Hoe gaan de dingen… Een collega tuinder overweegt te stoppen met de tuin. Ik zeg: zal ik er tarwe op zetten, dan hoef je voor een kwart van de tuin niets te doen. Ik verwerk de tarwe. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zaai wat tarwe in de derde week van maart en ergens in juli heb ik die geoogst. Bij ons thuis droog ik de tarwe in de graanschuur, zodanig dat er geen ongedierte bij komt. Tot zover niets bijzonders.
We gaan dorsen eind augustus. Het is een mooie ochtend en we dorsen bij het pontje van Driel. Allerlei mensen spreken ons aan: fietsers, ouderen en een Turkse meneer uit Erzincan, een plaats waar we volgend jaar stoppen met de trein richting Oost Turkije. Hij woont al jaren in Arnhem, maar is net drie maanden bij zijn familie geweest en vertelt hoe vroeger het graan werd gedorst op het veld bij zijn grootmoeder. Een mooi verhaal.
Mijn collega tuinder gaat zelf ook flink aan de bak met dorsen. Ik ben nogal precies. Ik wil geen tarwe verliezen. Zij is wat radicaler in het selecteren van het graan. En we hebben een gesprek over wat voor de armen is. Mijn moeder was ruimhartig voor de armen. Wat er bleef liggen, dat was voor armen en de dieren des velds, zei ze.
Een paar dagen later komt mijn collega tuinder met deze Wikipedia pagina: https://nl.wikipedia.org/wiki/Aren_lezen Dat moet je even lezen. Er staat een verwijzing naar Deuteronomium 24:
Mijn collega tuinder appt dat ze het treurig vindt dat mensen daarvan moeten bestaan. Dat is ook zo natuurlijk. Maar ik lees ook barmhartigheid en ik vermoed hier de drijfveer van mijn moeder. Het doet me denken aan de Voedselbank anno 2025.
Wat me raakt is de actualiteit van de tekst in Deuteronomium: Vandaag schiet Israël woontorens in Gaza-Stad kapot en maakt ze met de grond gelijk. Ik voel wat er op 7 oktober is gebeurd, maar dit is niet meer om te harden.
Mogen de Palestijnen ook minstens aren lezen? Ze hebben recht op een bestaan en een eigen staat.
8 september 2025