Categorie: Geen categorie

Geplaatst op

Genocide

Ik heb net een interview gezien met de burgemeester van Marioepol, Oekraïne. Hier de link. De stad is kapot. Bestaat niet meer. Je moet het vergelijken met Dresden en Rotterdam, zei hij. En met Arnhem denk ik, de stad waar ik woon. Ik vrees echter dat Marioepol erger is. Het is als Aleppo. Compleet kapot geschoten.

Wat dat voor een stad als Arnhem betekent is dat bijna 80 jaar later de wonden in de binnenstad nog steeds zichtbaar zijn. Dat een muziekstuk als “op het puin” opnieuw moet worden uitgevoerd. Dat tussen de huizen nog steeds zichtbaar is waar de stad kapot is geschoten. Dat in deze stad ieder jaar in de maand september het weer even oorlog lijkt. Waar generaties verder nog gesproken wordt over oorlogstrauma’s.

Ook In Arnhem was sprake van genocide op onder andere joodse Arnhemmers. Misschien is dat in Marioepol niet zo. Een stad wordt vernietigd om een toegangsweg naar De Krim te realiseren. Op de Krim, in Jalta, werd in februari 1945 de verdeling van Europa aan het eind van de tweede wereldoorlog geregeld. Toen was er zeker wel sprake van genocide. Ook de bevolking van Rusland en Oekraïne heeft fors geleden onder de Nazi’s

Wat genocide betekent zagen we in Amsterdam op het namen monument en onlangs in Praag, waar we ook tegen een namenmonument aanliepen (zie foto links). Onvoorstelbaar leed dat toegebracht wordt aan enkele onwelgevallige bevolkingsgroepen. Mensen, die net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats wonen. En wanneer ze niet weg kunnen, om welke reden dan ook, begraven worden tussen de kapot geschoten flats.

Wanneer je het zo omschrijft dan heeft de burgemeester gelijk: ook in Marioepol is sprake van genocide. Veel erger kan het niet worden in deze oorlog. Hoop ik.

27 maart 2022

Geplaatst op

De stemmen zijn geteld

Ik wilde dit blog als titel “De kruitdampen zijn opgetrokken” meegeven. Tijdens deze oorlog in Oekraïne is dat navrant. Een paar landen verder vechten mensen voor hun leven, waar wij het feest van de democratie vieren. Dus vandaar deze titel. Ik moet er wel bij zeggen dat het stemmen tellen snel klaar was. De opkomst was laag en dat is geen goed teken.

Een ander teken waar ik niet blij van word is, dat de club van Thierry in de raad is gekomen naast de club van Geert. Dat is toch weer een zetel extra en aandacht extra….

Niet geklaagd. Volgens mij kan Arnhem vooruit met deze uitslag. De zittende coalitie heeft wel iets verloren en geen meerderheid meer. Dus daar moet wel wat veranderen. VVD verliest een zetel aan Arnhem Centraal. GroenLinks blijft gelijk en de PvdA verliest een zetel. What to do?

PvdA inruilen voor D66 lijkt me niet zo’n goed plan. Dan wordt het toch wel een soort rechtse coalitie. Volt erbij? Ze kwamen goed bij mij over tijdens het verkiezingsdebat. Een nieuw geluid kan geen kwaad.

Wat ik niet hoop is dat we oude thema’s terug halen, zoals gedifferentieerde tarieven (Diftar) in het afval en Stadsblokken/Meijnerswijk. Het mag er wat mij betreft wel over gaan, maar dan moet het op een andere manier. Hoe maken we van Stadsblokken een fantastisch stadspark, waar we jarenlang als Arnhemmers veel plezier aan kunnen beleven en van Meijnerswijk het mooiste binnendijkse natuurgebied? Die paar huizen staan niet in de weg en laten we alle Arnhemmers erbij betrekken. Voor Diftar geldt zo’n beetje hetzelfde. Er zijn vast meer wegen naar Rome, het belasten van verbruik kan ook wel op een andere manier. Goede communicatie is belangrijk.

