Je neemt altijd jezelf mee…

Ooit was ik ergens in Twente met een groep mensen op weekend en kwam de ene dooddoener na de andere langs. Zo gaat dat… Dat heb je wel eens… Ik kwam er toch langs…., zei iemand die met een paar flesjes Grolsch binnenkwam.

De laatste tijd speelt bovenstaande dooddoener en tegeltjeswijsheid door mijn hoofd. Ik ben een dik jaar met pensioen. Ik heb me nagenoeg niet verveeld, ben altijd met leuke dingen bezig geweest en het voorjaar komt eraan. Wat ik eerder weleens gedacht en gezegd heb, wanneer ik van baan veranderde, is dat de

omstandigheden wel anders zijn, maar dat ikzelf de constante factor ben. Dat is ook zo, wanneer je met pensioen gaat. De omstandigheden zijn veranderd, maar zelf blijf je degene die je was. Ben je zelfstartend of niet, is je gemoed zwaar of niet, geniet je een beetje van het de dingen om je heen. Dat laatste doe ik bijna altijd.

Van wat iemand doet, leer je iemand kennen. Nog zo één. Daar heb ik het weleens over met wie ik ben. Je kunt nog zoveel zeggen of denken, maar wat je doet bepaalt hoe mensen naar je kijken. Ik kan wel zeggen of denken dat ik een pensioenblog wil bijhouden, maar als ik het niet doe, dan is het er niet. En als het er niet is, is dat niet erg. Maar ook: wanneer er zo’n twintig achter elkaar staan, dan is het best mooi.

En tenslotte: wanneer je het niet met de inhoud eens ben, ga je zeuren over het proces. Dat had hij anders moeten doen… Het kan honderd keer zo zijn, maar de manier waarop… Hij heeft misschien wel gelijk, maar ik had het nooit zo gedaan…. Maar doe het eerst maar eens, denk ik dan.

Zo maar wat overwegingen op een dinsdagochtend in maart. Het miezert buiten, de mest voor de mestdag van de tuinvereniging is besteld, de nieuwe aardbeien / tomatenbak is bijna klaar. Hij is zo scheef als maar kan. Maar ik denk dat vrucht gevende aardbeien en tomaten daar geen last van hebben. Het gaat om het resultaat. Ook daar kun je verschillend over denken.

10 maart 2020