Coronacrisis (16) – Pensioen

Een jaar geleden was de lucht ook stralend blauw. Mijn laatste werkdag en de borrel bij café Nescio. Wat een heerlijk jaar… Nieuwe treintafel gebouwd, naar Nepal geweest, kinderen onder de pannen, hartbreak hotel closed en iedereen dichtbij groeide op zijn manier door. Hoe het mij vergaan is kun je lezen op deze site. Beter kan niet!

Van Corona hadden we tot een paar maanden geleden nog nooit gehoord. Jaap van Dissel meldt op het moment dat ik dit tik, aan de Tweede Kamer dat we half mei een aantal zaken beter onder controle hebben, zoals de ziekenhuisopnames en de opnames op de IC bedden. Het lijkt dus mee te vallen. Misschien. Ik heb last van wisselende beelden.

Gisteren las ik een studie waarin verschillende scenario’s onderzocht zijn. Onder andere een scenario, waarbij we vooralsnog geen vaccin vinden. Dat kan betekenen dat we tot 2025 last hebben van Corona. Ik kan me niet voorstellen dat we dit jaar nog een Tour de France rijden of een ronde van Vlaanderen. Ook niet dat we de beker finale spelen met 50.000 man op de tribune. Volgens Rutte moeten we leren omgaan met de anderhalve meter economie. Maloot (zo komt hij op mij over) Wiebes vraagt elke sector een plan te maken voor een opstartfase. Ik vind dat een goede vraag. In het onderwijs wordt er driftig over nagedacht: Bijvoorbeeld scholen beginnen met alleen de hoogste jaren en de eindexamenklassen. Tot op dit moment durft alleen de burgemeester van Eindhoven de KNVB te weerspreken.

Ik denk aan de volgende maatregelen.

  • Eén richting verkeer in de winkels (zien we nu al).
  • Twee derde van de stoeltjes in de stadions, de theaters en bioscopen eruit.
  • In cafe’s niet meer staan. Alleen aan grote stamtafels met anderhalve meter afstand ertussen.
  • Niet meer vliegen intercontinentaal. Alleen het hoogst noodzakelijke.
  • Niet meer op vakantie naar Tenerife.
  • Doorpakken met een meer duurzame economie.
  • Elke minister, elk ministerie, alle overheidsorganen van EU tot aan gemeentes gaan geld uitgeven dat ze slechts ten dele hebben. Dus gaan ze lenen of geld bij drukken. Gevolg:
    • Hogere rente
    • Hogere hypotheekkosten
    • Lagere prijzen voor huizen
    • Goedkoper huren

En last but not least: Betere pensioenen. Immers de rente stijgt en de rente over rente neemt toe.

Vanmiddag stukkie gefietst. Zie foto.

16 april 2020

Zorg goed voor de stad en voor elkaar

Dat was de laatste boodschap van burgemeester Eberhard van der Laan voor Amsterdam. Rutte beëindigde vorige week zijn toespraak voor het volk met de woorden: “Let een beetje op elkaar…”De foto boven deze pagina is gemaakt in de Ferdinand Bolstraat. Een straat hartje Amsterdam, waar je op de stoep met geen mogelijkheid anderhalve meter van elkaar elkaar kunt passeren. Dominee Gremdaat zou zeggen: “…op elkaar! Hoe doe je dat: Let een beetje op elkaar…”

Ik ging vanochtend even naar de Intratuin om wat plantjes te kopen. Ik was er om kwart voor elf. Gaat de Intratuin pas open om 11:00 uur. Normaal gesproken zou ik als stresskip rechtsomkeert gaan. Nu ging ik op het bankje zitten. Heerlijk in de zon. De examens zijn afgelast, las ik op mijn telefoon. Met wie ik ben heeft twee examenklassen onder haar hoede… Werk aan de winkel dus!

Om 11:00 uur ging de Intratuin open. Er waren al van alle kanten mensen aangekomen: met de auto, op de fiets of op een scooter en misschien wel gewoon lopend. We wachtten gedwee tot de deur open ging en hielden netjes een dikke anderhalve meter afstand van elkaar. Zwijgend. Het voelde even als in een begrafenisstoet. De langzaamste bepaalt de tred. Buigend over het karretje liepen we naar binnen en verspreiden ons over de verschillende afdelingen.

Mijn aankoop zet ik morgen op het graf van mijn vader en moeder. Al lang geleden zijn ze overleden. Mijn vader zou nu 107 zijn geweest en mijn moeder 103.