Stembureau 42 in “De Overkant”, Presikhaaf

Arnhem moet vooruit. Vooral in de moeilijke wijken. Versterking van de wijkcentra, zoals “De Overkant” en “De Hobbit”. Professionele beheerders op dit soort centra, die de mensen bij elkaar brengen. Daar moet het geld naar toe. Wanneer ik lees dat we 60 energie consulenten hebben, dan vind ik dat die ook vanuit dit soort centra moeten werken. De schoonmaak van deze centra moet worden verbeterd en ze moeten volgens mij gewoon ’s avonds open voor aanloop. Een soort buurtcafé. Dat gaat handen vol geld kosten, maar dat kan veel opleveren.

Weg van het stadskantoor. Vooruit met het buurtwerk!!! Dat is mijn devies voor de komende vier jaar.

17 maart 2022

Geplaatst op

Arnhem vooruit

Zojuist het lijsttrekkersdebat in Arnhem gevolgd. Pff, het is wel een beetje ingewikkeld hier. Opvallend is natuurlijk dat we Constant Kusters hebben als lijstrekker. De openlijke racist, die met zijn NVU rechtser dan rechts is. Aan de geheel andere kant hebben we de SP met Gerrie Elfrink. Ik vind nog steeds dat hij als wethouder in de voorlaatste periode het goed heeft gedaan: doorgezet met de binnenstad zuid en de beek bovengronds halen, om maar eens wat te noemen. Jammer dat het in de persoonlijke verhoudingen zo fout is gegaan. Daarin moet ik wel vaststellen dat ook in dit debat met name wethouder Jan van Dellen op de publieke tribune hem niet uit liet praten. Dus het venijn zit er van alle kanten nog steeds. Daar moet een eind aankomen.

Toch probeerde iedereen op de inhoud te gaan. Volgens mij kan D66 in de volgende periode weer mee regeren. Het dualisme van de vorige fractieleider had D66 buitenspel gezet. Mattijs Loor wil wel graag meedoen. Hij heeft zich constructief opgesteld.

Mijn eigen partij, GroenLinks, gaat waarschijnlijk wat zetels verliezen na het debacle over de afvalverwerking en het aanhoudende gedoe over Stadsblokken/Meinerswijk. We gaan woensdagavond zien. Zou wel jammer zijn.

Hoe Arnhem Centraal het gaat doen weet ik niet. Zou Bob Roelofs een stemmentrekker zijn. Hun programma vind ik wat dun. Met een cultuurcentrum in zuid ben ik het eens, maar of het “World living Statues” terug moet naar Arnhem? Dat lijkt me niet iets van de gemeente, maar meer van de markt.

Er valt veel te doen!! Met name de wooncrisis is groot. Betaalbare huisvesting voor twintigers is er haast niet. Veertien jaar op de wachtlijst staan is niet behoorlijk. Op je 25ste nog bij je ouders thuis wonen lijkt mij niet te doen. Daarnaast de klimaatdoelen halen is een behoorlijke uitdaging. Of er nu meer klimaatcoaches moeten komen of meer BOA’s vind ik een moeilijk vraag. Het lijkt mij dat 60 klimaatcoaches in een stad als Arnhem heel veel is. Maar de problemen zijn ook groot met de uit de pan rijzende gasrekeningen. Maar veiligheid op straat is ook belangrijk.

Of het dan moet gaan over de vraag of een BOA een hoofddoek moet kunnen dragen, weet ik niet. In de jaren zestig hadden Nederlandse militairen lang haar. Dat soort discussie krijg je dan. Mag iemand BOA zijn met een zichtbare tatoeage?

