Het Kröller Müller museum is bij ons om de hoek, een paar kilometer het bos in. Ieder jaar kom ik er wel een keer. Het is een prachtig museum en ik voel me er vrij. Je bent er altijd in een internationaal gezelschap: Amerikanen, Japanners en Europeanen vanuit allerlei landen. Wel erg westers, denk ik nu ik dit zo opsom.
In de beeldentuin loop ik vaak naar de boom die geen boom is, maar een kunstwerk, speciaal gemaakt voor die omgeving. Wanneer je niet oplet, dan zie je het niet. In het museum hoop ik altijd de steen van Brancusi tegen te komen. De steen staat meestal op een andere plaats. Ze lopen er als het ware het museum mee door. Ik word altijd licht emotioneel als ik die steen zie: zo moet het begin van het bestaan eruit hebben gezien. Of de kunstenaar dat er mee heeft bedoeld weet ik niet, maar voor mij is dat minder relevant. Het gaat er in dit geval om wat ik daarbij voel. En ja, in het museum kun je niet om Van Gogh heen. Van Nuenen en Zundert tot aan Auvers heeft het Kröller Müller de mooiste werken. Mijn kleinzoon van 12 herkende een jaar geleden de Aardappeleters en we keken samen naar de kleuren van het café in Arles. Prachtig moment was dat. Of hij het zich ook nog kan herinneren, weet ik niet. Dat kan haast niet in het actuele geweld van Mbappé en Barcelona en PSG…. Maar dit terzijde.
Voor het eerst in mijn leven, ben ik samen met wie ik ben aan het rustiek kamperen in de Provence. Terwijl het op Oerol regent dat het giet, zitten wij de hele dag in de zon, fietsen we door de wijnvelden en langs de olijfgaarden en zien we de cypressen. We waren in Arles en zagen het café dat Van Gogh schilderde. De kleuren waren nagemaakt en er stond een Mini op het terras. Het café is gesloten. Op het terras ernaast lunchten we. Dat gaf ons toch een mooi beeld. Ook van andere plaatsen waar Van Gogh schilderde. Mooi om te zien. Mooier, indrukwekkender, was het in St. Rémy, de plaats waar Van Gogh in de kliniek was. Je waande je bij tijd en wijle in zijn schilderijen. De olijfgaarden, zijn geestesgesteldheid en ga maar door. Ik was daardoor geroerd. Wat kunnen genieën eenzaam zijn en gek worden. Er was veel zon en ook wind toen we er waren. Precies dat zag ik in zijn schilderijen. Echt een prachtige ervaring.
We zagen zijn klompen, die hij aan had toen hij schilderde en waarmee hij door de velden liep. Ze geven het beeld van een bewogen leven.
14 juni 2024