Zomaar op woensdagmiddag wandelen. Dat kan toch niet. Toch gedaan en je vraagt je af of al die mensen met pensioen zijn. Ik zag ook jonge mensen op de racefiets op de Posbank. Nou ja, het was mooi weer en op de achtergrond hoorden we ook nog het burlen van de edelherten. Wie goed de foto’s bestudeert, kan ze zien. Denk ze er maar bij.
30 september 2020
Vanochtend vroeg naar de bronsttijd geweest. Niet veel gezien, maar wel het burlen goed gehoord. De natuur was mooi, deze morgen. Hieronder wat foto’s.
21 september 2020
Ik hoor Kaz Lux zingen en Jan Akkerman gitaar spelen. Brainbox. Vanavond heb ik een laatste vergadering van een klus en gaat het pensioen verder in.
Vanochtend bezig geweest met ernstig verstandelijk gehandicapten in een klusje en met de kasjes op de volkstuin. Ook nog met de financiën van iemand wat verder weg. Overal is wat. Ik ben het gedoe wel een beetje zat.
Op de tuin geweest en de tarwe ontdaan van weer wat onkruid. Het wil nog niet echt groeien met deze droogte.
Vanmiddag mijn CD kast wat verder gesorteerd. Dat moet eens in de zoveel tijd, want ik laat CD’s altijd overal liggen. Daarom heb ik twee keer het album Ten van Pearl Jam en Hotel Grolloo van Cuby en the Blizzard. Ik ben ze dan kwijt en koop ze opnieuw. Later vind ik ze dan terug.
Er was een tijd dat ik muziek illegaal downloadde van internet. MP3’tjes. Ik heb er ik weet niet hoeveel. Sommige heb ik op CD gezet: 140 MP3’tjes na elkaar met 1Voud, K’s Choice, Simon en Garfunkel live in Central Park (gaat nooit meer gebeuren, denk ik…), Brainbox, Bruce Cockburn en noem maar op.
Muziek die me gelukkig maakt en melancholisch…
Ik heb pensioen, dus ik kan zomaar maandagmiddag om 16:17 uur een stukje tikken, terwijl met wie ik ben boven aan het buffelen is in het speciaal onderwijs.
Geluk.
11 mei 2020
I ‘ve been to Hollywood
I’ve been to Redwood
I crossed the ocean for a heart of gold.
Mijn plek. Ik denk bij de vraag wat is voor jou “de plek”, direct aan mijn plek aan de Vecht bij Ommen. Niet ver van het huis waar ik ben opgegroeid en waar ik van mijn 9de tot mijn 22ste heb gewoond. Je kijkt er richting Ommen. Ik ging er heen als ik wilde nadenken, wanneer ik depressief was. Ik was nooit echt depressief, weet ik nu. Gelukkig. Maar ik was wel, zoals iedereen, boos, verdrietig, kwaad over van alles en nog wat in de wereld. En verliefd.
Ik was er voor het laatst een paar jaar geleden toen we in de buurt op een camping stonden. Ik moest er even heen om te voelen of het nog zo was, of ik dat gevoel nog weer terug kon krijgen. Dat was niet moeilijk. Toch zijn er meer plaatsen waar ik aan gehecht ben. Ik heb altijd een dergelijke plek om me heen nodig gehad. Aan het kanaal waar we woonden, op de fiets richting Gaastmeer, op de hei, waar ik zeven jaar ’s ochtends en ’s avonds over fietste om naar mijn werk te gaan.
Die plaatsen hebben gemeen, dat ik ze bezoek in het voorjaar. Het stemt mij melancholisch . Ik droom er hoe de wereld beter kan worden. Wat ik er aan kan doen. Hoe ik me lekkerder, prettiger kan voelen. Eigenlijk was het op die plaatsen vaak ‘coronaweer’. Blauwe lucht, groene omgeving. Nu, dit voorjaar, heb ik geleerd waarom blauw en groen mijn favoriete kleuren zijn. Ook: hoe verraderlijk dergelijke plekken kunnen zijn. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Het kan je zomaar, letterlijk, bij de keel grijpen.
En: als het er op aankomt is mijn plek links van met wie ik ben.
28 april 2020
Gepubliceerd in de Nieuwsbrief jaargang 39 nummer 3, mei 2020. Meer beelden van dit artikel zijn te vinden op www.gerthengelaar.nl /de-plek/
Trouw opent vandaag met een foto van Mark Kohn, waarop een lege Dam in Amsterdam te zien is onder een stralend blauwe lucht. Daarop een gedicht van een jong mens dat ziek is van kanker met de zin “…hoe konden regels ooit een reden zijn….”
