stevig De Jonge in het debat stond. Echt knap. De energie in de kamer zakt weg. Op de tribune gaat het publiek langzaam naar huis. De aanwezige journalisten gaan naar de programma’s waar ze moeten praten.

En ook in de Kamer ebt de energie weg. Het lijkt alsof er al een deal is met de coalitie. VVD, CDA, CU en D66 zullen tegen alle gevaarlijke moties stemmen. De oppositie kan doen wat ze wil, maar verder komen ze niet.

Aan het eind van de beantwoording in eerste termijn door De Jonge, rond 20:00 uur, werd het nog even een sterk debat. Jesse Klaver stelde de echte vertrouwensvraag aan De Jonge. Ik vond dat mooi en eerlijk. De woordenwisseling was scherp, de lichaamstaal oprecht. Helaas kwam De Jonge niet over de brug. Ik vond dat jammer. Waar vertrouwen even kans had per voet terug te keren vloog het te paard door de voordeur naar de trein.

Uiteindelijk kwamen we dan toch nog van de regen in de drup.

7 april 2022

Oorlog

Het is oorlog in midden Europa. Al een dikke week en ik heb er nog niets over geschreven. Ik weet ook niet wat ik er over moet schrijven. Een aantal jaren geleden waren we in Moskou en Sint Petersburg. Ik vond dat een geweldige ervaring. Het was op het hoogtepunt van de welvaart voor de Russen. De steden blonken. Er was levendigheid, er werd getrouwd en er was feest op de kade bij de Hermitage.

We, met wie ik ben en ik, waren er in begin mei. Op de avond dat we aankwamen konden we nog op het Rode Plein. Daarna was het plein dicht voor de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog. De dag erop zagen we een deel van de parades en een deel van het feest in het park. We waren op het Poesjkinplein, voor en achter het Kremlin en bij het herdenkingsmonument voor de slachtoffers van de ramp van de voetbalwedstrijd in 1982 waar HFC Haarlem speelde.

We ervoeren de Russen als een trots volk. Wanneer je door Moskou, maar ook door Sint Petersburg loopt, blijkt dat uit alles: de decoraties, de gebouwen, de metro en de houding van de mensen op de bruggen en pleinen.

Ik wist natuurlijk van de rol van Poetin in Syrië, Georgië , Wit Rusland en de oosterse deelrepublieken van Oekraïne. Ik volgde de oorlog in Aleppo op de voet. Via livemaps. Hier zie je directe bronnen en directe beelden van de oorlog. De propaganda moet je zelf weten te scheiden. Shockerend zijn de beelden. Je wordt er soms letterlijk onpasselijk van. Toen in Aleppo en nu in Charkiv en straks in Kyiv en Lviv.

Ik ben zo naïef geweest dat ik dacht dat Poetin het land weer trots gegeven had, nadat in 1989 Gorbatsjow, in de ogen van de Russische elite, de boel had weggegeven. We dachten dat hij het wel goed kon vinden met het westen. Dat dacht ook onze prins toen hij een biertje zat te drinken met Poetin in Sotsji. Ik bevond me in goed gezelschap…

Maar die tijd is voorbij. Oekraïne gaat eraan. Poetin maakt alle steden kapot die zich niet direct overgeven. Aleppo is het voorbeeld. De studenten uit India hebben tot half maart de tijd om Charkiv te verlaten. Daarna wordt het één groot drama.

Ik ben van de generatie die geen oorlog heeft meegemaakt in eigen land. Ja, de kapingen van de Molukkers in de jaren zeventig. Maar oorlog? Ik ben van de de-escalatie periode. Hoe blij was ik dat de muur viel, 33 jaar geleden. Een periode van ongekende voorspoed volgde.

En nu weet ik het niet. Hoe krijgen we deze geest weer in de fles? Corona lijkt voorbij.

Na het schrijven van dit blog draaide ik Little Earthquakes van Tori Amos.

2 maart 2022

Drijfveren

Waarom doe je iets? Waarom laat je iets? Is je gedrag aangeboren of heb je het jezelf aangeleerd? Hebben anderen je dat geleerd, zoals je vader of je moeder.