Zorg goed voor elkaar en voor de stad…

24 maart 2020 / gewijzigd 27 maart 2020

Ischa

Ronit Palache kwam op school in aanraking met Ischa Meijer. Via Op1 waar ik 2 minuten langs zapte zag ik Ischa langskomen. Welk één directheid… Wat een analyse… Waar vinden we dat vandaag nog. Matthijs van Nieuwkerk kondigde deze week zijn afscheid aan. Naast hem zat Marc-Marie Huijbregts in een geel pak. “Jij bewonderde Willen Duijs…” zei hij. Dat waren de groten. Dachten ze.

Ik was gestopt met kijken naar DWDD. Teveel was het een aanvulling op de Ster reclame, Ik realiseer me dat het bij Eva Jinek nog erger is sinds ze naar RTL4 is gegaan. Maar bij Matthijs mocht ook iedereen zichzelf promoten. Hoe moet het verder met Nico Dijkshoorn, nu het geen woensdag meer wordt in DWDD… Hoe moet het verder met al die mensen die op hun site hebben vermeld dat ze tafelheer en tafeldame zijn geweest… Hun exposure is weg.

De laatste uitzending op 27 maart zal een uitzending worden met de groten van de Nederlandse televisie. Wie er niet is, behoort niet tot de top tien. Peter R. de Vries is 78 keer te gast geweest, vertelde hij bij Jinek. Misschien wordt het 79 keer. Ischa zal er niet zijn.

Ischa is dood. Gestorven in het harnas. Geen blad voor de mond. Iemand, waar ik naar terug verlang op de televisie. Misschien dat Arjen Lubach in de buurt komt. Hij heeft impact, zag ik vandaag ergens. En ik denk dat het zo is. Met Arjan zijn onderwerpkeuze ben ik het niet altijd eens, ik ben bijvoorbeeld niet veganistisch, maar hij raakt wel. Bijvoorbeeld als het over America first gaat.

Ik hoop dat Ronit Palache in de laatste DWDD zit. Zij heeft de ambitie, las ik vandaag. Zij heeft het gogme. Zij heeft de inhoud om het trauma, dat we dagelijks met ons meedragen, in de actualiteit van vandaag te vertalen.

Vandaag maakte ik deze foto, een paar honderd meter hier vandaan. Vier Engelse mannen verloren hun leven op 19 november 1944 om ons te bevrijden van de Nazi’s.

15 februari 2020

Ik heb geen tijd…

In januari ben ik drukgeweest met het verrbouwen van mijn treinbaan. Van drie vierkante meter naar zes vierkante meter. Ik heb nog geen tijd gehad om er op dit blog verantwoording over af te leggen. Alsof dat zou moeten… Ik hoef helemaal niks. Ik doe alleen wat dingen.

Zo was ik samen met wie ik ben in het Rijntheater bij een voorstelling van Anoek Nuyens die een rede hield over Jan Pronk, voor mij dé minister van ontwikkelingssamenwerking. Lid van het kabinet Den Uyl, een kabinet dat niet onverschillig in de samenleving stond, Ze dachten dat de samenleving nog maakbaar was. Dat bleek jaren later steeds minder het geval. Anoek speelde een één acter, waarin ze verhaalde over de betrokkenheid van Jan Pronk bij de wereld. Aan het eind ontstond de vraag naar de betekenis van zijn werk: Wat had hij nu bereikt? Dat zijn moeilijke vragen. In het laatste gesprek met hem over de voorstelling was Pronk moe. Hij was die nacht niet naar bed geweest, want hij had in Den Haag een kerkdienst bijgewoond om een paar Syriërs in Nederland te houden. Zolang de kerkdienst gaande was, kon de politie de mensen niet uitzetten. Dat is gelukt.

