Categorie: Vakantie

…and lifted many stones…. vandaag was de tocht onbeschrijflijk. Vanaf de gebedsrollen in upper Pisang tot Ngwall(foto) waar we eindelijk een fatsoenlijk toilet hebben. Onderweg lunchten we in Ghyaru. Een dorp gebouwd met stenen uit de omgeving, alleen te voet bereikbaar.

Het uitzicht op de Annapurna 2 was onbeschrijfelijk. De muur die ik eerder beschreef domineerde de zuidkant. Je ervaart hier het begin van het bestaan. De andere muur onder de Annapurna 2 laat allerlei lagen van oudheid zien. Het verandert nauwelijks wat.

De mensen zijn boeddhistisch. Toen we vanochtend ons hotel verlieten zegende ze haar huis met allerlei geuren. Overal kom je gebedsrollen tegen.

De een nog mooier dan de ander. Soms Is het dak van leisteen, soms zitten er lelijke golfplaten. Hier zijn de rollen nog niet door de weg kapot gemaakt. Overal zie je stupa’s. Kleine, grote…. Zou het zijn dat mensen zo dicht bij de natuur, bij het oer meer religieus zijn?

Hier de route van vandaag.

We zijn weer aan het lopen. Nu lunchen we met dit uitzicht. Het is “tough”, hard. Vanochtend 600 meter geklommen. Vanmiddag is het veelal vlak. Dat zal wel vlak op z’n Nepalees zijn. Overmorgen zijn we in de Manang vallei. Dat moet overweldigend zijn. Hier is het bij tijd en wijle al bizar.

De chinezen bouwen waterkrachtcentrales, er worden wegen aangelegd. Het is ongelooflijk wat booming het hier is. Je kunt het vergelijken met Nederland na de oorlog. Er heeft hier een lange burgeroorlog gewoed. De communisten hebben gewonnen. Met hulp van de Chinezen wordt het land opgebouwd. De invloedssfeer is navenant.

Daar gaan we. Met de jeep naar Pokhara. Het blijkt dat de door ons gehuurde jeep ook door anderen wordt gebruikt. Om zichzelf te verplaatsen of om allerlei goederen, zoals een gastank te vervoeren. Dat leidt tot een minutenlange praat sessie tussen onze gids en de chauffeur.
Wanneer we eenmaal aan het hobbelen zijn, rijden kun je het niet noemen, zien we als in een trein in een western een voet voor ons raam hangen.
De telefoon van de chauffeur is dan al een paar keer afgegaan met een bel toon die ik ken. Ta ta ta ta….tegen ‘t zolder aan…. Ritme van de eenzaamheid…. dat is het!!!! Rob de Nijs in Nepal!!!! En iedere keer als de telefoon gaat, zing ik mee: Ritme van de eenzaamheid…. Dat vraagt natuurlijk om een vertaling. Ik vertel wat de bel toon is (a Dutch song…) en vertaal “Ritm of the loneliness….”

Wij hobbelen verder en zien kinderen werken aan de weg, zien dorpen zich ontwikkelen en zien hoe de politie wordt omzeild door de mensen op het dak. Wanneer ik een snelheidscamera op de weg zie, hou ik even in. Hier stopt de auto een minuut en ze gaan achter in de bak zitten. Dat mag wel. Even later, de controle is klaar, zien we weer een schoen voor het raam.

Zo komen we na tweeënhalf uur aan in Pokhara. Dinsdag op herhaling, wanneer we vertrekken naar een andere trekking. Het verhaal van de lekke band laat ik even voor wat het is. We zijn hier niet in Nederland!!!

• 

• 

• 

• 

Vandaag hebben we rustdag. Het doorbreekt ons ritme dat we hebben opgebouwd. Zes uur op, naar de bergen kijken, ontbijten, tas inpakken en lopen. Zometeen gaan we met de jeep naar Pokhara hobbelen, ongeveer anderhalf uur.

Nu heb ik uitzicht op de rijstvelden en lagere bergen, zoals je dat van de plaatjes over rijstvelden kent. Achter me een wietboom.
Onze tocht verloopt voorspoedig. We lopen een nieuwe trek. De Mardi Himal. Het wordt steeds drukker en er is een grote behoefte aan capaciteit. China bouwt drie nieuw luchthavens in Nepal, onder andere in Pokhara. Wanneer er maar een paar Chinezen de Himalaya overkomen, is het ook hier snel vol. De oude trekking routes raken overvol.
Goed voor het land en de mensen. Economische groei. Honderd jaar geleden was Drenthe ook nog goeddeels heide. Ook deze groei kent natuurlijk zijn schaduw kanten. Dat geld op micro niveau ook voor de effecten van onze reis. We zien nu de gletsjer op de Mardi Himal. Is deze er over 50 jaar nog?

Treuren we nu? In het geheel niet!!! We genieten ontzettend van de natuur en de mensen die we zien. Hoe dingen worden gedaan en verbouwt. In Nederland verbaas ik me over hoe goedkoop de groente en de melk op de markt en in de supermarkt is.

Wanneer we als consument een faire prijs betalen, kunnen de boeren duurzaam produceren.
Hier is het boeren nog op een wijze die honderd jaar geleden bij ons gewoon was: heel kleinschalig en met ontzettend veel handwerk. Ik roep dan: “Er valt geen droog brood te verdienen.”