Het zou vandaag mooi weer zijn. Ik zou in de tuin de helft van de oude asperges uitgraven. Dat is een hele klus. Asperges zijn heerlijk als ze zijn volgroeid in het voorjaar, maar je wil niet weten wat er onder de grond zit. Een volledig wortelstelsel. Maar het weer is niks. Het is bewolkt. Precies in Arnhem.
Je zou er depressief van worden. Het tegendeel is waar. Ik heb het goed. Ik ben met pensioen, ik mag doen en laten wat ik wil, ik heb het geluk gehad van mijn tijd die voorspoedig is en ik ben gezond. Ook dat laatste ervaar ik als een groot goed.
Toch zei ik gisteren tegen met wie ik ben: “Ik vind het geen fijne tijd….” Wilders kwam met zijn asielnoodwet weet ik veel… Arjan Noorlander had daarover een leuke tweet. In Oekraïne gaat het niet goed. De Russen winnen op het slagveld. En ook in het Midden Oosten is het sinds 7 oktober vorig jaar hommeles. En wanneer we niet uitkijken krijgen we een seniele malloot in de Verenigde Staten aan het roer.
Blijf in je cirkel van invloed, hoor ik iemand zeggen. Geniet van het leven, zei iemand tegen me deze week. En hij heeft gelijk. Ik doe dat ook. Maar het gaat in mijn hoofd toch ook altijd over de grote dingen die ik niet kan oplossen.
Ik ben erg voor joden als Lodewijk Asscher en Natascha van Weezel. Ik ben zeer geraakt door 7 oktober. Misschien was er actie nodig om de zaak van het Palestijnse volk opnieuw op de kaart te zetten, maar deze actie schoot mij in het verkeerde keelgat. Het trof de joden in de kern van hun bestaan. De reactie van Israël is loud and clear. En ik snap dat, maar nu is het genoeg. Het is klaar. Zo bouw je voor de komende generaties nieuwe extremisten op. Het moet afgelopen zijn met het vechten. De zachte krachten moeten een kans krijgen. En die zijn er. Velen. De zachte krachten in Nederland, zoals genoemde mensen en zoals onze burgemeester Ahmed Marchouch, maar ook in het buitenland in Israël zelf. Die zijn er ook, zoals Ehud Olmert. Je hoort ze te weinig in het geweld van alle dag.
Meer zorgen maak ik me inmiddels over meneer Poetin. Gaat het in het Midden Oosten om tienduizenden doden, in Oekraïne gaat het om honderdduizenden doden en nog meer gewonden. Ook hier ontstaan trauma’s die in het leven van de komende generaties doorwerken. We merken nu nog de trauma’s van de Tweede Wereldoorlog, vier generaties verder. Hoe dit met zachte krachten opgelost moet worden weet ik niet. Ook kernwapens zijn geen oplossing. Ik ervaar het als een uitzichtloos conflict.
Ja en dan de asielnoodmaatregelenwet van het kabinet van de PVV en wat collaborateurs. Ik mag het misschien niet zo noemen, maar zo ervaar ik het wel. Iedereen die Wilders in standhoudt, heult met hem. Slechter dan slecht, roep ik weleens. Ze steunen Rusland, ze steunen het geweld in Israël, ze creëren chaos met een wat ze een noodwet willen noemen. Terwijl een fatsoenlijke analyse van de oorzaak niet wordt gemaakt. De asielzoekers krijgen de schuld, terwijl de woningnood ontstaat door arbeidsmigratie ten behoeve van de landbouw en de groei van onder andere ASML. Een andere manier van wonen doet de rest. Deze ingezonden brief van een deskundige spreekt boekdelen:
Nieuwe verkiezingen lijken me een uitkomst, maar helaas zijn de opiniepeilingen zodanig dat de regeringspartijen daar geen zin in hebben. Deze coalitie heeft geen meerderheid in ons land, 68 zetels. De Partij voor de Dieren is groter dan de BBB.
Ik moet denken aan mijn diepgewortelde asperges. Tegen 15 april leveren de wortels weer heerlijke zachte asperges. Uit eigen tuin zijn ze zo heerlijk dat je ze, afgeschild, zo rauw uit de tuin kunt opeten. Het is najaar, de winter komt, de wortels van mijn asperges wachten diep onder de grond, afgedekt tegen de vorst op het voorjaar. En eerder dan je verwacht, komen de eerste kopjes boven. Het is herfst, de winter komt. Er is nog een lange weg te gaan, maar het voorjaar blijft niet uit. Weet ik.
24 oktober 2024