Gisteravond was ik in de Stadsschouwburg in Utrecht waar een gezelschap van NTGent een familiedrama opvoerde. Het stuk “Familie”, werd naar een ware gebeurtenis, gespeeld door een vader, moeder en hun twee dochters. Het stuk gaat over een alledaags gezin, waarin het gewone gewoon is. We zien vier mensen opstaan, samen eten, ruzie maken, elkaar aardig vinden, mooi zijn, en aan het eind van de voorstelling vind het drama van een collectieve zelfdoding plaats. Als toeschouwer blijf je verbijsterd achter, Hoe kan het zijn dat ogenschijnlijk gewone mensen dit doen? Welk verborgen leed kom je tegen en zie je niet? Heeft dan niemand iets gemerkt? Was dit niet te voorkomen? Veel meer vragen in een stuk dat door Trouw werd gerecenseerd: “‘Familie’ is adembenemend loepzuiver en spot met de huidige maakbaarheidsgedachte. Alsof je altijd kunt ingrijpen en alles naar je hand zetten, als je maar oplet. Het mysterie van de daad blijft intact, temeer daar de vier lichamen even later zonder poespas in de stroppen bungelen. Dat is de magie van theater en de ongrijpbare realiteit ineen. Zelden is het onbevattelijke zo indrukwekkend in theater vertaald. ”

In januari was ook de Auswitch herdenking. 75 jaar geleden bevrijdden de Russen Auswitch. Op veel plaatsen in de wereld werd dit herdacht: in Arnhem, in Amsterdam in Jeruzalem en in Auswitch zelf. Hoewel ik in de gelegenheid was, ben ik niet geweest. Ik wist de datum en de plek eigenlijk niet bij mij in de buurt. Ik hoorde ervan via de media, die ik volg. Veel huidige gezagsdragers stonden vooraan in al die plaatsen die ik hiervoor noemde. Gezagsdragers die nog geloven in de maakbaarheid van de samenleving. Dat moet, anders laat je je niet bedreigen, ga je niet de politiek in. In de recensie van de gebeurtenissen op TV schreef de Trouw recensent van dienst op 29 januari dat ze op het puntje van haar stoel zat toen Marian Turski (93) uitlegde dat ‘Auschwitz niet uit de lucht kwam vallen’. Hij schetste het klimaat voorafgaand aan de Holocaust, waarin iedereen langzaam maar zeker gewend raakte aan de discriminatie van Joden en andere minderheden. En citeerde een vriend van hem die vindt dat er een elfde gebod moet komen: ‘Gij zult niet onverschillig blijven’.

Is het leven zwaar. Nee!! Woensdag ga ik naar Vitesse-Ajax voor de beker, vrijdag heb ik kaartjes gekocht voor een concert van de Golden Earring in Musis, ergens dit jaar en vrijdag ook, hadden we een prachtige draaidag op de molen. Zoals de molenaar weer eens zei: “Mooier wordt het niet!!!”

Molen de Kroon in Arnhem op 7 februari 2020

9 februari 2020

Met de auto op pad….

Vroeger deed ik een dergelijk rondje op de fiets… Van Ommen naar Varsen via Oudleusen naar Dalfsen langs Rechteren naar Vilsteren en weer door via Gietmen naar Nieuwebrug om weer in Ommen uit te komen. Met wie ik ben ging vandaag naar Ommen en ik was vrij om te doen wat ik wou. Ik ging mee. Hoe vul je bijna drie uur? Met molens en treintjes kijken.

Ik wou een keer naar de molen in Dalfsen. De molenaar had ik een keer in de Achterhoek ontmoet. Dat was een aardige man, dus ik had mezelf al voorgenomen om zijn molen een keer te bezoeken. Hij draaide niet op deze niet al te koude zaterdag in januari. Ik ging al snel door naar Vilsteren. Honderd keer ben ik langs die molen gefietst, gewandeld en toen ik naar Zwolle op school ging met de brommer, gecrost. Een prachtige plek. Heel rustig, toch een open plek in het bos, zodat er genoeg wind vrijkomt. Maria stond vroeger op de achtergrond toe te kijken. Nu is op die plek een bankje geplaatst. Het is heerlijk lopen daar. Langs een oude Vechtarm met allerlei vogels, die je bijna nergens meer tegenkomt. Het is er verstild haast. Zeker op zo’n dag in januari als zelfs café de Klomp dicht is. Café de Klomp is nooit dicht!!! Dan maar door naar Nieuwebrug. Mooie route om te fietsen, te wandelen en met de auto te scheuren door het Vilsterse veld, Dalmsholte en Gietmen. Bij het oude station van Vilsteren moest ik wachten voor de trein. Snel sprong ik uit de auto om een foto te maken. Gelukt!! Ooit wilde ik dat station met een vriend kraken om er te gaan wonen. Het is er nooit van gekomen. Bij Nieuwebrug heb ik me gelaafd aan broodje beenham en een kop koffie om snel door te gaan naar de Bestmenermolen. Vroeger waren voor mij alle molens gelijk. Nu zag ik dat de een dit wieksysteem heeft en de ander dat wieksysteem. Wel hadden de meeste molens hetzelfde systeem voor het stilzetten, het vangen. Voor de gewone lezer doet dat er niet toe. Ik sloot mijn tocht af bij de Lelie. de enige molen die draaide. Ik zocht de molenaar op, maar die was lunchen. Het weer was zodanig dat dat kon: rustig winterweer, zonder depressies op komst. Een mooi rondje met de auto… Dat zal ik ook nog eens op de fiets gaan doen.

