Dat was de laatste boodschap van burgemeester Eberhard van der Laan voor Amsterdam. Rutte beëindigde vorige week zijn toespraak voor het volk met de woorden: “Let een beetje op elkaar…”De foto boven deze pagina is gemaakt in de Ferdinand Bolstraat. Een straat hartje Amsterdam, waar je op de stoep met geen mogelijkheid anderhalve meter van elkaar elkaar kunt passeren. Dominee Gremdaat zou zeggen: “…op elkaar! Hoe doe je dat: Let een beetje op elkaar…”
Ik ging vanochtend even naar de Intratuin om wat plantjes te kopen. Ik was er om kwart voor elf. Gaat de Intratuin pas open om 11:00 uur. Normaal gesproken zou ik als stresskip rechtsomkeert gaan. Nu ging ik op het bankje zitten. Heerlijk in de zon. De examens zijn afgelast, las ik op mijn telefoon. Met wie ik ben heeft twee examenklassen onder haar hoede… Werk aan de winkel dus!
Om 11:00 uur ging de Intratuin open. Er waren al van alle kanten mensen aangekomen: met de auto, op de fiets of op een scooter en misschien wel gewoon lopend. We wachtten gedwee tot de deur open ging en hielden netjes een dikke anderhalve meter afstand van elkaar. Zwijgend. Het voelde even als in een begrafenisstoet. De langzaamste bepaalt de tred. Buigend over het karretje liepen we naar binnen en verspreiden ons over de verschillende afdelingen.
Mijn aankoop zet ik morgen op het graf van mijn vader en moeder. Al lang geleden zijn ze overleden. Mijn vader zou nu 107 zijn geweest en mijn moeder 103.
In Brabant zitten ze midden in de crisis. Hier in Gelderland lijkt het nog mee te vallen. Waar ik ben is het aangenaam voorjaarsweer. We maken de tuin klaar voor de zomer zodat weer van alles kan groeien en bloeien. Ik ben al aan het nadenken over wat er na de crisis gaat gebeuren. Maar ook: hoelang gaat het duren. Toen ik ooit op jeugdkamp ging, duurde dat meestal een week. Je zat een week met elkaar in een eigen wereld, een soort quarantaine. De kampen begonnen op zaterdag en woensdag en donderdag waren cruciale dagen. Zou het kamp slagen of niet. Tot en met dinsdag was iedereen vol goede moed. Het was nieuw, we stonden open voor elkaar. Op woensdag kende je elkaar wel en dan wist je wie vrienden waren. Er stonden stelletjes en jaloerse mensen. Er waren leiders en volgers. Op donderdag was het dan beslist: ging je met ruzie de laatste twee dagen in of werd het een fantastisch kamp. Veel hing af van hoe de kampstaf daar mee omging. Werd het vervelend en moest er iemand naar huis, of werden de problemen met een kwinkslag opgelost.
We zitten nu in een vergelijkbare situatie. We zijn een week min of meer opgehokt. Nog niet zo streng als in België, maar toch voelt het zo, dat je niet zomaar overal heen kunt. Ik wil niet graag dat we niet meer op straat mogen. Ik vond de oproep van Natuurmonumenten onzin gisteren. Het is nergens beter toeven als in de bossen. Gisteren 8 kilometer gewandeld en ben er zeker van dat ik niemand heb besmet. Zo meteen vergadering van het tuinbestuur. We moeten wat besluiten nemen over kasjes, mest en zo voort. Dat doen we in de lopen lucht op 2 meter afstand van elkaar. Wat moet je? Onze situatie die drie weken duurt, is in volle gang. We zitten nog op de maandag van de kampweek. Iedereen heeft nog goed zin. Het RIVM heeft gezegd dat deze week de eerste tekenen van de eindfase mogelijk zichtbaar worden. We hebben hoop. Rutte zal vandaag besluiten of we een Spaanse of een Duitse oplossing kiezen. In Duitsland mogen mensen alleen met mensen van hun eigen gezin de straat op. Goed idee, vind ik. Tot nu toe doet Rutte het fantastisch. Hij lost de dingen op. Soms onorthodox, soms met een kwinkslag. Dat beloofd veel goeds, wanneer de crisis op een einde zal lopen. In China lijkt dat langzaam te gebeuren.
