Coveren doe je niet zomaar!! (2)

Vanavond was ik in de Waalse Kerk in Arnhem waar Mark en Ralph coverden. Ze speelden covers van hun Helden, de muziek die ze in hun leven tot nu toe hadden opgepikt en meegenomen tot de dag van vandaag. Het werd een prachtig persoonlijk verhaal van twee mannen over vreugde en verdriet en hun leven tot nu. Van Kris Kristofferson tot John Mellencamp en van Queen tot Elvis.

Een mooi verhaal met anekdotes over de concerten die ze samen hadden bezocht, waarin Snoop Dog langskwam en Willie Nelson en vele anderen. Alles vond ik mooi!!

The End van Pearl Jam kwam het dichtst bij mij. Ik herinner me dat ik met mijn zoon in het Gelredome was en dat ik uit mijn dak ging. Het was in de hoogtijdagen van Pearl Jam. Mijn zoon was 16 ofzo en het was niet zo normaal dat vader en zoon naar dat rockconcert gingen. Het ging er hard aan toe in die tijd, ook bij dat concert van Pearl Jam. We zaten naast het podium, vrij hoog. Achter ons waren geen verkochte plaatsen meer. Ik stond op twee stoelen: mijn linkervoet op de stoel voor ons en mijn rechtervoet op de stoel waarop ik zou moeten zitten. Het dak ging eraf. The End speelden ze niet, maar Pearl Jam hoort wel bij mij.

Wat ook dichtbij kwam was de muziek van Willie Nelson. Neil Young speelt vaak met Willie en de zoon van Wille heb ik zien spelen in “The Promise of the real”, een van de bands die Neil Young begeleidde.

Dave Matthews Band mag ik natuurlijk niet vergeten. Ik ken de band eigenlijk alleen van de cover “Knocking on heavens door”. Ook niet zomaar een cover.

Dit concert met covers over de Helden van de muzikanten kwam op een heel andere manier dichtbij. Ze speelden prachtig zacht, de entourage van de kerk leende zich daar goed voor. Ze speelden heel persoonlijk, diep doorleefd: voor hun vriendin, voor zijn ouders, over zijn kinderen en voor de velen die hun lief en dierbaar zijn.

Het was een prachtig concert.

9 november 2024