11 januari 2020

Time flies… op naar 2020

Wanneer je een beetje plezier hebt, vliegt de tijd. Voor je het weet is het 2020. Vandaag nog een eind gelopen in het Deelerwoud, Het was er ondanks dat het druk was, heel mooi. Geen wolf gezien. Het Deelerwoud lijkt me bij uitstek een plek waar de wolf zich kan vestigen. Genoeg damherten om te verorberen en voldoende ruimte om niet gezien te worden.

Ik had er eigenlijk geen tijd voor, want ik ben mijn treintjes aan het verplaatsen. Van een kleine kamer van twee bij twee naar een kamer die twee keer zo groot is. Helaas niet vier bij vier, maar twee bij vier. Ook moet ik tussen kerst en oud en nieuw altijd mijn druiven snoeien. De mooie druivenstam achter het huis is meer dan 30 jaar oud en geeft ieder jaar een behoorlijke lekkere vrucht. Dit jaar was het niks, maar zo om het jaar is het prima voor een 15 tal flessen wijn.

Verder moest ik vuurwerk kopen. Dat kan natuurlijk helemaal niet meer in deze tijd. Het kon nooit niet, maar het is één van mijn guilty pleasures. Het moet gewoon. Vroeger als kind ging ik ’s ochtends brood snijden en dan kreeg ik twee gulden voor een paar uur werk en daar kocht ik op dezelfde dag vuurwerk voor. Dat bewaarde ik niet voor oudejaarsavond….. Nu kreeg ik twee veiligheidsbrillen mee. Die moeten de kinderen die met mij meekijken maar op doen.

Ik sluit het jaar van mijn pensioen af. Vanochtend was ik op een kantoor, waar ik van een accountant het penningmeesterschap van een kleine stichting overnam. Ik voelde die sfeer op kantoor. Normaal zit die accountant daar met pak en nu zat ie er met een blouse en en trui. Heel netjes hoor. Maar zo gaat dat : tussen kerst en oud en nieuw is er net een iets vrijere sfeer. Maar wat ben ik blij dat ik niet meer hoef… Gewoon naar het Deelerwoud, ondanks een vol programma. Dat mag nu. Het meeste wat ik moet doen, kan morgen ook, of volgend jaar.

2020 wordt een mooi jaar.

30 december 2019

Gert’s kerstgedachte

Iedereen stuurt kerstboodschappen. Moet ik dat dan ook gaan doen? De een stuurt een kerstkaart, de ander een mailtje de derde maakt een boodschap wereldkundig op social media. Ik doe daar nu ook aan mee, met dit stukje.

Ik vind kerst altijd een moeilijk feest. Thuis, vroeger in de bakkerij, was kerst meer de dagen ervoor kerst, dan op 25 en 26 december. Er heerste altijd een positieve, maar ook gespannen sfeer, waarin de prestatie voorop stond. Er moest geleverd worden. De kerststollen moesten uitgeserveerd worden en de kransjes moesten heerlijk krokant smaken. Jannie van “heel holland bakt” moest een positief oordeel geven. Op kerstavond kwam de evaluatie: wie had de verkeerde bestelling, hoe kwam dat; was er genoeg van alles, was er teveel gemaakt. Elk jaar was anders. Was kerst op maandag en dinsdag, dan was het anders dan als kerst op vrijdag en zaterdag was.

Op eerste en tweede kerstdag gingen we drie keer naar de kerk. Tweede kerstdag ’s middags waren we vrij. Dan was, toen ik puberde, de kerst-inn. Ik zat na de pubertijd later ook nog eens in de organisatie. Ik moet daar de laatste weken nog weleens aan denken met al die boerenprotesten. Op de kerst-inn maakten we toen ook al gewag van bio industrie en milieu-problemen in de landbouw. Veertig jaar geleden!! Dat werd de organisatie niet in dank afgenomen, want er kwamen heel wat boerenmensen binnen.