Tante Es (Jurgen Rayman) vraagt altijd aan haar gast: Zeg me: wie is je vader? Zeg me: wie is je moeder?

Die vragen houden me bezig. Je kunt zeggen: dan moet je geen blog schrijven maar naar de psycholoog gaan. Maar daar heb ik geen zin in. Ik kan mijn sores zelf wel oplossen. De dagen zijn grijs en ik kom er wel doorheen…. Het voorjaar komt eraan.

Ik ben druk geweest met een nieuw deel van mijn treinbaan. Naast Ommen, Zwolle en Arnhem heb ik de stations Sneek en Leeuwarden aangelegd. Ik ben wezen wandelen. Druk bezig met het doen van examen voor de molen. Dat lijkt eenvoudig, maar is het niet echt.

Mijn vrienden van vroeger zouden langskomen. Morgen. De hele week zitten ze in mijn hoofd… Figuurlijk dan. Normaal gaan we bierdrinken in een café en daarna wat eten in een plaatselijk restaurant. Dat kan nu niet.

We zouden naar de molen gaan, maar mijn molenaar moest op de thee met iemand anders. Ik wou vis maken, maar één van die gasten eet geen dieren. Dus ook geen vis. Dus dat wordt een vegetarische ovenschotel met bietjes, walnoten en geitenkaas. Voor de vleeseters had ik een entrecote van boer Wim uit Heino in gedachten. Zonder cafés moeten we maar onze eigen sfeer maken. Ik had de pick-up beneden klaargezet en alle platen ernaast. We zouden in ons eigen café bier gaan drinken en plaatjes draaien. Van Pink Floyd, Doors, Neil Young en Brainbox.

Toen kwam de griep. Het ging niet door. Je doet zoiets met z’n vieren of je doet het niet. Zo gaat dat.

Ik vraag me deze grijze week af: waarom bouw ik die treintafel, waarom wil ik me nog bewijzen op die molen en waarom wil ik met mijn vrienden een mooie tijd hebben? Wat zijn mijn drijfveren?

Met wie ik ben maakt me attent op een YouTube item van Nils Lofgren. In de Twee Meter sessie speelt hij Shine Silently. Mooi is het. Kijk!!!

Al scrollend verder, want zo gaat dat, stuit ik op een concert van Anneke van Giersbergen in Parijs. Ik vind haar muziek prachtig. Luister!!

Ik zag een interview met haar over de Lockdown. Alle plannen die ze had en al die plannen die niet doorgaan. De muziek die ze maakt is prachtig.

Ik zag de tweets van Hadewych Minis over haar voorstelling Girls & Boys, waarvan ze alleen de première heeft gespeeld en toen gingen de theaters dicht. En hoe ze met die teleurstelling omgaat.

Ik volgde Dikke Dries uit Utrecht. Zijn café is dicht maar komende week maakt hij 900 broodjes, waarvan de opbrengst voor het Maxima kinderziekenhuis is. Hoe mensen iets maken, van iets dat onder hun handen vandaan wordt gehaald door z’n kutvirus.

Ik maak me dus maar geen zorgen. Het voorjaar komt eraan!! Ik ga dat examen halen, ik ga tarwe zaaien en genieten van die jongen die bij ons steeds de bel van de voordeur wil veranderen. Wat zijn drijfveren zijn? Geen idee, maar hij houdt van knopjes.

En die afspraak met de jongens van vroeger: die is over een paar weken.

14 januari 2022

Grijs

Het was een grijze dag. Deze week was het grijs en eigenlijk heb ik de zon deze maand nog niet gezien. Donkere dagen voor kerst. Misschien dat de zon de komende dagen doorbreekt.

Gisteren is de lockdown afgekondigd. Met onmiddellijke ingang. We waren nog even wat bloemen aan het halen bij de plaatselijke bloemist. De winkel was vol met allemaal kerstspullen en prachtige boeketten. Waar normaal één persoon de zaak draait, stonden ze nu met z’n drieën. En dat zou de hele week zo blijven. Ook achter was er nog een hele voorraad om de komende week van de hand te doen. Tot de lockdown.