Ook de discussie of je moet selecteren op andere dan echte eisen voor een baan. We hebben een tijd gehad dat er advertenties waren, dat bij gelijke geschiktheid de voorkeur uitging naar een vrouw. Nu mag dat niet meer. Ik vind dat een gemeentelijk apparaat een afspiegeling moet zijn van de Arnhemse samenleving. Die gedachte kan ik volgen.

Wat ik echt hoop, dat we de komende periode gaan bouwen aan nieuwe huizen voor starters, dat we samen gaan werken en de politieke kinnesinne aan de kant zetten. Dan komen we een heel eind.

14 maart 2022

Geplaatst op

Praag, 11 maart 2022

De oorlog in Oekraïne gaat maar door. Er is geen zicht op een staakt het vuren, laat staan op het beëindigen van de vluchtelingencrisis. Ik ben in Praag met met wie ik ben.

Vandaag is een bijzondere dag. Praag kent de situatie van dictators uit het oosten die de westerse invloed willen beperken. We waren bij het monument ter nagedachtenis aan de wanhopige zelfdoding van Jan Palach en zochten naar zijn graf. We vonden het niet, maar waren in de buurt. Verderop kwamen we Franz Kafka tegen. Niet iemand die zich tegen de Russen weerde, maar wel iemand die feilloos dit soort processen op kleine schaal weergaf.

Weer een begraafplaats verderop zochten we naar Václav Havel. Zijn graf vonden we nadat we er naar gevraagd hadden. Er stond een op papier geprinte vlag van Oekraïne tussen de bloemen. Toen wij daar stonden kwam een vrouw, ik schat een Tsjechische, rustig aanlopen, stak een kaarsje aan en zette dat op zijn graf. Het kan niet anders dan dat ze aan Oekraïne dacht. En aan de tijd van de Praagse Lente, die op brute wijze om zeep werd geholpen in 1968. (Zie ook mijn blog daarover).

  • Monument Jan Palach
  • Graf Václav Havel

We liepen door naar het Wenceslausplein, waar op nummer 36 bij de Fluwelen Revolutie in 1989 Havel een toespraak hield. Af en toe kijk ik in de spiegel die Kees van Kooten me voorhield. Vertaalt naar vandaag: je was pas woke, wanneer je fan van Havel was.

Morgen gaan we terug naar huis, via Berlijn hbf. Elke dag komen daar duizenden Oekraïners van het oosten naar het westen. Ze ontvluchten de oorlog. We gaan het zien. Zoals we dat ook al in Wenen op het station zagen en vandaag in Praag. Maar dan tig keer massaler. Ik kan er niet over uit, dat ik niet had gedacht ooit nog aan de rand, weliswaar op veilige afstand, van een oorlog te verklaren leven. Hoe moet het zijn wanneer je nog in Marioepol, Charkiv of Kviv bent. Hoe is het als je als jong broekje vanuit ergens ver weg naar het front wordt gestuurd.

ik stel mezelf de vraag wat ik zou of misschien kan doen? Ik heb nog geen begin van een antwoord op die vraag.

Praag, 11 maart 2022

Geplaatst op

Midden Europa

Ik zit in de trein van Wenen naar Praag en blader door het boekje met toeristische tips van Praag. Ik lees over de Joden in Praag, over Jan Palach, Alexander Dubcek en Vaclav Havèl. Iets verderop in Europa woedt de oorlog in Oekraïne.

Ik denk na over Europa. Ik ben geen deskundige. Gaat het over angst? Zijn de Russen bang voor West-Europa? Zijn wij, West-Europeanen, bang voor de Russen? We vechten niet tegen de Russen, we willen graag hun gas. We vechten tegen Poetin. Zoals de Russen Hitler en Napoleon lieten vastlopen in de moerassen, zo hopen we dat Poetin vastloopt in Oekraïne.