Ik ga niet speculeren op wat er gebeurt, wanneer we in Italiaanse toestanden terecht komen, wanneer het vluchtelingen kamp op Lesbos wordt geraakt, wanneer in Wit Rusland, waar nog steeds wordt gevoetbald, de hel losbreekt. Ik ben vooral trots op hoe de mensen deze crisis tot nu toe zonder al te veel oorlog hebben opgepakt. De goede krachten regeren op dit moment op veel plaatsen. Een enkele amerikaan die een anti stoffen fabriek wil opkopen daargelaten. Ook in Zeewolde is een anti stoffen fabriek omgeven met beveiliging.
Met wie ik ben zit boven weer het onderwijs vorm te geven, dat binnen een week een totaal nieuwe aanpak heeft geadapteerd.
Applaus voor de medewerkers in de vitale beroepen! Van kassamedewerker tot IC verpleger, van juf tot premier. 10% bonus met kerst voor hen die op die lijst staan!
Specifiek voor COVID-19 zijn er cruciale beroepsgroepen om de samenleving draaiende te houden tijdens de COVID-19-uitbraak. Ouders of verzorgenden die hieraan werken, kunnen gebruik maken van de kinderopvang. De lijst met deze cruciale beroepsgroepen is als volgt:
Zorg, Jeugdhulp en (Maatschappelijke) Ondersteuning, inclusief productie en transport van medicijnen en medische hulpmiddelen.
Leraren en personeel benodigd op school, zoals voor afstandsonderwijs, opvang van kinderen en examens.
Openbaar vervoer.
Voedselketen: de voedselketen moet breed worden gezien. Deze bestaat uit supermarkten, de aanlevering van supermarkten, de verwerkende industrie en de transporten van deze industrie maar ook het ophalen van producten bij boeren, het aanleveren van bijvoorbeeld veevoer en andere producten bij boeren, de toegang van arbeiders voor de oogst.
Transport van brandstoffen zoals kolen, olie, benzine en diesel, etcetera.
Vervoer van afval en vuilnis.
Kinderopvang.
Media en communicatie: ten behoeve van informatievoorziening aan de samenleving die van noodzaak is om op de hoogte te blijven van wat er speelt.
Continuïteit hulpverleningsdiensten (politie en defensie zijn reeds vitaal verklaard):
meldkamerprocessen
brandweerzorg
ambulancezorg
GHOR
crisisbeheersing van de veiligheidsregio’s
Noodzakelijke overheidsprocessen (Rijk, provincies, gemeenten en waterschappen), bijvoorbeeld betalen uitkeringen en toeslagen, burgerzaken, consulaten en ambassades, justitiële inrichtingen en forensische klinieken.
We zitten midden in de coronacrisis. Het einde is nog niet in zicht, zoals ook uit onderstaande grafiek, gebaseerd op gegevens van het RIVM, blijkt.
stand 20 maart 2020
Het gaat nog wel even duren. Maar wat zullen we over een jaar denken, wanneer we op deze crisis terug kijken. Wat ik nu zie is dat ik het overweldigend vindt hoe het onderwijs wordt opgepakt. Lesgeven aan 120 propedeuse studenten via internet. Het lesrooster vertaald in virtuele klassen. Het rooster wordt gewoon gevolgd. Juffen, die whatsapp berichten sturen naar 6 jarigen. Thuiszorg die gewoon doorgaat, met alle risico’s van dien. En dan heb ik het nog niet over wat ze allemaal doen in het ziekenhuis in Bernhoven. Met een aantal van de collega’s daar heb ik samengewerkt. Goede gasten en ze zijn goed bezig!
Ondertussen was ik vanmorgen op de markt. De verschillende vishandelaren hadden ieder een creatieve oplossing voor de wachtrijen. Super! Mijn gedachten gaan steeds meer naar het effect van deze crisis:
Meer winkelen via internet en minder winkels in de winkelstraten;
Meer onderwijs op afstand en minder lesgebouwen nodig;
Grotere zelfstandigheid en verantwoordelijkheid voor leerlingen en studenten;
Kortere termijn: stijgende rente en dalende huizenprijzen;
Recessie komt eraan. Welke zaak gaat dit overleven?
Misschien moeten we nu echt wereldwijd aan de slag om vliegtaks in te voeren; Vliegen is deel van de oorzaak van de verspreiding wereldwijd.
Meer samenleven op de vierkante kilometer;
We krijgen een andere kijk op essentiële beroepen;
De binnenstad wordt vertier met horeca en geen winkelstad.
Inmiddels heb ik op mijn nieuwe treinbaan een dienstregeling ontwikkeld. Met behulp van iTrain rijden de treinen automatisch conform deze regeling. Ik zit achterover en grijp in, mocht er onverhoopt iets fout gaan. Dat gebeurt nog regelmatig. Ik kom nog niet aan de stiptheidspercentages van NS. Ik streef er wel naar om deze te verbeteren.