Wat moet je met die bloemen en wat moet je met die vis die in het item van het 8 uur journaal nog geleverd moet worden aan de restaurants die niet meer open gaan. En de restauranthouders, die hadden ingezet op een kerstbrunch in plaats van op een kerstdiner, kunnen hun inkomsten ook op hun buik schrijven. Sommigen krijgen nog subsidie van de overheid, maar anderen ook weer niet, zoals ZZP’ers als Marijn de Vries. En ik vrees ook het ergste voor onze bloemist.

Maar wat moet je wanneer je de ene keer dit bericht moet verwerken en de andere keer een ander bericht. Niet iedereen kan begrijpen dat modellen niet absoluut zijn en dat management een afweging is van risico’s en dat elke manager er een keer naast kan zitten. Zelfs ik, die in feite nergens last van heeft, wordt er een beetje depressief van zo’n kwakkelend virus dat dan weer rent en vliegt en dan weer onder controle lijkt.

En dan hoor ik in het journaal ook nog dat Ed van Thijn is overleden. De man praatte zo langzaam…. Maar wat hij zei, sneed hout. Hij was voor mij een icoon uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Ik volgde de politiek nauwgezet, was een fan van het kabinet Den Uyl en geloofde in de maakbaarheid van de samenleving. Ook al ging het met kleine stapjes, maar het ging gebeuren: De wereld zou beter worden. Lees hier het In Memoriam van de PvdA.

En ik geloof daar heilig in. Ik ben een eindeloze optimist. De zon gaat schijnen. Overmorgen worden de dagen langer. De corona lockdown duurt zeker langer dan 14 januari en de Belgen die vandaag nog boodschappen konden doen, zullen er ook aan moeten geloven, maar de lockdown duurt korter dan de vorige.

Ondertussen: Zorg goed voor elkaar en voor de stad. En dat geld niet alleen voor Amsterdammers. (zie blog van 24 maart 2020)

19 december 2021

Film – Beelden

Afgelopen dagen twee keer naar de film geweest. Twee hele verschillende films, twee verschillende ervaringen.

De film ter gelegenheid van het 50 jaar bestaan van het album L.A. Woman van de Doors bezocht ik alleen. Er waren veel mannen van in de zestig. Iemand voor me in de bioscoop dacht dat er veel jonge mensen zouden zijn. Dat viel tegen. Veel blanke witte mannen en sommigen hadden hun echtgenote meegenomen. Althans de vrouwen die ik zag waren met hun man. Het waren bierdrinkers. Iedereen ging met een biertje naar binnen. ’t Liefst een speciaal biertje. Toch waren ze niet dik. Het leken gezonde actieve mannen. Blijkbaar waren ze succesvol, nadat ze in hu pubertijd achter Jim Morrison waren aangelopen.

Ik vond de film mooi. De muziek geweldig. De toetsenist onnavolgbaar goed. En dan Jim Morrison. Ik ben twee keer op Pére-Lachaisse geweest bij zijn graf. De eerste keer midden overdag met mijn pubers in de tijd dat Pearl Jam hits scoorde. Groupies zaten bij zij graf en brandden kaarsjes. De tweede keer was ik met wie ik ben aan het einde van de middag. We konden het graf niet zo snel vinden en raakten bijna opgesloten op de begraafplaats. Het is een mooie plek in Parijs. Jim Morrison is een cultheld. Ik zag hem in deze film voor het eerst bewust en bewegend. Daarvoor kende ik hem alleen van foto’s. Een van de weinige jongeren in het publiek had een Jim Morrison kapsel. Muzikaal konden de Doors zonder Jim op het podium. De andere muziekmaten deden het werk. Maar wat waren zij geweest zonder de man die het beeld bepaalde. En beelden bepalen het effect.