Gaat het over buffers? Zit het Midden-Europa van Polen, Tsjechië, Hongarije en Oekraïne klem tussen de draaideur van Rusland, Duitsland en Frankrijk? Dan weer vallen ze onder de invloedssfeer van het westen, dan weer van het oosten. De oorlogen zijn de laatste driehonderd jaar talrijk geweest.

Wat wil het volk? Misschien is dat wel de belangrijkste vraag die niet relevant is. We waren gisteren op Schönbrunn in Wenen. Wat een pracht en een praal. Wie heeft dat gebouwd? De opdrachtgevers of de mensen, die het met hun blote handen bouwden? Het waren de tsaren in St. Petersburg die zo rijk waren, dat ze het zicht op de gewone man kwijt waren. En revolutie ontstond. Maar ook de mensen van de revolutie deden niet wat ze zeiden. Ze onderdrukten het volk. En de afgelopen weken praten we over de oligarchen die rijk geworden zijn dankzij Poetin en nu hun jachten moeten veilig stellen uit de havens van Monaco en Marbella. Ik heb het maar niet over Vitesse uit Arnhem, eigendom van een Rus, dat in een laffe verklaring niet de woorden oorlog en invasie gebruikte.

Ik weet het niet. Ik leef even gewoon door. Nooit had ik gedacht dat er in mijn leven nog een dreiging van een kernoorlog zou plaatsvinden. Ik dacht dat het in 1989 klaar was. Dat mijn protest in 1981 en 1983 geholpen had. Hoe naïef kon ik zijn?

En toch denk ik ook dat angst, afschrikking en oorlog niet de weg is. En dus blijf ik naïef. De enige weg is communicatie. Elkaar vertellen waarom en waarvoor je bang bent. Met elkaar in contact treden. Ik heb veel respect voor Zelensky, de premier van Oekraïne in oorlogstijd. Hij is helder naar Europa, hij is helder naar Poetin en hij is helder naar zijn volk. Ik zag gisteren een video, waarin hij zei waar hij zat en dat hij daar niet wegging en dat hij geen angst had. Dat vond ik sterk. Sterker dan de man die acht meter tafel nodig heeft om zich af te zonderen van zijn gevolg.

Gisteren waren we in Wenen bij de ambassade van Oekraïne en morgen gaan we in Praag naar dezelfde ambassade. Verder maken we plezier, al denken we, met wie ik ben en ik, voortdurend aan de oorlog. Cynische gedachten als ‘het leven gaat door’ en ‘voordat de bom valt…’ werpen we nog even verre van ons. Het is nog niet onomkeerbaar.

  • Ambassade Oekraïne Wenen 8 maart 2022
  • Gedenkteken aanslag Wenen 2 november 2020

In de jaren zeventig hadden we autoloze zondagen en de gijzelingen van de Palestijnen. De laatste jaren hadden we gedonder met IS, waar we gisteren in Wenen ook nog aan herinnerd werden.

Praten met elkaar is misschien wel de enige oplossing. Ergens zal dat beginnen, misschien al wel in Turkije wanneer de ministers van buitenlandse zaken van Rusland en Oekraïne bij elkaar komen. Hoop doet leven!

9 maart 2022

NB.: Muurschildering in Wenen aan de Donau, waar we gisteren heerlijk in de zon zaten.

Geplaatst op

Geslaagd!!

Het was een mooie dag vandaag! De zon scheen volop. Geen wolkje aan de lucht. Oostenwind kracht 2 – 3… Hoe anders was dat in december vorig jaar toen ik voor het eerst op ging voor het toelatingsexamen voor het doen van examen voor het vak van molenaar…. (klik hier).

Nu scheen de zon. Ik moest voor de praktijk hetzelfde doen als in december: Stukkie kruien, zeilen opleggen, vangen (=remmen), veiligheid in acht nemen, etc. Voor de theorie kwamen deels dezelfde vragen langs: Wat gebeurt er met een tafeltennisbal in het water in een sloot die een draaiende poldermolen tegenkomt? Hoe werkt het wanneer de vang (de rem) bijgesteld moet worden? Welke systemen kennen we voor de wieken. Ook kwamen er andere vragen, meer technisch waar ik als gewezen boekhouder minder raad mee wist. Verder kwamen allerlei vragen over het weer langs. Weer is leuk en ook nog eens afwisselend.