Ik lees altijd Teletekst. Teletekst loopt op zijn laatste benen. De nieuwsvoorziening is ingehaald door Nu.nl en andere nieuwssites. Maar ik ben van Teletekst. Pagina 704 van het weer, 818 van de eredivisie, 653 van het tennis en niet te vergeten 101 van het nieuws. In deze Corona tijd kon het gebeuren dat er geen voetbal nieuws was en dat het overlijden van Frits Flinkevleugel dagen op pagina 801 werd benoemd. Dat overlijden is tragisch, maar zou normaal gesproken na een dag zijn ingehaald door ander nieuws.
Nu op 4 mei opent Teletekst: “Roep om duidelijke regels op straat”, Pagina 107.
Op de tuin hebben we discussie over de hoogte van de kasjes, waar liefhebbers hun tomatenplanten houden. Volgens het huishoudelijk reglement mag een kasje vanaf 1 januari 2020 niet hoger zijn dan 150 cm. Dat komt omdat we in 2019 gedoe hebben gehad met een schuur van wel 200 cm hoog, breed en diep op een punt, waar dat niemand kon ontgaan, en de gemeente en de buurt daarover vielen. Terecht. Nu mag volgens de regels een klein kasje van 75 bij 75 en 170 hoog met een duidelijk doel niet meer. Het moet niet gekker worden, denk ik dan.
Vandaag is het vier mei. Ik ben ontdaan. Prachtig de foto in Trouw en het gedicht. Laten we elkaar vasthouden en elkaar niet gek maken.
Gelukkig is Suriname inmiddels coronavrij volgens teletekst pagina 126….
4 mei 2020
Een jaar geleden was de lucht ook stralend blauw. Mijn laatste werkdag en de borrel bij café Nescio. Wat een heerlijk jaar… Nieuwe treintafel gebouwd, naar Nepal geweest, kinderen onder de pannen, hartbreak hotel closed en iedereen dichtbij groeide op zijn manier door. Hoe het mij vergaan is kun je lezen op deze site. Beter kan niet!
Van Corona hadden we tot een paar maanden geleden nog nooit gehoord. Jaap van Dissel meldt op het moment dat ik dit tik, aan de Tweede Kamer dat we half mei een aantal zaken beter onder controle hebben, zoals de ziekenhuisopnames en de opnames op de IC bedden. Het lijkt dus mee te vallen. Misschien. Ik heb last van wisselende beelden.
Gisteren las ik een studie waarin verschillende scenario’s onderzocht zijn. Onder andere een scenario, waarbij we vooralsnog geen vaccin vinden. Dat kan betekenen dat we tot 2025 last hebben van Corona. Ik kan me niet voorstellen dat we dit jaar nog een Tour de France rijden of een ronde van Vlaanderen. Ook niet dat we de beker finale spelen met 50.000 man op de tribune. Volgens Rutte moeten we leren omgaan met de anderhalve meter economie. Maloot (zo komt hij op mij over) Wiebes vraagt elke sector een plan te maken voor een opstartfase. Ik vind dat een goede vraag. In het onderwijs wordt er driftig over nagedacht: Bijvoorbeeld scholen beginnen met alleen de hoogste jaren en de eindexamenklassen. Tot op dit moment durft alleen de burgemeester van Eindhoven de KNVB te weerspreken.
Ik denk aan de volgende maatregelen.
En last but not least: Betere pensioenen. Immers de rente stijgt en de rente over rente neemt toe.
Vanmiddag stukkie gefietst. Zie foto.
16 april 2020
7 april 2020
Dat was de laatste boodschap van burgemeester Eberhard van der Laan voor Amsterdam. Rutte beëindigde vorige week zijn toespraak voor het volk met de woorden: “Let een beetje op elkaar…”De foto boven deze pagina is gemaakt in de Ferdinand Bolstraat. Een straat hartje Amsterdam, waar je op de stoep met geen mogelijkheid anderhalve meter van elkaar elkaar kunt passeren. Dominee Gremdaat zou zeggen: “…op elkaar! Hoe doe je dat: Let een beetje op elkaar…”
Ik ging vanochtend even naar de Intratuin om wat plantjes te kopen. Ik was er om kwart voor elf. Gaat de Intratuin pas open om 11:00 uur. Normaal gesproken zou ik als stresskip rechtsomkeert gaan. Nu ging ik op het bankje zitten. Heerlijk in de zon. De examens zijn afgelast, las ik op mijn telefoon. Met wie ik ben heeft twee examenklassen onder haar hoede… Werk aan de winkel dus!
Om 11:00 uur ging de Intratuin open. Er waren al van alle kanten mensen aangekomen: met de auto, op de fiets of op een scooter en misschien wel gewoon lopend. We wachtten gedwee tot de deur open ging en hielden netjes een dikke anderhalve meter afstand van elkaar. Zwijgend. Het voelde even als in een begrafenisstoet. De langzaamste bepaalt de tred. Buigend over het karretje liepen we naar binnen en verspreiden ons over de verschillende afdelingen.