Gisteravond was ik bij de nieuwe James Bond, Dat was voor de leut. Je weet ongeveer hoe het loopt. Spectaculaire achtervolgingen. Fikse beschietingen en James wint altijd. Maar nu ging hij dood en zijn zwarte vrouwelijke opvolger staat klaar. Ik ben werkelijk benieuwd of zij ook in de volgende Bondfilm de hoofdrol krijgt. Zou mooi zijn. De rol van Bond gaat met zijn tijd mee. Vroeger rookte hij vijf sigaretten per uur en nu hebben we alleen ergens een afgestompte sigarenpeuk gezien, waar hij aan rook. Onder de indruk ben je als man natuurlijk van de Bondgirl. Een vrouw om voor te sterven. En dat gebeurde.

Toch was er een ander beeld dat me raakte. Dat waren met name de “voor films”. Allemaal aankondigingen van van die Hollywood dingen. Het begint met gewone mensen en dan komt er iets vreselijks onbeheersbaars in de vorm van een beest, een storm of een ziekte. Een van de gewone mensen staat op en gaat de strijd aan en wint bijna, maar uiteindelijk vaak ook niet. Ik moest denken aan corona. Hoe zeer worden mensen beïnvloed door dit soort complottheorieën. Ik ben steeds meer verbaasd hoe het kan dat mensen zich niet laten vaccineren of allerlei domme argumenten gebruiken om het overheidsbeleid onderuit te halen. Mensen geloven er soms heilig in en gaan ervoor door het vuur. Hoe kan dat? Het is toch evident dat vaccinatie helpt. En ook dat vaccinatie niet altijd helpt. En ook dat na verloop van tijd de werking minder wordt. Ik snap niet dat mensen dat niet begrijpen. Stel nu – vandaag – dat niemand gevaccineerd was en we hadden dezelfde rondgang van het virus als nu – vandaag – het geval is. Dan lagen de IC’s toch overvol? Dan kregen we toch situaties als in Bernhoven anderhalf jaar geleden?

Door welke beelden worden mensen beïnvloed? Ik snap het soms niet.

8 november 2021

Verwarrende weken…

Verkiezingen gehad, stemmen geteld, uitslagen bekend… Wat doet corona. De cijfers gaan niet omlaag. Maar we moeten het anders duiden. Binnenkort zal ik gevaccineerd worden met het Astra Zenica vaccin.

Vanavond voor het eerst naar “Matthijs Gaat Door” gekeken. Ik ben een beetje klaar met die talkshows en ik was ook klaar met “De Wereld Draait Door”. Al die mensen die hun boek of plaat komen pluggen of ergens een commercieel slaatje uit willen slaan. Ik moest iets overwinnen om naar Matthijs gaat door te kijken.

Renate van der Bas, TV recensent in Trouw en anderen, hebben me overgehaald. Vanavond van A tot Z genoten. Ik had angst voor een zwangere vrouw die tussen twee podium delen kon vallen, maar gelukkig gebeurde het niet. Marlijn Weerdenburg zong prachtig. Stef Bos en al die anderen ook. Die bassist die was echt fenomenaal en Marjan Berk zou je zo willen zoenen. Mijn humeur is verbeterd.

Want het zijn verwarrende weken. De winter is voorbij. Het voorjaar komt, is begonnen. Nog koud en we willen de tuin vol zetten. Ik kan niet wachten, terwijl ik weet dat zolang de ijsheiligen nog niet weg zijn er niets kan bloeien, zonder dat het kapot kan gaan. Corona lijken we onder controle te krijgen, maar zo ver is het nog niet.

En ondertussen is voor het eerst sinds jaren mijn geboortestad op het NOS Journaal. Op de plaats waar ik Sinterklaas en Zwarte Piet zag binnenkomen duidde verslaggever Youssef Abjij het nieuws in het journaal. Ontevreden boeren. Ooit stond ik daar met en standje voor “Ommen binnenstad autovrij…” Vele jaren later is het zover. Ook toen vonden de boeren dat maar niks. Ingewikkeld vind ik het. Dat mensen van mijn afkomst, die eerst CDA stemden en nu op de BBB hebben gestemd. Daar begrijp daar niks van. Ik woon nu in een middelgrote stad. Dat zal het wel zijn.