Weerkaart tijdens het examen op 5 maart 2022

Na anderhalf uur mocht ik het figuurlijke zweethokje in en werd ik opgevangen door de molenaars uit Lobith. En…? Ja, ik weet het niet… Praktijk ging niet zo goed. Theorie wel aardig.

Gelukkig duurde het niet lang. Geslaagd.

Toen ik werkte keek ik ’s avonds wel eens op de site van molen de Kroon, hier midden in de stad en zag ik dat de opleiding bestond. Een paar keer per jaar een aantal jaren achter elkaar keek ik en steeds dezelfde informatie. In 2018 was ik met de open molendag voor het eerst op de stelling om persoonlijk informatie te vragen en in januari 2019 begon ik eerst langzaam en later wat vaker les te krijgen. Ben nu dus dik drie jaar bezig en ik heb het er best zwaar mee gehad, voor zover je het zwaar kunt hebben met een hobby. Vooral dat technische en het in de kop stampen van een heel nieuw vocabulaire. Je moet over molens kunnen praten met deskundigen, dus je moet ook hun taal leren. Daarnaast wordt ook geleerd mensen rond te leiden.

Nu ben ik dus bijna aan het eind. In juni moet ik examen doen, daarvoor slagen en dan ben ik molenaar. Dit is een grote stap, want ik kan nu verder gaan kijken, wat ik ermee wil doen… Dromen heb ik al gedaan, als mooi weer molenaar, van een tuintje aan de voet van een molen en van het tarwe dat ik zelf kan malen…. (klik hier). Maar voor dat laatste is ook nog een kopcursus van een jaar nodig. Ik weet niet of ik dat ga doen. We gaan het zien.

5 maart 2022

Geplaatst op

Oorlog

Het is oorlog in midden Europa. Al een dikke week en ik heb er nog niets over geschreven. Ik weet ook niet wat ik er over moet schrijven. Een aantal jaren geleden waren we in Moskou en Sint Petersburg. Ik vond dat een geweldige ervaring. Het was op het hoogtepunt van de welvaart voor de Russen. De steden blonken. Er was levendigheid, er werd getrouwd en er was feest op de kade bij de Hermitage.

We, met wie ik ben en ik, waren er in begin mei. Op de avond dat we aankwamen konden we nog op het Rode Plein. Daarna was het plein dicht voor de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog. De dag erop zagen we een deel van de parades en een deel van het feest in het park. We waren op het Poesjkinplein, voor en achter het Kremlin en bij het herdenkingsmonument voor de slachtoffers van de ramp van de voetbalwedstrijd in 1982 waar HFC Haarlem speelde.

We ervoeren de Russen als een trots volk. Wanneer je door Moskou, maar ook door Sint Petersburg loopt, blijkt dat uit alles: de decoraties, de gebouwen, de metro en de houding van de mensen op de bruggen en pleinen.

Ik wist natuurlijk van de rol van Poetin in Syrië, Georgië , Wit Rusland en de oosterse deelrepublieken van Oekraïne. Ik volgde de oorlog in Aleppo op de voet. Via livemaps. Hier zie je directe bronnen en directe beelden van de oorlog. De propaganda moet je zelf weten te scheiden. Shockerend zijn de beelden. Je wordt er soms letterlijk onpasselijk van. Toen in Aleppo en nu in Charkiv en straks in Kyiv en Lviv.