Mijn aankoop zet ik morgen op het graf van mijn vader en moeder. Al lang geleden zijn ze overleden. Mijn vader zou nu 107 zijn geweest en mijn moeder 103.
Zorg goed voor elkaar en voor de stad…
24 maart 2020 / gewijzigd 27 maart 2020
Ooit was ik ergens in Twente met een groep mensen op weekend en kwam de ene dooddoener na de andere langs. Zo gaat dat… Dat heb je wel eens… Ik kwam er toch langs…., zei iemand die met een paar flesjes Grolsch binnenkwam.
De laatste tijd speelt bovenstaande dooddoener en tegeltjeswijsheid door mijn hoofd. Ik ben een dik jaar met pensioen. Ik heb me nagenoeg niet verveeld, ben altijd met leuke dingen bezig geweest en het voorjaar komt eraan. Wat ik eerder weleens gedacht en gezegd heb, wanneer ik van baan veranderde, is dat de
omstandigheden wel anders zijn, maar dat ikzelf de constante factor ben. Dat is ook zo, wanneer je met pensioen gaat. De omstandigheden zijn veranderd, maar zelf blijf je degene die je was. Ben je zelfstartend of niet, is je gemoed zwaar of niet, geniet je een beetje van het de dingen om je heen. Dat laatste doe ik bijna altijd.
Van wat iemand doet, leer je iemand kennen. Nog zo één. Daar heb ik het weleens over met wie ik ben. Je kunt nog zoveel zeggen of denken, maar wat je doet bepaalt hoe mensen naar je kijken. Ik kan wel zeggen of denken dat ik een pensioenblog wil bijhouden, maar als ik het niet doe, dan is het er niet. En als het er niet is, is dat niet erg. Maar ook: wanneer er zo’n twintig achter elkaar staan, dan is het best mooi.
En tenslotte: wanneer je het niet met de inhoud eens ben, ga je zeuren over het proces. Dat had hij anders moeten doen… Het kan honderd keer zo zijn, maar de manier waarop… Hij heeft misschien wel gelijk, maar ik had het nooit zo gedaan…. Maar doe het eerst maar eens, denk ik dan.
Zo maar wat overwegingen op een dinsdagochtend in maart. Het miezert buiten, de mest voor de mestdag van de tuinvereniging is besteld, de nieuwe aardbeien / tomatenbak is bijna klaar. Hij is zo scheef als maar kan. Maar ik denk dat vrucht gevende aardbeien en tomaten daar geen last van hebben. Het gaat om het resultaat. Ook daar kun je verschillend over denken.
10 maart 2020
Ronit Palache kwam op school in aanraking met Ischa Meijer. Via Op1 waar ik 2 minuten langs zapte zag ik Ischa langskomen. Welk één directheid… Wat een analyse… Waar vinden we dat vandaag nog. Matthijs van Nieuwkerk kondigde deze week zijn afscheid aan. Naast hem zat Marc-Marie Huijbregts in een geel pak. “Jij bewonderde Willen Duijs…” zei hij. Dat waren de groten. Dachten ze.
Ik was gestopt met kijken naar DWDD. Teveel was het een aanvulling op de Ster reclame, Ik realiseer me dat het bij Eva Jinek nog erger is sinds ze naar RTL4 is gegaan. Maar bij Matthijs mocht ook iedereen zichzelf promoten. Hoe moet het verder met Nico Dijkshoorn, nu het geen woensdag meer wordt in DWDD… Hoe moet het verder met al die mensen die op hun site hebben vermeld dat ze tafelheer en tafeldame zijn geweest… Hun exposure is weg.
De laatste uitzending op 27 maart zal een uitzending worden met de groten van de Nederlandse televisie. Wie er niet is, behoort niet tot de top tien. Peter R. de Vries is 78 keer te gast geweest, vertelde hij bij Jinek. Misschien wordt het 79 keer. Ischa zal er niet zijn.
Ischa is dood. Gestorven in het harnas. Geen blad voor de mond. Iemand, waar ik naar terug verlang op de televisie. Misschien dat Arjen Lubach in de buurt komt. Hij heeft impact, zag ik vandaag ergens. En ik denk dat het zo is. Met Arjan zijn onderwerpkeuze ben ik het niet altijd eens, ik ben bijvoorbeeld niet veganistisch, maar hij raakt wel. Bijvoorbeeld als het over America first gaat.
Ik hoop dat Ronit Palache in de laatste DWDD zit. Zij heeft de ambitie, las ik vandaag. Zij heeft het gogme. Zij heeft de inhoud om het trauma, dat we dagelijks met ons meedragen, in de actualiteit van vandaag te vertalen.
Vandaag maakte ik deze foto, een paar honderd meter hier vandaan. Vier Engelse mannen verloren hun leven op 19 november 1944 om ons te bevrijden van de Nazi’s.
15 februari 2020