Maar goed, het voorjaar komt eraan, het vaccin gaat werken en ondertussen zag ik de rabarberplant alweer boven de grond komen. Ik was hem kwijt, maar hij laat zich niet stuiten.

Je kunt wachten op de asperges…

Anouk speelt, terwijl ik dit schrijf, op de achtergrond “Hotel New York”. Prachtig!

20 maart 2021

Een jaar verder…

Precies een jaar geleden ging Nederland in de zogenaamde “intelligente lockdown”. Scholen dicht, ik schreef mijn eerste blog over corona en de luchten waren blauw. Vandaag hebben we maartse buien. Van die dikke knotsen, waar je in een mum van tijd kletsnat van wordt. Je kunt onder een boom gaan staan, want vijf minuten later schijnt de zon weer. Het dondert af en toe, maar je weet het wordt voorjaar! De ronde van Vlaanderen komt eraan. De tuin kan gespit.

Zo gaat het ook met de corona crisis. Vandaag dondert het, stormt het weer eens: Astra Zenica kan nu wel leveren, maar het het vaccin wordt niet 100 procent veilig bevonden. Wat is het risico. Wat is de afweging? Meer mensen op de IC en meer mensen besmet met het virus of meer mensen met trombose ernstig ziek van het vaccin. Niemand kan die afweging zelf maken. Het is als in een casino, waar je op rood of op groen kan inzetten, op even of oneven.

Maar je weet het gaat voorbij. Wanneer ik die prik heb, ga ik op vakantie. Dan kan ik mijn voucher van DFDS Seaways cashen. Ik wil lopen in Schotland. En ik wil weer naar een concert of naar het theater. Weer leuke dingen doen met mijn naasten. Gewoon ff lekker knuffelen, zou die ene bewoner uit het Big Brother huis zeggen.

Vandaag is mijn zus jarig. We deden een zoom meeting. Ik kreeg vijf euro van haar per giro en ik kocht twee lekkere gebakjes van patisserie Christiaan. Met wie ik ben zat tot een uur of twee op het stembureau. Ook geen sinecure. Volgens mij wordt het voorjaar en zomer.

En die prik? Die krijg ik toch wel. In deze tijd waar alles direct en dadelijk moet, komt het op een paar weken niet aan.

15 maart 2021

Avondklok

Voor het eerst sinds de tweede wereldoorlog is de avondklok ingevoerd. Zelf heb ik er eigenlijk geen last van. De keren dat ik het afgelopen jaar na 21:00 uur op straat ben geweest, kan ik op de vingers van een hand tellen. Terug van tafeltennissen toen het nog mocht, terug van de de theorie-avond van de molen en terug van een paar gezellige afspraken met vrienden en familie.

Toch heb ik er last van. Het gevoel dat ik nu geen ommetje mag maken. Even een rondje om het huis of het huizenblok waar ik woon. We moeten binnen blijven, mogen nog maar één persoon per dag ontvangen en moeten met een mondkapje op met een bijna naaste in de auto zitten.

Ik hou me niet aan alles, wel aan veel. Vandaag zat ik met een naaste zonder mondkapje in de auto. Gisteren had ik gewoon les op de molen. De molen is open vanwege het belang voor de voedselketen, er wordt meel verkocht en ik krijg praktijkonderwijs. Dat mag ook.

Wanneer je de tweede wereldoorlog hebt meegemaakt, lijkt me het heel naar dat de avondklok nu is ingevoerd. Het heeft geen goede herinneringen. Toch, veel erger vind ik het voor de kinderen die niet naar school mogen. Hoe kijken zij er over 10 jaar op terug. En de pubers. Toen ik in de pubertijd zat en de tijd erna kwam ik op vrijdag- en zaterdagavond nooit voor 21:00 thuis. Toen mijn kinderen naar de kroeg gingen, gingen ze pas om 21:00 ’s avonds weg. Zullen we een coronageneratie gaan herkennen?