Nu las ik dezer dagen de speech van Beatrice de Graaf op de Jan Terlouw lezing op 12 december j.l.. Zij onderzoekt de effecten van dreiging en terreur in deze tijd. En ze beschrijft de effecten op kinderen in de stad waar ze woont. Ze beschrijft dat iedereen behoefte heeft aan een “Heimat”. Niet in de zin zoals dat in de tijd van Hitler bestond, maar in de zin, dat mensen behoefte hebben aan veiligheid en geborgenheid. Die veiligheid en geborgenheid vinden wij in de straat waar we wonen, op de clubs waar we lid van zijn. Daar ervaren we solidariteit.

Een paar jaar geleden woonden een groot aantal Syriërs in de koepel gevangenis in onze stad. Een aantal kwamen spelen op mijn tafeltennisclub. Een enkel clublid verliet de club omdat hij niet met vluchtelingen wilde spelen. Het bestuur bood veiligheid en geborgenheid.

Daarom ben ik trots om voor deze club uit te komen. Dezer dagen zijn er weer 100.000 mensen onderweg naar god mag weten waar.

24 december 2019

Polderen in Nederland

Ik ben altijd weer verbaasd hoe goed we in Nederland georganiseerd zijn. Het maakt niet uit waar het over gaat: over volkstuinen, fietsen of gehandicaptenzorg: op elk gebied kent Nederland zijn maatschappelijk middenveld. Diverse verenigingen, stichtingen en organisaties vormen samen een conglomeraat dat we een maatschappelijk middenveld noemen. Polderen doen we daar. Zo ook bij de vrijwillige molenaars. Daar is een vereniging van met een verenigingsblad en afdelingen per provincie met een afdelingsmail en groepjes molenaars met ieder een eigen app groep. Die clubs hebben ook een paar keer per jaar onderling contact via een ledenvergadering of een uitje naar een naburige provincie. Afgelopen zaterdag ging de afdeling Gelderland op bezoek bij de buren in Twente. Een leuke dag met allemaal molens als onderwerp en ruimte om te polderen. De mensen rijden van molen naar molen en ondertussen wordt er heel wat afgebept. Een mooie dag was het! Zo’n dag roept dan ook weer allerlei vragen op over veiligheid, subsidie stromen en productontwikkeling.

3 oktober 2019

De eerste maand pensioen

Sinds 18 april ben ik vrij. Nu nadert het einde van mijn eerste maand dat ik trek van het Pfzw. Voorbijgevlogen met van alles en nog wat. Verhuizen, klussen, tuin, molen, een ongelukje en noem maar op. Ik heb nog een ontevreden gevoel, want de rust in mijn hoofd waar ik naar verlang is er nog niet. Ik moet nog te veel. Toen ik de heao net had gehaald, in 1979, nam ik die rust. Ik ging voor nop naar het Vilstersche Veld, een prachtig heidegebied nabij Ommen. Ik had veel meer energie. Nu deze week ben ik voor de tweede keer dit jaar verkouden. De eerste keer was ik nog aan het werk en had ik een schuldgevoel dat ik in mijn laatste maanden toch ziek was en nu heb ik de pest in omdat ik aan de gang wil.

Vanavond is het clubkampioenschap van de tafeltennis. Altijd deed ik mee. Ooit was ik kampioen van tafel 6. Ik won een beker en af en toe nog eens één. Mijn kleinzoon van zes vindt dat geweldig, terwijl het natuurlijk niets voorstelt. Hij heeft inmiddels zelf één medaille van het wintertoernooi van de voetbal. Vandaag doe ik niet mee, want ik ben grieperig. Dat duurt bij mij altijd een week. Ik ben nu op de helft. Het leert ook dat ik beter schrijf als ik de pest in heb, dan als ik optimistisch de wereld beschouw.

Eigenlijk doe ik dat ook, alles optimistisch beschouwen. Ik heb zin in de komende dagen. Het wordt mooi weer en we gaan veel in de tuin doen. Hemelvaart en Pinksteren zijn altijd mooie dagen. Met Pinksteren gaan we kamperen. Wie weet schrijf ik daar wel over. Over de Vecht tussen Ommen en Hardenberg, over hoe mooi het daar is en over de dromen die ik daar heb geformuleerd. Misschien ga ik wel op zoek naar onderstaande boom, die daar ergens staat en maak ik zelf nog zo’n foto. Heb ik in ieder geval wat gedaan…

28 mei 2019