Ik ben zo naïef geweest dat ik dacht dat Poetin het land weer trots gegeven had, nadat in 1989 Gorbatsjow, in de ogen van de Russische elite, de boel had weggegeven. We dachten dat hij het wel goed kon vinden met het westen. Dat dacht ook onze prins toen hij een biertje zat te drinken met Poetin in Sotsji. Ik bevond me in goed gezelschap…

Maar die tijd is voorbij. Oekraïne gaat eraan. Poetin maakt alle steden kapot die zich niet direct overgeven. Aleppo is het voorbeeld. De studenten uit India hebben tot half maart de tijd om Charkiv te verlaten. Daarna wordt het één groot drama.

Ik ben van de generatie die geen oorlog heeft meegemaakt in eigen land. Ja, de kapingen van de Molukkers in de jaren zeventig. Maar oorlog? Ik ben van de de-escalatie periode. Hoe blij was ik dat de muur viel, 33 jaar geleden. Een periode van ongekende voorspoed volgde.

En nu weet ik het niet. Hoe krijgen we deze geest weer in de fles? Corona lijkt voorbij.

Na het schrijven van dit blog draaide ik Little Earthquakes van Tori Amos.

2 maart 2022

Geplaatst op

Een rare week….

Dat vond ik het. Het was de week van de algemene beschouwingen met ontsporingen in de Tweede Kamer. Het lijkt erop dat bruin-rechts het voor het zeggen heeft in het publieke debat.

En dan was er de week van de familie De Mol. De week waarin iedereen die zonder zonde is vrijelijk de eerste steen mocht werpen en de daders konden vluchten naar Atlanta, Dubai en god mag weten waar nog meer. De week ook waarop vrouwen echt voor zichzelf opkwamen na de eerste reactie van John de Mol.

Het was ook de week waarin onze Tweede Kamer akkoord gaat met een regeerakkoord waarin het kabinet Rutte IV de voorbereidingen gaat treffen voor de bouw van twee nieuwe kerncentrales. Hierbij is op geen enkele wijze aangetoond dat het afvalprobleem is opgelost, laat staan het beveiligingsprobleem en het risico van een ongeval zoals in Fukushima. Lees ook dit verhaal in de NRC van afgelopen woensdag. Jaren geleden heb ik tegen kernenergie geprotesteerd en ik dacht dat dat geholpen had en nu 40 jaar later komt het weer boven drijven, terwijl de problemen, in de jaren 60 al aangekaart door de club van Rome, alleen maar groter zijn geworden. Kernenergie is geen oplossing, is mijn overtuiging.

En dan hebben we ook nog de herleving van de koude oorlog in Midden Europa. De koude oorlog omschrijf ik maar als een dreiging van een warme oorlog, waar we tot begin jaren 90 last van hadden. Het wapengekletter begint met gesprekken in Genève. Maar waar eindigt het? Rob de Wijk zegt er zinnige dingen over.

De koude oorlog roept bij mij herinneringen op aan 21 augustus 1968. Het was mooi weer. Ik was elf. Voor de etalage van de bakkerij van mijn vader zat ik op de stoep. Het was woensdagmiddag en ik was vrij. Op woensdag kookte mijn moeder altijd voor het gezin en de bakkers. Rijst met kerrie of pannenkoeken met kaas, spek of appel. Ik zat op de stoep en keek naar het oosten richting het spoor, waarachter de Besthmenerberg opdoemt. Ik was bang. Wanneer de Russen zouden komen, dan zouden ze daar vandaan komen, verwachtte ik.

Dat was natuurlijk onzin wat er in mijn kinderhoofd omging. Maar zulke dingen onthoud je wel en komen weer boven wanneer daar aanleiding voor is.

Het is dus een rare week in een tijd waarin corona nog steeds zorgt voor ontwrichting in de samenleving en het weer de komende dagen weer grijs is.

Het is tijd voor de zomer! En: verder gaat het goed met me. Sinds vorige week staat de pick-up weer in de kamer en draai ik elke avond twee keer een kant van een LP. Twee keer twintig minuten rust in mijn hoofd. Heerlijk.

