Het me lukt niet vaak een nieuw album vanaf de eerste keer luisteren prachtig te vinden. Er zijn sowieso niet veel nieuwe albums waar ik warm voor loop. Misschien ben ik gewoon een oude lul aan het worden, ook wat muziek betreft. Dat doet eigenlijk wel een beetje pijn.
Maar door de nieuwe Anouk, Trails of Fails, ben ik geraakt. Ik ben niet zo van de tekst. Soms weet ik maar nauwelijks waar het over gaat. En als ik er al wat van snap is zijn het enkele zinnen of een enkel regel. Op dit nieuwe album van Anouk moet je ook naar de tekst gaan luisteren en je gaan verdiepen in haar leven en liefdes, waar het mis kon gaan en fout ging en ook naar waar het goed ging.
Meer nog dan door sommige teksten ben geraakt door de muziek. Ik ben eigenlijk niet zo van dat jazzy gedoe. Het wordt vaak muziek. Het kan begrafenis muziek worden. Ik moest bij het voor de derde keer luisteren van het album denken aan het album “Harvest” van Neil Young. Heel andere muziek, liefdesliedjes, maar ook net als alle muziek van Anouk in een maatschappelijke context, zoals social media. Harvest heb ik duizend keer gedraaid. Ik ken er iedere wending. Allle ritmes, alle timbres, alle tonen en het gevoel bij alle verschillende nummers.
Dat kan me ook gaan gebeuren met Trails of Fails: songs als Spring on a winters day, Behind your words en Going for the killI hebben ieder hun gevoel: nijdig, vrolijk, hoopvol vragend en soms is het gewoon genoeg. Het album is wat jazzy, maar op een manier dat het echt is. Ik denk: ook nadat je het duizend keer gehoord hebt.
Ja en dan het nummer Don’t change. Het is goed, het is af. Neil Young bleef zoeken naar een Heart of gold. Anouk heeft het gevonden en dat beschrijft is eindeloos en wordt geaccentueerd door de slide-achtige gitaar. Op Parkpop gaat ze trouwen in Den Haag!
Everything is perfect, everything is okay, I love you more than words could ever say…..
Just don’t change.
Dat muziekkrant OOR daar anders over denkt, maakt mij niet uit.
30 april 2022