Het is een raar gevoel niet naar buiten te mogen. Een soort gevangenis. In de eerste lockdown in maart maakte ik foto’s van de mooie luchten. Nu is het vaak donker en grijs. En dan ook nog niet naar buiten mogen op straffe van € 95.

Nou ja, er zijn ergere dingen, maar mijn gevoel is nog niet weg. Ook niet na het te hebben opgeschreven.

Afslag Arnhem Noord, Burgers Zoo op de A50

23 januari 2021

Coronacrisis (21) – Lockdown

En dan is het er toch ineens, die Lockdown, half december. We hebben even aan het gewone leven geproefd. Op vakantie geweest en naar het theater. Nog niet naar het festival. Nu: Kerst zonder alle geliefden op de bank. Ik kon er goed tegen.

En dan is het er toch ineens. Dat verdriet, die kwaadheid, dat respect…. Ik moest nog wat essentiële producten in huis halen, zoals tandenstokers, een six pack Leffe Blond en mondkapjes. Ik maakte een ommetje langs de visboer (morgen vis), de treintjeswinkel (dicht) en ik fietste door de stad…. Waar het op donderdagmiddag drie uur druk moet zijn, was het stil. Niks te doen. Dat raakt.

Ik kom thuis en lees op Twitter de reacties op het kamerrapport over de zogenaamde toeslagenfraude (ik zeg dat het meer over een afgrijselijke bureaucratische structuur gaat), over die gasten die zo nodig naar Tenerife en Zwitserland moeten (Ja, we hebben er over nagedacht, want Rutte noemt ons a-sociaal, maar we zijn op ons zelf). Ik word ongelofelijk kwaad. Ik draai Placebo.

Wat heb ik dan een respect voor Rein, Geert, Rosemarijn en al die anderen in de zorg, die in de vuurlinie staan en de zorg voor ons in stand houden. Voor de bloemist van “De Linde”, die haar winkeltje naar buiten heeft verplaatst. Ze is positief. Ze vindt het wel leuk. Het is weer eens wat anders, zegt ze. En voor de mensen die op al die zolderkamertjes ook op donderdagmiddag na kantoortijd gewoon door buffelen, omdat het nodig is.

Dominee Gremdaat raakte de juiste toon. Kijk hier. Ga niet op vakantie. Maak er thuis wat van. Dat ga ik doen!

Gaat het over?

Die vraag heb ik me de afgelopen dagen wel honderdduizend keer gesteld. Dag na dag ging het niet beter. Op de zevende dag, dus een week na de eerste échte symptomen was de slechtste dag. ‘s Middags kreeg een filmpje van mijn molenaar met de vlag in top onder het motto “Zorg dat je beter wordt….” of zoiets. Het deed me veel. Ik voelde me toen behoorlijk….

In veel situaties van mensen met Corona is de periode tussen de zevende en de tiende dag cruciaal. Pakt je lichaam het op, of niet. En gelukkig de achtste, was de eerste dag dat het niet erger werd. Die dag overleed Sean Connery, James Bond. Met wie ik ben en ik zijn bij tijd en wijle wel fan van “007”, dus we hebben de portemonnee getrokken en bij Pathé thuis een James Bond gehuurd. Het moest de film zijn die deels in Amsterdam was opgenomen. Na wat gezeur met geld en codes was het dan eindelijk zover: Verkeerde film gekozen……. Een “007” film met Roger Moore als James Bond!!!

Dat komt door Corona. Wanneer het niet erger is en het langzaam beter wordt teken ik ervoor. Iemand die ik ken en in de Achterhoek woont, komt met de vileine opmerking dat ik in de statistieken bij Pathé voorkom. Extra omzet dood Sean Connery en een malloot die voor Roger Moore kiest. Het is niet anders.

Vandaag de negende dag. Het gaat voor de tweede dag op rij niet slechter. Je denkt zelfs beter! Maar als je wat gedaan hebt, ga je het toch snel weer rustig aan doen.

Maar ik geloof nu echt dat het goed komt! Gelukkig maar.

Arnhem, 1 november 2020