Tijdens het tikken van dit blog draaide ik Show Time, Chicken Skin Revue van Ry Cooder. Muziek om kippenvel van te krijgen.

22 januari 2022

Geplaatst op

Drijfveren

Waarom doe je iets? Waarom laat je iets? Is je gedrag aangeboren of heb je het jezelf aangeleerd? Hebben anderen je dat geleerd, zoals je vader of je moeder.

Tante Es (Jurgen Rayman) vraagt altijd aan haar gast: Zeg me: wie is je vader? Zeg me: wie is je moeder?

Die vragen houden me bezig. Je kunt zeggen: dan moet je geen blog schrijven maar naar de psycholoog gaan. Maar daar heb ik geen zin in. Ik kan mijn sores zelf wel oplossen. De dagen zijn grijs en ik kom er wel doorheen…. Het voorjaar komt eraan.

Ik ben druk geweest met een nieuw deel van mijn treinbaan. Naast Ommen, Zwolle en Arnhem heb ik de stations Sneek en Leeuwarden aangelegd. Ik ben wezen wandelen. Druk bezig met het doen van examen voor de molen. Dat lijkt eenvoudig, maar is het niet echt.

Mijn vrienden van vroeger zouden langskomen. Morgen. De hele week zitten ze in mijn hoofd… Figuurlijk dan. Normaal gaan we bierdrinken in een café en daarna wat eten in een plaatselijk restaurant. Dat kan nu niet.

We zouden naar de molen gaan, maar mijn molenaar moest op de thee met iemand anders. Ik wou vis maken, maar één van die gasten eet geen dieren. Dus ook geen vis. Dus dat wordt een vegetarische ovenschotel met bietjes, walnoten en geitenkaas. Voor de vleeseters had ik een entrecote van boer Wim uit Heino in gedachten. Zonder cafés moeten we maar onze eigen sfeer maken. Ik had de pick-up beneden klaargezet en alle platen ernaast. We zouden in ons eigen café bier gaan drinken en plaatjes draaien. Van Pink Floyd, Doors, Neil Young en Brainbox.

Toen kwam de griep. Het ging niet door. Je doet zoiets met z’n vieren of je doet het niet. Zo gaat dat.

Ik vraag me deze grijze week af: waarom bouw ik die treintafel, waarom wil ik me nog bewijzen op die molen en waarom wil ik met mijn vrienden een mooie tijd hebben? Wat zijn mijn drijfveren?

Met wie ik ben maakt me attent op een YouTube item van Nils Lofgren. In de Twee Meter sessie speelt hij Shine Silently. Mooi is het. Kijk!!!

Al scrollend verder, want zo gaat dat, stuit ik op een concert van Anneke van Giersbergen in Parijs. Ik vind haar muziek prachtig. Luister!!

Ik zag een interview met haar over de Lockdown. Alle plannen die ze had en al die plannen die niet doorgaan. De muziek die ze maakt is prachtig.

Ik zag de tweets van Hadewych Minis over haar voorstelling Girls & Boys, waarvan ze alleen de première heeft gespeeld en toen gingen de theaters dicht. En hoe ze met die teleurstelling omgaat.

Ik volgde Dikke Dries uit Utrecht. Zijn café is dicht maar komende week maakt hij 900 broodjes, waarvan de opbrengst voor het Maxima kinderziekenhuis is. Hoe mensen iets maken, van iets dat onder hun handen vandaan wordt gehaald door z’n kutvirus.

Ik maak me dus maar geen zorgen. Het voorjaar komt eraan!! Ik ga dat examen halen, ik ga tarwe zaaien en genieten van die jongen die bij ons steeds de bel van de voordeur wil veranderen. Wat zijn drijfveren zijn? Geen idee, maar hij houdt van knopjes.

En die afspraak met de jongens van vroeger: die is over een paar weken.

14 januari 2022