De dienstregeling ziet er zo uit:
De vertrekstaten per station zien er als volgt uit:
Drie kwart van het spitwerk zit erop. Het is nog te koud om van alles te zaaien in de grond. Onder glas zou kunnen, maar helaas de kas is weg. Sommige dingen kunnen al wel. Morgen naar de markt om te kijken of er wat plantjes zijn. Ik ben niet planmatig. Ik noem de tuin mijn “rommel maar wat aan” hobby. KWW: kijken wat ’t wordt…
We kunnen beginnen met planten en zaaien. Aardappels recht achterin, aardbeien naar huis en dan spinazie vooraan. Heerlijk weer om te spitten. Mijn sportschool in de open lucht.
Gisteren “mestdag” gehad. Dat is de traditionele start van het tuinseizoen. Er wordt 10 kub mest gebracht en dat wordt met een groot aantal leden van de vereniging over de tuinen verdeeld. Morgen begin ik met spitten.
Kas weggewaaid
Bak voor aardbeien en tomaten
Klaar om te spitten…
Er is al heel wat gebeurd. De kas heeft het begeven tijdens de eerste storm van het jaar. Verder hebben we een nieuwe bak gemaakt waar we thuis allerlei dingen kunnen verbouwen, zoals aardbeien en tomaten. En misschien kunnen we die bak ook gebruiken als kweekbak. In de tuin gaan we voor aardappels, tarwe, groenten en kruiden. We gaan het zien!! Af en toe volgt hier een verslag. Hopen dat er minder muizen dan vorig jaar zijn.
Ik heb nog niet zoveel meegemaakt aan crises. De generatie van mijn ouders des te meer. Zij maakten de jaren dertig mee en de oorlog van 40-45. Sinds de jaren vijftig kennen we alleen perioden met groei. Ja, weleens een dipje, zoals in de jaren 70, na de oliecrisis. Joop den Uyl sprak in december 1973 het volk toe, zoals premier Rutte dat morgen gaat doen. Toch viel de crisis in ’73 achteraf wel mee in mijn beleving. Een echte een crisis ken ik niet. De winter van 1979 kende een zware sneeuwstorm. Heel Noord Nederland zat op slot. Er was nog één bakker die brood bezorgde en dat was mijn vader. Samen waren we in Varsen en gooiden het brood over de sneeuwduinen. Voor mij was dat een soort crisis. Ook de Elfstedentocht in 1985. Na 22 jaar weer de eerste Elfstedentocht. Ik werkte in het ziekenhuis in Sneek en heb mijn bijdrage geleverd aan de eventuele registratie van ziekenhuisopnames tijdens de nachtelijke uren. Een crisis kun je dat niet noemen. Het was vooral leuk!!
Nu schrijf ik dit blog over Corona. Ik ben met pensioen en zie het gebeuren om me heen. Met wie ik ben is druk met een school, die dicht gaat. Anderen moeten opvang voor kinderen regelen en weer anderen zijn verantwoordelijk voor studenten die in het buitenland zijn en terug moeten keren. Ik ga morgen een begin maken met het omspitten van de tuin. Dat voelt toch anders. Ooit geleerd dat je je alleen druk moet maken over dingen in je invloedssfeer. Dat doe ik dan maar.
En verder ben ik aan het nadenken over wat de gevolgen kunnen zijn. Het zal me niet verbazen als we in een recessie terecht komen. Werkloosheid. Zelfs het spook van deflatie dreigt, zoals in de jaren dertig van de vorige eeuw. De rente kan niet meer verder naar beneden. De huizenprijzen kunnen kelderen, wanneer de mensen onzeker worden etc. Blijven staten en landen en hun politici zich een beetje gedragen? Aan de andere kant leren we van elke crisis weer nieuwe dingen. De waarde van het internet wordt steeds groter. Onderwijs op afstand wordt belangrijker. Dat gaan we de komende week al merken.
De mensen gaan andere dingen doen. Sporten in groepsverband is niet meer aan de orde. Zelfs de cafe’s gaan dicht. Op TV is geen voetbal en geen wielrennen meer… Zouden er over negen maanden coronababy’s worden geboren?
Wat gaan we leren over de aanpak van zoiets. Begin deze eeuw hadden we SARS. Nu een variant. Je kunt er op wachten dat er over twintig jaar weer zoiets komt. Gaan we herzien dat we overal over de wereld maar heen vliegen?
