Het begint normaal te worden, deze crisis. We gaan op naar de anderhalve meter samenleving. Het nieuwe normale leven staat voor de deur. Er lijkt enige controle, hoewel deze nog broos is.
Eigenlijk is het normale leven al begonnen. Overal hoor je lobbyclubs die aan de slag zijn voor hun eigen sector. De Formule 1 coureurs, de bestuurders van voetbalclubs, de horeca, de fysio’s en de kappers. Er ligt weer voldoende toiletpapier in de supermarkt. Het Coronabier staat weer in het schap. Noem maar op. Ik ben vandaag weer naar de molen geweest en we hebben mooi gedraaid.
We zijn ook aan het zwarte pieten. Was het nu een laboratorium in Wuhan of was het de wilde dierenmarkt? Heeft China te laat zaken gemeld, of heeft Trump te laat ingezien dat hij gezondheid voor economie moest zetten? Heeft Rutte samen met zijn ministers wel genoeg getest en voor mondkapjes gezorgd? Is er nog één Europa na de coronacrisis gezien de Nederlandse opstelling?
Om zeker te zijn dat je het niet krijgt moet je op een eiland gaan wonen. Meer dan 50% van de bevolking moet de ziekte doormaken. Van die 50% wordt maar een klein percentage echt ziek en overlijdt nog een kleiner percentage. Inmiddels wordt de behandeling verbeterd, met een dubbele dosis anti stollingsmiddelen, waardoor er minder mensen sterven. Er wordt bewuster omgegaan met IC bedden, waardoor er minder toestroom op de IC is. Dat laatste weet ik niet zeker, maar vermoed ik.
Toch herhaal ik: je wilt het niet hebben. Ik las dit over New York: The city that never sleeps became the city that couldn’t sleep.
Ik sluit dit blog. We raken aan het nieuwe normaal gewend. Vanaf hier, hoop ik, dat het beter wordt. Ook voor New York City en al die andere plaatsen die minder in het daglicht staan.
Mocht dat niet zo zijn, dan meld ik me weer.
1 mei 2020