Coronavirus (5) Zo’n dag dus…

Prachtig weer voor een wandeling. Mijn lockdown kan eraf want er is niks met mij aan de hand. Gelukkig. Je denkt: zijn we op de helft van de drie weken of komen er nog drie weken bij? De groei van het aantal patiënten neemt af. Maar het aantal patiënten nog niet: van exponentieel naar lineair. Zoiets. In ziekenhuis Bernhoven werken mijn oud collega’s tegen de klippen op. Midden in het donkerrode gebied. Groot respect voor hen!

Ik doe een rondje van een kilometer of acht hier in de buurt. Ergens onderweg leg ik mijn jas uit de wind op de grond en ga ik liggen. Ik waan me in een duinpan op Vlieland met de wind door de dennenbomen. De zee lijkt op afstand. Ooit, in de jaren 80 tegen eind april, hadden we de Tsjernobyl crisis. De reactor ontplofte ergens ver weg en we mochten de bladgroente uit eigen tuin niet meer eten. Nog elke dag krijgen mensen kanker in de landen vlak rond deze kernreactor. Het gebied zelf is gesloten. Dat was ook wel een rare tijd. In die zin vergelijkbaar dat je het kwaad niet ziet. Ik geniet van de mooie dag, terwijl even verderop mensen vechten voor hun eigen en andermans leven. Ook zijn mensen hard aan het werk om de crisis te beheersen. Met wie ik ben buffelen door. Thuis voor school en werk, thuis met de kinderen of in de thuiszorg voor ouderen.

En de boer? Hij ploegde voort. Hij maakt zijn land op. Want het leven gaat door. Er komen andere tijden, zong ooit iemand.

26 maart 2020