Ordinary People

Meer dan twintig jaar loop ik mee in het circus van de Arnhemse Bedrijven Tafeltennis Federatie, de ABTF. Zo ook gisteravond. Eén gewonnen en één verloren. De tegenstander kwam met twee spelers, zodat ik de derde pot formeel won. Gezweet. Een vijf setter verloren en een vier setter gewonnen. Het gaat wel ergens over, hé. De ABTF bestond uit leden van personeelsvereniging van een stuk of twintig bedrijven. Er zijn er nu nog vier of vijf van over. In de twintig jaar dat ik mee doe, is de gemiddelde leeftijd van de spelers ook twintig jaar ouder geworden. Vroeger kwamen we heel Arnhem door. Buurthuis De Hobbit, de kantine van de Trolleys, de kelder van Rijnstate en niet te vergeten de Uithoek. De Uithoek is het home van de APNSA. Je snapt het al: de personeelsvereniging van de NS. De containers staan op een uithoek van het NS complex waar de treinen overnachten. Vroeger kon je er biljarten, tafeltennissen en line dansen. Het was binnen de ABTF de enige plek waar het bier uit de tap kwam. Een prachtige plek en ik heb op mijn treinbaan een aantal opstelsporen naar deze uithoek vernoemd.

Het gaat natuurlijk om het spelletje: Fanatiek dat we zijn!! We willen winnen. Soms vliegen de batjes door de lucht, schop ik tegen een side bord aan (kan geen kwaad) of roep ik om mezelf op te peppen “Kom op!!!”… En ik ben heel netjes wat dit betreft. Maar het gaat meer om de mensen, die al een eeuwigheid wekelijks hun tafeltennisvete uitvechten, zoals dat in vele sportverenigingen gebeurt. Er wordt gelachen, gedronken en soms gehuild. Tegenslagen worden verwerkt en overwinningen worden gevierd. Gesprekken worden gevoerd en meningen gedeeld. Het is een wereld op zich. Een mooie wereld.

Gisteravond kwam ik thuis en had ik het nummer Ordinary People van Neil Young in mijn hoofd. Ooit schreef Wim Boevink in Trouw een column over dit nummer. Prachtig. Ordinary Peaple is een ware ode van 20 minuten aan de gewone man. Een symfonie in de popmuziek waarvan er maar een paar gemaakt zijn: Child in time van Deep Purple, Stairway to heaven van Led Zeppelin en persoonlijk vind ik daar Paranoid Android van Radiohead ook toe behoren. Muziek met een verhaal. Muziek die je hard moet draaien: je moet 20 minuten niet aan de buren denken. Muziek waar je niet van kan slapen. Muziek die blijft nagalmen in je hoofd.

Ordinary People van Neil Young.

18 januari 2023

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *